Βαρέα και Ακόμα πιο Ανθυγιεινά

κεφάλαιο 2

ΣΤΕΛΙΟΣ

Τεντώνομαι στο κρεβάτι μου και ξέρω ότι έχει έρθει η ώρα να σηκωθώ. Ο ήλιος εισβάλει από το παράθυρο απρόσκλητος, πέφτει πάνω μου και τον νιώθω να με καίει, σκέφτομαι ότι πάλι ξέχασα να κατεβάσω τα ρολά. Σηκώνομαι όρθιος και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ανοίξω το λαπ τοπ μου και να βάλω μουσική. Πιάνω τα βαράκια και ξεκινάω με μερικές επαναλήψεις, συνεχίζω με πουσάπς και τελειώνω με κοιλιακούς. Μπαίνω για ντουζ και όταν βγαίνω νιώθω άλλος άνθρωπος. Ντύνομαι στα γρήγορα, φοράω ένα τζιν παντελόνι και το πρώτο μακό μπλουζάκι που βρίσκω μπροστά μου. Κατεβαίνω στον κάτω όροφο και βρίσκω τους γονείς μου στην κουζίνα. Λέω μια καλημέρα και κάθομαι στην καρέκλα απέναντι από τον πατέρα μου.

«Νωρίς σηκώθηκες! Δεν βγήκες χτες;» με ρωτάει, και πίνει λίγο από τον καφέ του

«Βγήκε! Στις τέσσερις γύρισε!» πετάγετε η μάνα μου και μου αφήνει μπροστά μου ένα πιάτο με φρυγανιές

«Τι με ρωτάς ρε πατέρα; Αφού η Χριστίνα μου έχει βάλει GPS..» με φιλάει στο μάγουλο, ξέρει ότι δεν μ'άρεσει.

«Μίλα καλύτερα για τη μάνα σου, από ενδιαφέρον το κάνει.»

«Ναι από ενδιαφέρον το κάνω!! Πριν λίγο μιλούσα με την Όλγα και μου είπε ότι ο Δημήτρης γύρισε στις τρεις... εσύ που ήσουν την υπόλοιπη ώρα;» η μάνα μου τα έχει παίξει τελείως!

«Μάλλον με μπερδεύεις με τον Γιώργο! Εγώ είμαι είκοσι δύο εκείνος είναι δώδεκα!» βλέπουμε τον αδερφό μου να μπαίνει στην κουζίνα αναμαλλιασμένος και ακόμα κοιμισμένος.

«Τι λέτε πάλι για εμένα;» χασμουριέται, τον αγκαλιάζει και του λέει γλυκόλογα, ούτε σε αυτόν αρέσουν, αλλά προς το παρόν τα δέχεται.

«Τίποτα δε λέμε για εσένα αστέρι μου! Είσαι έτοιμος για το βράδυ;»

«Τις βαλίτσες μου, τις έχω έτοιμες εδώ και μία εβδομάδα... καλά μου έλεγε η γιαγιά να πήγαινα πιο νωρίς. Θα είχα κάνει ένα σωρό μπάνια στη θάλασσα μέχρι τώρα..» ο αδερφός μου ανυπομονεί να πάει στη Λήμνο, εγώ πάλι όχι.

«Το βράδυ φεύγουμε στις εννέα, νωρίς το πρωί θα έχουμε φτάσει και το μεσημέρι θα προλάβεις να πας για μια βουτιά!» όση ώρα συζητάνε ο πατέρας μου πίνει τον καφέ του και δε μιλάει, μόλις όμως τον τελειώνει σηκώνεται όρθιος και με κοιτάει

«Λοιπόν, λέγε τι αποφάσισες; Θα έρθεις μαζί μας στη Λήμνο για δουλειά ή θα πας στο Ναύπλιο διακοπές;» Τα τελευταία έξι χρόνια, τις καλοκαιρινές διακοπές, τις περνούσα στο Ναύπλιο. Πάντα μαζί μου ερχόταν και ο Δημήτρης. Είχαμε την παρέα μας εκεί και δεν μας ενοχλούσε κανένας. Στη Λήμνο είχα να πατήσω πολλά χρόνια, όταν ήμουν μικρότερος δεν είχα πρόβλημα, κάποια στιγμή όμως, γνώρισα την Μάνια στο Ναύπλιο και κόλλησα εκεί! Στο Ναύπλιο, όχι στη Μάνια, εκείνη ήταν η αρχή, η συνέχεια είχε πολλές άλλες και η παρέα κάθε χρόνο αυξανόταν. Φέτος όλοι, μας περίμεναν αλλά τελικά θα τους απογοήτευα. Το είχα πάρει απόφαση ότι αυτό το καλοκαίρι θα δούλευα. Ήθελα να μαζέψω χρήματα για να αγοράσω αυτοκίνητο. Πέρυσι είχα κάνει συμφωνία με τον πατέρα μου ότι θα μου αγόραζε αυτοκίνητο ή μηχανή. Αυτοκίνητο έπαιρνα το δικό του και έτσι μου αγόρασε τον έρωτα της ζωής μου μια Ducati Multistrada Enduro χίλια διακόσα κυβικά. Σπάνια την αποχωριζόμουν, αλλά μερικές φορές δε βόλευε καθόλου... ειδικότερα κάποια βράδια που χρειαζόσουν απομόνωση με κάποιο από τα κορίτσια!