Βαρέα και Ακόμα πιο Ανθυγιεινά

κεφάλαιο 13

ΣΤΕΛΙΟΣ

Μόλις την άφησα στο σπίτι της, επέστρεψα και εγώ στο δικό μου. Έκανα ένα μπάνιο και έπειτα άραξα λίγο στο μπαλκόνι. Ο ήλιος δεν έκαιγε πια και εγώ μπορούσα να κλείσω τα μάτια και να ταξιδέψω όπου ήθελα... συγκεκριμένα μέχρι το σπίτι της, δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πολλά. Άκουσα την πόρτα της αυλής να τρίζει και ο αδερφός μου με τη μάνα μου μπήκαν μέσα συζητώντας χαρούμενα. Είχα τα πόδια μου απλωμένα πάνω στα κάγκελα και τα μάτια μου κλειστά, δε τους έδωσα σημασία.

«Καλά ρε κοιμάσαι; Η γιαγιά και ο παππούς, λένε ότι δεν πας καθόλου από το σπίτι!»

«Πήγα! Πήρα τυροπιτάκια και έφυγα!»

«Δίκιο έχει ο αδερφός σου, να πας να τους δεις!»

«Καλά, θα πάω! Εσείς τι θέλετε εδώ;» Η Χριστίνα με αγριοκοιτάζει

«Στέλιο δεν μας τα λες καλά! Ήρθα να βάλω κανένα πλυντήριο..» προχωράει προς τα μέσα και την ακολουθώ. Πηγαίνει στο μπάνιο και αρχίζει να χωρίζει τα ρούχα. «Την Δευτέρα το βράδυ θα πάμε στο σπίτι του Μάνου και της Όλγας να φάμε.»

«Δεν ξέρω αν θα έρθουμε, μπορεί να έχουμε κανονίσει!» τα βράδια μου τα θέλω κενά...

«Θα είμαστε όλοι εκεί, οπότε κανόνισε να μη λείπεις! Το ίδιο θα πει και η Όλγα στον Δημήτρη!»

«Θα δούμε..»

«Στέλιο μη μου λες θα δούμε, μια φορά σου ζήτησα κάτι και εγώ. Θα έρθουν και η νονά σου με τον μικρό, να του δώσεις και το δώρο που του πήρες! Θα έρθουν ο Παύλος με την Στέλλα και την Αλίκη..» θα είναι και η Αλίκη; Τότε αλλάζει το πράγμα!

«Εντάξει θα έρθω!»

«Ωραία! Λοιπόν μόλις βάλω το πλυντήριο πάμε μια βόλτα στους παππούδες σου γιατί δεν μπορώ να τους ακούω άλλο!»

Κατά τις δέκα το βράδυ, ήρθε στο σπίτι ο Δημήτρης με δύο τεράστιες βαλίτσες. Η εγκατάσταση του εδώ ήταν γεγονός.

«Καλά ρε, τι κουβαλάς μαζί σου;»

«Τα πάντα όλα! Γιατί;»

«Μάλλον στην προηγούμενη ζωή σου, θα ήσουν γκόμενα, δεν εξηγείτε αλλιώς για πιο λόγο να κουβαλάς τόσα πράγματα!»

«Λέγε ότι θες!» αφού τον βοήθησα να πάει τα πράγματα στο δωμάτιο του, τον ρώτησα τι ώρα θα φεύγαμε. Μου απάντησε ότι τα κορίτσια θα μας περίμεναν στις δέκα και κοίταξα το ρολόι μου ξεφυσώντας. Τα λεπτά δε περνούσαν με τίποτα. Μου έλειπε και αυτό ήταν περίεργο...