Μη με αφήσεις

Κεφάλαιο 16

Μας σταμάτησε ,δεν είχαμε περπατήσει αρκετά αν και ο κήπος ήταν τεράστιος και άρχισε να ψαχουλεύει την τσέπη του.Έβγαλε ένα κουτί και μου το έδωσε.Τον κοίταξα μπερδεμένη και μου είπε να το ανοίξω άφησα την πορτοκαλάδα κάτω στο χορτάρι και άνοιξα το κουτί ήταν ένα τέλειο πανάκριβο βραχιόλι και εγώ είχα μείνει έκθαμβη και άφωνη.

"Τι ,τι είναι αυτό Μάνο;" "΄Ενα βραχιόλι για σένα!"

"Μα γιατί, γιατί να μου πάρεις εμένα βραχιόλι;"τώρα κατάλαβα τι εννοούσε νωρίτερα η Άννα για την έκπληξη.

"Είσαι η πιο όμορφη και καλή κοπέλα που έχω γνωρίσει και σου αξίζει."

"Μάνο τι είναι αυτό που λες τώρα δεν είναι λόγος αυτός να μου πάρεις ένα τόσο ακριβό βραχιόλι."τον κοίταξα και δεν είπε τίποτα αλλά το πήρε και άρχισε να το δένει στο καρπό μου.

"Κοίτα υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος που χάρη με τη βοήθεια της Άννας μπορώ να σου πω γιατί ξέρω πως και εσύ αισθάνεσαι το ίδιο ,ξέρεις Ναταλία εγώ είμαι -!" 

"Παιδιά εδώ είστε και σας έψαχνα όλη την ώρα ." όχι πάλι τι στο καλό έχει βαλθεί το σύμπανν να στραφεί εναντίον μου!ξεφύσυξα και κοίταξα την Στέλλα, μια συμμαθήτρια μας, που μας πλησίασε.

"Ελάτε παίζουμε θάρρος ή αλήθεια και σας ψάχνουμε αφήστε που μερικοί έχουν μεθύσει κιόλας ."συνέχισε να μας κοιτάει ανυπόμονα  και είπα "Άντε πάμε Μάνο." "Εντάξει όμως θα μιλήσουμε για αυτό αργότερα."του είπα εντάξει και μου χαμογέλασε.Όταν φτάσαμε είχαν σχηματίσει έναν κύκλο και υπήρχαν δύο άδειες θέσεις για μας τους δύο φυσικά σκέφτηκα και καθίσαμε κάτω.Αμέσως παρατήρησα ότι απέναντι μου καθόταν ο Στέφανος το ένα του χέρι βρισκόταν πάλι στην πλάτη τησ Άννας και με το άλλο του κρατούσε ένα ποτήρι γεμισμένο το οποίο μου φάνηκε πως είχε βότκα.Το βλέμμα του έπιασε το δικό μου και δεν άργησε να δει το βραχιόλι .γύρισε στη στιγμή και κοίταξε αλλού πίνοντας μια γουλιά από το ποτό του.

"Ας αρχίσουμε από την αρχή μιας και ήρθαν τα παιδιά."είπε η Νικολέτα.

"Ας ξεκινήσει ο Αποστόλης ."είπε η Στέλλα και εγώ γύρισα και τον είδα ήταν ένα πολύ όμορφο αγόρι άρχισα να σκέφτομαι  αμάν!ήταν αυτός που νωρίτερα ρώτησε το όνομα μου.

"Λοιπόν Κατερίνα ,έχεις το θάρρος να πιεις μονορούφι το ουίσκι αυτό;"μας έδειξε με το χέρι του το ποτήρι που κρατούσε  και  άρχισα να αγχώνομαι αν με έβαζε να κάνω και εγώ κάτι τέτοιο ή πιο χειρότερο;Είδα και την Κατερίνα ,και αυτή συμμαθήτρια μας ,ήταν καλό κορίτσι φαινόταν και αυτή λίγο αγχωμένη αλλά προς έκπληξή μου,το άρπαξε και το ήπιε όλο.

"Ωχ τι δυνατό!!"είπε και όλοι γέλασαν εγώ κοίταξα τον Αποστόλη και αυτός μου έκλεισε το μάτι αμέσσως απέστρεψα το βλέμμα αλλού.

"Λοιπόν Άννα Θάρρος η Αλήθεια;"

"θάρρος φυσικά."μπορώ ναπω πως  φαινόταν μεθυσμένη άσχετα το ότι συνέχιζε να πίνει το ίδιο ποτό με τον Στέφανο.

"Βγάλε τη μπλούζα σου!"ακούστηκαν κάποια οοο ενώ αυτη σηκώθηκε παραπατώντας λιγάκι και έβγαλε τη μπλούζα της και κάθισε στη θέση της . 'τι σκύλα!'

Ο Στέφανος την κοίταξε και απλά της χαμογέλασε.

"Λοιπόν Αποστόλη μιας και είμαι λιγουλάκι ζαλισμένη σου δίνω εσένα τι σειρά μου μιας και ξέρεις τι ζητάς !"κοιτάχτηκαν πονηρά ο ένας με τον άλλο και ύστερα αυτός στράφηκε σε μένα. 'Ωχχ το στομάχι άρχισε να ανακατεύεται.'

"Έχεις το θάρρος να πιεις βότκα;" ούτε καν που με άφησε να επιλέξω τι κόπανος! σκεφτηκα.

"Δε πίνω."του είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα ."Ο έλα λιγάκι μια γουλίτσα;"είπε και με κοίταξε πιο προκλητικά.

"Δε δεν θέλω .""Μη γίνεσαι ξενέρωτη."

"Είπε ότι δε θέλει."πετάχτηκε ο Στέφανος φανερά ενοχλημένος.

"Καλά μωρέ δε της να βγάλει και τα ρούχα της ή μήπως να της πω... θα ήταν ωραίο θέαμα!"

"Τι είπες ;"ο Στέφανος φαινόταν οργισμένος πάρα πολύ οργισμένος ενώ εγώ εγώ καθόμουν έκπληκτη κοιτόντας μια τον ένα μια τον άλλο.

"Γιατί δε συμφωνείς ;είναι πολύ όμορφη και φαντάζομαι πως κάτω από τα ρούχα θα είναι τέλεια."είπε ο Τόλης και μου έριξε ένα βλέμμα έντονο που με έκανε αμέσως να μαζευτώ.Εκείνη τη στιγμή ο Στέφανος τον άρπαξε από την μπλούζα και τον έσπρωξε σηκώνοντας τον προς τον τοίχο.

"Ποιό το πρόβλημα σου ε; γιατί αντιδράς τόσο έντονα σε αυτή εδώ η κοπέλα σου έβγαλε τη μπλούζα της και δε έκανες τίποτα."

Ο Στέφανος ήταν έτοιμος να τον χτυπήσει όταν φώναξα το όνομα του και γύρισε να με δει τα μάτια του φαινόταν άγρια και η όψη του είχε γίνει φοβιστική.Αυτό που έκανε ήταν να βγει έξω και αυτό που έκανα εγώ ήταν να τον ακουλουθήσω.

"Στέφανε !σταμάτα!"του είπα ξαφνιάστηκε και γύρισε . Καθίσαμε να κοιτάμε και οι δύο ο ένας τον άλλο ενώ τα δευτερόλεπτα περνούσαν.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Λοιπόν ένα έχω να πω σήμερα έχα πολύ έμπνευση για το επόμενο κεφάλαιο θέλω να έχετε έτοιμα τα χαρτομάντηλά σας ....

Αντίο πολλα φιλάκιααα!