ELE: Till The End Of Time

Kabanata 10

Kabanata 10

Sheena P.O.V ( Mommy ni Athan)

I tightly hold a piece of clothe in my hand.

Its a baby dress.

Her dress.

I Silently crying, hanggang ngayon dala dala ko parin ang sakit ng kahapon.

Here sitting in the edge of our room reminisce the her sweet voice and face.

Napakabata pa ng anak ko para mahiwalay saamin, napakabata pa nya para maranasan ang isang bagay na akala ko ay hindi mangyayari sa kanya.

Money can do everything but money can't buy happiness.

isa lang ang happiness, yun ay ang makasama ang aming prinsesa.

Napaka wala kong kwentang ina

I wiped my tear running down to my cheeks...

I sob and cry so hard, It's been 10 years but the feeling of longingness and loneliness still desame parang kahapon lang nangyari ang lahat, hindi ko parin matanggap.

"Your crying again" I heard a baritone voice behind my back. Hindi ko manlang naramdaman ang presensya nito.
Hindi ko na kailangang lingunin kong sino ang may kakayahan na pabilisin ang tibok ng puso ko. Hindi ko manlang naramdaman ang pagpasok niya.

He hugged me from the back.

"Tama na, Nasasaktan ako e" hindi ko mapigilang maluha muli. Pinigilan ko ang sarili kong humarap sa kanya.

"Please sweetheart stop it, Baka kung mapaano ka na naman" may pagaalala sa tono ng boses niya.

He make me turn around and face him as I looked at him agad niyang pinunasan ang luha sa mga mata ko.

"Tama na"

"M-Marcus" tawag ko sa pangalan niya at pilit na pinatatatag ang boses kahit na pakiramdam ko ay susuko na naman akong muli.

"Sweetheart''

I hugged him tightly.

"M-Marcus pano kung tama si Nathaniel? pano kung buhay pa ang kakambal niya, pano kung buhay pa ang anak nating si Nathalie?pano kung nahihirapan siya ngayon." I sob.

Humiwalay siya saakin, tumayo at tumingin sa balkonahe.

"I dont know. Hindi ko na alam ang gagawin ko Zheena, napakaraming what if na meron tayo. Napakawala kong kwentang ama."

"My daughter does not deserve this ganun ba ako naging kasama noon at ito ang karma ko? ang mawalan ng pinakamamahal na anak. " kinuyom nito ang kamao.

"Marcus" I stood up.

"Kasalanan ko ito, kung saan nakinig ako sa kanya, kung sana ako ang sumundo sa kanya noon at hindi inuna ang trabaho ko ay kasama natin siya"

"Dont blame your self Marcus!"

"And sino sisisihin ko yung driver!? Zheena! Ramdam ko pati yung panganay natin lumayo ang loob saakin dahil wala akong nagawa! Ramdam ko yung dissapointment ni Luke at Rance saakin because im worthless father"

Kuyom ang kamao nitong muli tumunghay sa balkonahe at kumislap ang mata bagay na alam ko na tumulo , ang luha niya. Lumapit ako at ako naman ang yumakap sa kanya.

"Maniwala ka hindi yun ang tingin sayo ni Rance at Luke, your'e a great father and great husband Marcus believe me"

He nodded and kiss me in my forehead at saka maghigpit na yumakap ang kamay sa bewang ko.
Minsan naisip ko pano kung hindi ko nakilala ang isang Marcus Zachary Montreal, parang kulang yung buhay ko.

Montreal is Montreal isa lang kung magmahal at napili niyang ako ang mahalin. Sumpa na yata sa lahi nila ang magmahal ay isang beses lamang at yoon din ang nakikita ko sa panganay naming anak na si Rance, Rance Love one woman pero hanggang ngayon hinihintay nya paring magbalik ito gaya kung paano nawala saamin ang kapatid nya.

Humiwalay ng yakap saakin si Marcus at kinuha sa bulsa ng suot ng short ang kanyang Telephono at nag dial ng numero.

Narinig ko na ang pagring ng telephono sa kabilang linya.

"Yes hello Agent Montecillo do you have time tomorrow? Can meet?Okey. I tell my secretary to set schedule. Thank you"
He hung up and dialled a number again.

"What the real score Investigator de leon?"

"Really---??  dig it further. I know there's a lot of thing that needed attention - What? "
He hissed at sunod-sunod napamura sa hangin.
I sit in at the edge of our bed.
Nakapamulsa siya at nakatigin saakin  habang may kausap sa telephono dahil sa movement na ginawa ko.

"Do you have it?"

"No. that's impossible! I need a clear report , kindly submit it to Rance, kailangan niya yan for the the presentation"

"Thank you" he hung up the phone at itinabi sa ibabaw ng bedside table.
As i looked at the clock in the middle of our room it been 6 in the evening
Wala parin si Athan nasan na naman kaya ang bata yun >_<

"Ano na namang iniisip ng mahal kong asawa ?"
Umupo siya sa tabi ko at niyakap ako sa bewang.

"Athan?"
I replied

"How about him?"he nuzzled his nose on my neck.

"Wala pa si Athan " malungkot na sabi ko.

"Hayaan mo na si Athan malaki na yung and beside I have a person to look after him"

"Pero--"

"Okay tatawagan ko na ng mapanatag ka" dinampot nito ng isa pang cellphone his personal phone para sa mga anak.

Nakatitig lang ako sa kanya habang tinatawagan ang anak.
Bahagyang pagkunot ng noo nito ay gayang-gaya ng mga anak.
Kung nabubuhay lang kaya ang prinsesa namin sino kayang magiging kamukha niya sa kanyang pagtanda.
I smiled painfully.

"Athan where the hell are you?"
Napakunot ang noo ko. Hell agad?
Tss... wala paring pinagbago, kaya naman manang mana ang mga anak niya sa ugali niya.

"Alright, your mom worried sick of you, please be home safe son I'm warning you not this time Nathaniel"

He hung up

"Happy?' He said.

I nod

"Where is he?"

"Miguel place his best buddies doing something I guess" he said.

"Oh really? I seeing you with your son Nathaniel, pareho kayong may bestbuddies at imagine na ang kaibigan nya pa ay anak ng kaibigan mo" I chuckled, he pinched my cheeks.

"I hope that their friendship  last  like how I and Manuel are "

"Napaka bait na bata ng anak ni Manuel na si Miguel "

"I know, Let's go? c'mon Im starving "

"Na naman!"

"What? Is that bad?"

Tsss napailing nalang ako at nagpahila sa kanya pababa ng Kusina.

This is my life a life with love

------
The Montreal's
Marcus Zachary Montreal
Zheena Alexandra Montreal
Rance Ezekiel Montreal
Luke Zattary Montreal
Nathaniel Zake Montreal