κεφάλαιο 21

13.3K 1.1K 46
                                    


ΣΤΕΛΙΟΣ

Έξω είχε χαράξει εδώ και λίγη ώρα, παρακολουθούσα το φως της μέρας να δυναμώνει και ένιωθα την αγάπη μου για αυτή την κοπέλα να γεμίζει την ψυχή μου. Το βράδυ που περάσαμε θα το έβαζα ανάμεσα στα δέκα καλύτερα της ζωής μου! Τελικά υπάρχει τεράστια διαφορά στο να κάνεις απλά σεξ, για να ικανοποιήσεις την ανάγκη του κορμιού σου και το να κάνεις έρωτα με κάποια που αγαπάς και να ικανοποιείς, το κορμί, το μυαλό, την ψυχή και όλο σου το είναι. Αυτό ήταν η Αλίκη για εμένα, τα πάντα! Είχα τα μάτια μου ανοιχτά και την έβλεπα να κοιμάται πάνω μου, η αναπνοή της ήταν σχεδόν ανεπαίσθητη και θα μπορούσα να μείνω έτσι για ώρες... την στιγμή που το σκέφτομαι αρχίζει να χτυπάει το κινητό μου. Σκέφτομαι τι να κάνω για να μη την ξυπνήσω, την βλέπω να ανοίγει τα μάτια της και σηκώνομαι. Το κινητό συνεχίζει να χτυπάει και εκείνη γυρίζει από την άλλη. Κοιτάω την οθόνη και βλέπω το όνομα του Δημήτρη..

«Τι θες ρε μαλάκα πρωινιάτικα;»

«Οι γονείς της Αλίκης την ψάχνουν... κάτι έγινε.»

«Τι έγινε;»

«Απ'ότι κατάλαβα λένε ότι πήρε φωτιά στο μαγαζί.»

«Τι;»

«Οι γονείς μας πάνε τώρα εκεί, ντυθείτε και ελάτε να μας πάρετε από το σπίτι της Ηλιάνας..» κλείνουμε το τηλέφωνο και κοιτάζω την κοιμισμένη Αλίκη, πλησιάζω

«Αλίκη σήκω!» της το λέω ήρεμα, δε θέλω να την τρομάξω «Αλίκη!»

«Τι έγινε ρε μωρό μου;»

«Αλίκη, σε ψάχνουν οι γονείς σου, κάτι έγινε.» τα λόγια μου την κάνουν να πεταχτεί όρθια

«Λέγε! Τι έγινε;»

«Ήταν ο Δημήτρης στο τηλέφωνο.. σε έψαχναν οι γονείς σου. Κάτι έγινε στο μαγαζί και πρέπει να πάμε από εκεί.» πετάγεται από το κρεβάτι και αρχίζει να ψάχνει τα ρούχα της,

«Είναι καλά οι γονείς μου;»

«Μάλλον ναι, δεν μου είπε κάτι..»

«Στέλιο μη με κοιτάς, ντύσου!» Ντύνομαι πολύ γρήγορα, μόλις ετοιμάζεται μπαίνουμε γρήγορα στο αμάξι και ξεκινάμε. Κάνουμε μια στάση στο σπίτι της Ηλιάνας και συνεχίζουμε το δρόμο μας.

Αρκετά μέτρα πριν φτάσουμε, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον καπνό και τις φλόγες, η μυρωδιά είναι έντονη και η Αλίκη επαναλαμβάνει συνέχεια τη λέξη "Όχι!". Της κρατάω το χέρι, τα δάκρυα από τα μάτια της τρέχουν συνέχεια και ο πόνος της είναι εμφανής.

Βαρέα και Ακόμα πιο ΑνθυγιεινάWhere stories live. Discover now