Βαρέα και Ακόμα πιο Ανθυγιεινά

κεφάλαιο 43

ΑΛΙΚΗ

Μέχρι το βράδυ δεν το είχε λάβει το μήνυμα και όταν τον καλούσα έδειχνε να το έχει απενεργοποιημένο. Κατά τις εννέα ήρθαν στο σπίτι η Ηλιάνα με την Κατερίνα και ο Ανδρέας προθυμοποιήθηκε να μας κάνει το τραπέζι για να γιορτάσουμε την συγκατοίκηση. Η μακαρονάδα φούρνου ήταν καταπληκτική. Δεν είχα καθόλου όρεξη και συνέχεια στο μυαλό μου είχα τον Στέλιο. Σκεφτόμουν να έπαιρνα τηλέφωνο στο πατρικό του, αλλά μετά θυμήθηκα ότι σήμερα το βράδυ είχαν νυχτερινή και δε θα έβγαινε από το στρατόπεδο. Ίσως τελικά να έκανε αυτό που έλεγε το μήνυμα, να έμενε μακριά μου. Παίζαμε χαρτιά και ταυτόχρονα μιλούσαμε για κάποια μαθήματα που μας δυσκόλευαν. Όταν αρχίσαμε να μιλάμε για ανατομία η Ηλιάνα, σηκώθηκε όρθια, πήρε μια αηδιασμένη έκφραση και πολύ σοβαρά μας είπε:

«Απορώ πως κάνω παρέα μαζί σας!! Είστε φλωράκια και μιλάτε για αηδιαστικά πράγματα λες και είναι κάτι καθημερινό!» την τραβάω από το χέρι και ξανά κάθεται στον καναπέ δίπλα μου, την αγκαλιάζω και της λέω:

«Φιλεναδίτσα, με εμένα κάνεις παρέα γιατί με ξέρεις από το νήπιο και δεν μπορείς να ζήσεις μακριά μου!!» την φιλάω στο μάγουλο, ο Ανδρέας πετάγεται από τη θέση του και κάθεται δίπλα της στριμώχνοντας την..

«Με εμένα κάνεις παρέα γιατί μας γνώρισε η Αλίκη και μη ξεχνάς ότι στις γιορτές, όταν ταξιδεύαμε με το καράβι σου έδωσα δραμαμίνες!! Επίσης είμαι πολύ αστείος, έξυπνος και όμορφος!!» την φιλάει στο άλλο μάγουλο και όλοι κοιτάμε απέναντι τη Κατερίνα. Για λίγο επικρατεί απόλυτη ησυχία..

«Μάλλον πρέπει να πω και εγώ κάτι... δεν ξέρω γιατί με κάνεις παρέα, δεν είμαι αστεία και μάλλον είμαι κλειστός σαν άνθρωπος.. με κάνεις παρέα εξαιτίας της Αλίκης..»

«Τι λες βρε Κατερίνα μου! Νομίζεις ότι αν πάθω κάτι θα εμπιστευόμουν τον Ανδρέα ή την Αλίκη; Σε εσένα θα ερχόμουν που είσαι σοβαρός άνθρωπος!» η Ηλιάνα σηκώνεται και πάει απέναντι στην Κατερίνα, την αγκαλιάζει και χαμογελάει. «Λοιπόν έτσι όπως καθόμαστε δεν παίζουμε κανένα επιτραπέζιο να σας σκίσουμε!!»

Η υπόλοιπη βραδιά πέρασε ευχάριστα, άσχετα αν εγώ σκεφτόμουν συνέχεια τον Στέλιο... Το πρωί είχαμε μάθημα και έπρεπε οπωσδήποτε να πάω. Άφησα τα μαλλιά μου κάτω και προσπάθησα όσο μπορούσα να κρύψω το πρησμένο μου μάτι. Το μακιγιάζ βοήθησε λίγο, αλλά όποιος με κοιτούσε λίγο πιο προσεκτικά θα καταλάβαινε ότι ήμουν χτυπημένη. Ο Ανδρέας μου δήλωσε, ότι θα είναι συνέχεια δίπλα μου και να μη στεναχωριέμαι για τίποτα. Κοιτούσα συνέχεια το κινητό μου αλλά δεν είχα κανένα μήνυμα. Δεν ήξερα αν σήμερα θα ήταν έξω... ήλπιζα να μου τηλεφωνήσει. Όταν τελειώσαμε το μάθημα, επιστρέψαμε αμέσως στο σπίτι. Δεν ήθελα να κυκλοφορώ έξω σε αυτά τα χάλια. Είχε μείνει φαγητό από την προηγούμενη και έτσι κάτσαμε στο τραπέζι για να τσιμπήσουμε.. περισσότερο ανακάτευα το φαγητό μου παρά έτρωγα..