Eva's POV
Ik lig al dagen in mijn bed als een zielig hoopje ellende. Je zou denken waarom dat zo is. Nou dat zal ik wel even uitleggen. Hij is weg. Mijn grote liefde is weg omdat ík zei dat ik niet van hem hou. Wat niet zo is. Want ik hou echt niet normaal veel van die vent. En nu. Is hij weg. Ik haat mezelf. Hoe kon ik zo stom zijn?! Het blijkt wel weer dat ik niks kan net zoals mijn vader dat vroeger altijd zei. En het ergste is nog dat hij gelijk had. Ik ben niks. Ik kan niks. En niemand houd van mij. Ik ben die paar dagen sinds hij weg is niet meer op het bureau geweest. Geen behoefte aan ook. Want wat ben ik nou zonder hem? Juist ja helemaal niks. Ik kan net zo goed weggaan. Voor altijd. Dan heeft niemand meer last van mij. Ik breng alleen maar problemen. En het blijkt wel weer dat iedereen beter af is zonder mij. Opeens hoor ik de voordeur open gaan. Is hij terug? Voor mij? Ik besluit te blijven liggen. Als ik mijn slaapkamerdeur open hoor gaan kijk ik op en zie inplaats van hem, Marion staan. Jammer. Ik had zo gehoopt dat hij terug zou komen. Maar dat is dus niet zo. Niet dat ik het hem kwalijk neem, want wie wil nou bij mij zijn? Ja niemand dus. Dus ik snap ook niet wat Marion hier doet. 'Eef wat is er toch met je?' 'Ik voel me kut oke' mompel ik onder de dekens waar ik weer ben onder gekropen. Ik voel hoe ze het dekbed wegslaat en hoe ze mij overeind helpt. 'Eef, wat zie je er slecht uit. Heb je wel goed gegeten en gedronken de afgelopen dagen?' Ik kijk haar even aan. 'Wat denk je zelf?' 'Oh Eva je moet wel goed voor jezelf zorgen hoor' 'waarom zou ik?' Mompel ik en kijk haar glazig aan. 'Dat had hij ook gewilt' 'onzin. Weet je Mar mijn vader had gelijk. Ik ben niks. Ik kan niks. En niemand houd van me. Ik ben gewoon een nietsnut en de wereld is beter af zonder mij. Ik bedoel ik heb gewoon mijn grote liefde weggejaagd met mijn stomme kop, terwijl ik ongelooflijk veel van hem hou' ze kijkt me zuchtend aan. 'Eef hij is weg. Je moet hem vergeten' 'ik moet niks' antwoord ik nors. Ze zucht weer, trekt me van het bed af en sleept me mee naar beneden. 'Ga zitten. Ik maak ontbijt voor je' 'ik hoef niks' murmel ik en leg mijn hoofd in mijn armen. 'Jawel je moet goed eten' 'dat bepaal ik zelf wel' 'nee want blijkbaar zorg je niet goed genoeg voor jezelf dus daarom doe ik het maar.' Even later zet ze een bord voor me neer. Ik schuif het weg en leg mijn hoofd op de tafel. 'Kom op Eef je moet iets eten' ik zucht diep 'nope' 'als ik nou zeg dat we vanavond naar dat café gaan en dat ik regel dat Wolfs daar ook is, ga je dan wel eten?' 'Misschien' mompel ik weer. 'Wat moet ik daar nou doen dan?' 'Nou je kan daar toch karaoke doen? Dan verklaar je via een liedje je liefde aan hem' zegt ze alsof het heel simpel is. 'En hoe moet ik dat doen dan?' Vraag ik wanhopig. 'Ik help je wel' zegt ze en legt een hand op die van mij. Ik glimlach kleintjes en neem dan een klein hapje van de croissant die op het bord ligt.
Ik sta met Marion voor de deur van het café. Volgens haar is Wolfs al binnen en moet ik gewoon naar binnen gaan en meteen doorlopen naar het podium. Ik haal diep adem, open de deur en loop regelrecht door naar het podium. Vanuit mijn ooghoeken zag ik inderdaad Wolfs aan de bar zitten met Romeo. Ik fluister bij het mannetje dat bij de laptop staat het liedje in en ga dan op het podium staan.
(hierboven het liedje wat Eva zingt^^)
Ik hoor de eerste klanken en val op het juiste moment in. Tijdens het hele liedje kijk ik naar Wolfs. Hopend dat hij de hint snapt dat dit liedje voor hem is. Als ik klaar ben beginnen een paar mensen te klappen, maar dat heb ik niet door want ik kijk alleen naar Wolfs en zie hoe hij het café uitloopt. Ik besef me dat ik achter hem aan moet en ga dan ook van het podium af en loop hem snel achterna. Eenmaal buiten zie ik hem eerst niet, maar als ik goed kijk zie ik hem wat verder op op de stoep lopen. Snel loop ik achter hem aan. 'Wolfs wacht!' Roep ik. Hij kijkt om en zodra hij mij heeft gezien lijkt het wel alsof hij sneller begint te lopen. Gelukkig heb ik een wat betere conditie dan hem. 'Wolfs wacht nou asjeblieft' roep ik nog een keer en voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik ben nu dicht bij hem. 'Floris asjeblieft' smeek ik snikkend. 'Wat!' Roept hij en draait zich om. Maar zodra hij mijn betraande gezicht ziet verzacht zijn blik. 'Wat is er?' Vraagt hij en kijkt me onderzoekend aan. 'Ik hou van je' hij kijkt me ongelovig aan. 'Heb je wel goed voor jezelf gezorgd?' Klinkt hij bezorgd. 'Daar gaat het niet om i-' 'jawel daar gaat het wel om' onderbreekt hij me. 'Nee, het gaat erom dat ik van je hou. Ik ben verliefd op je Flo. En ik heb met mijn stomme kop dat niet toegegeven en dat spijt me en ik begrijp het als je me niet meer wil, maar je moest dit weten.' Hij zegt niks en staart me aan, met een blik in zijn ogen wat ik niet kan plaatsen. Ik laat mijn hoofd hangen en voel hoe een traan mijn nek in druipt. 'Ik begrijp het' zeg ik zachtjes. Ik draai me om en steek over zonder te kijken of er een auto aan komt. Maar dat maakt me niet uit. En net op het moment dat een auto dichtbij genoeg is om me te pletter te rijden, voel ik hoe iemand mij aan mijn pols terug trekt. Ik kijk op en zie dat het Floris is. 'Waarom deed je dat nou?' Vraag ik niet begrijpend. Als hij me nou gewoon had laten gaan dan was ik er niet meer en dan was iedereen eindelijk van me af. Hij zegt niks en staart me alleen maar aan. 'Wat wil je nou?!' Roep ik uit. Weer zwijgt hij en staart me alleen maar aan. Ik trek me los en loop door en door. Totdat ik bij de Maas aankom. Ik kijk om en zie dat Floris steeds dichterbij komt. Verdomme wat wil die vent nou?! Ik weeg mijn kansen af en kijk twijfelend naar het water. 'Eva!' Hoor ik Floris roepen. Ik kijk op en zie dat hij best dichtbij is. Shit. Zo snel mogelijk klim ik over het hek en spring de Maas in. Ik hou mijn adem ook in, in de hoop dat het sneller gaat. Ik voel dat ik geen adem meer kan halen, ik zet nog even door en dan wordt alles zwart.
