Away from the past

H34 ~ Demi - Deel II

Ik hoor hem naast me neer zakken. Ik begin zachtjes te snurken en te mompelen, zodat het lijkt alsof ik slaap. Hij slaat zijn arm om me heen. Na een paar minuten hoor ik hem diep ademhalen, dus ik neem aan dat hij slaapt. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen al op zijn slaapplek ligt. Ik hoor nog wel wat gefluister, dus ik wacht nog even. Ik ben er helemaal klaar mee. Er gaan niet nog meer mensen pijn lijden om mij. Nathan heeft ongelofelijk veel pijn net zoals Ethan en Charlotte. Het is allemaal mijn schuld! Ik wacht nog een uurtje en hoor iedereen heel diep ademhalen. Ik wurm me voorzichtig uit Ethans armen zonder dat hij wakker wordt en rol uit de slaapzak. Ik trek mijn trui snel aan en sluip weg. Dylan had gister uitgelegd hoe we naar de basis moesten lopen en volgens mij heb ik het goed onthouden. Ik sla mijn armen over elkaar en stap stevig door. Ik ga Ethan missen en mijn vrienden natuurlijk ook, maar Ethan. Er loopt een traan over mijn wang die ik verwoed weg veeg. Ik had misschien toch maar een pistool mee moeten nemen, want ik voel me echt heel onzeker nu. Ik loop even verder en sla dan op het goede punt naar links. Voor mijn gevoel heb ik een paar uur gelopen en zie ik een groot gebouw voor me opdoemen. Ik ga steeds langzamer lopen. Ik kan nu niet meer terug of tenminste ik wil niet terug. Wat als mijn vrienden nog meer pijn wordt aangedaan? Dat wil ik echt niet! Ik loop heel langzaam verder tot ik voor een grote deur kom. Ik wil net kloppen als de deur krakend opengaat. Er lopen rillingen over mijn rug. Ik stap voorzichtig naar binnen en meteen slaat de deur achter me dicht. Het is helemaal donker. Ik voel de loop van een pistool op mijn hoofd en hoor een gemene stem sissen: 'Doorlopen en vlug.' Twee sterke armen pakken mijn handen vast en duwen me vooruit. Ik loop veel langzamer dan degene die mij vasthebben, maar ze sleuren me gewoon mee over de grond. Ik word hard een kamer in gesmeten en de deur wordt met een klap dichtgegooid. Ik kan geen hand voor ogen zien en blijf ineengedoken op de grond zitten. Het licht floept aan en ik zie dat er een stoel staat met een uitgemergeld meisje erop vastgebonden. 'Kira!' roep ik uit terwijl ik naar het meisje toe ren. Haar hoofd schiet omhoog en tranen vullen haar ogen. Ik omhels haar en druk haar stevig tegen me aan. Mijn trui wordt nat van haar tranen, maar het kan me niets schelen. Ik heb Kira terug! Kira kijkt me bang aan en ik voel weer twee sterke armen om de mijne. Ze slepen me weg. Ik probeer me los te worstelen en gil. Ik krijg een harde klap op mijn hoofd waardoor ik een beetje in elkaar zak. Nu begint Kira te gillen. Er komt een jongen geheel in het zwart aangelopen. Hij pakt een stuk tape en plakt het op haar mond. Ik probeer me weer los te rukken en begin te schreeuwen wat mij weer een klap op mijn hoofd en ook een stuk tape op mijn mond oplevert. Kira kijkt me bang aan. Ik probeer geruststellend te knikken, maar denk niet dat het echt geloofwaardig overkomt. Dan word ik de kamer uitgesleept. We gaan eerst door een lange gang, een paar keer naar links en naar rechts en uiteindelijk stoppen we voor een grote deur. De deur gaat open. Ik kijk de kamer rond en zie een groot bureau met een computer erop en twee stoelen tegenover elkaar eraan. Ik word in een van de stoelen gezet. Ze binden mijn handen vast aan de stoel. Dan laten ze me alleen. Na een tijdje kraakt een deur open en komt er een man op de andere stoel zitten. Ik word heel bang. Ethans vader! Hij kijkt me gemeen grijnzend aan en vraagt: 'Waarom ben je hier?' Ik probeer mijn angst weg te drukken en kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij fluit op zijn vingers. Er komt meteen een jongen, dezelfde als bij Kira, aanlopen die het tape hard van mijn mond trekt. Ik kijk hem woedend aan en zie toch een beetje spijt in zijn ogen. Ethans vader geeft een hoofdknikje waarna de jongen snel weer weg loopt. Hij herhaalt zijn vraag: 'Waarom ben je hier?' 'Jullie wilden mij hier. Ik laat niet nog meer mensen pijn lijden voor mij.' zeg ik terwijl tranen mijn ogen vullen. Hij lacht schamper en zegt sarcastisch: 'Dapper meisje hoor!' Hij fluit weer op zijn vingers en dezelfde jongen komt weer aanrennen. Hij wenkt hem en fluistert wat in zijn oor. De jongen stopt zijn handen in mijn zakken en haalt ze over mijn shirt. Ik kijk hem verontwaardigd aan sis: 'En wat denk jij dat je aan het doen bent?' Hij kijkt even bang naar achter en dan weer naar mij. Wat een broekie is het eigenlijk nog. Hij is pas zeventien, misschien achttien. 'Ik ben je aan het fouilleren.' fluistert hij. 'Waarom doe je dit? Wil je niet ontsnappen?' Ik zie de twijfel in zijn ogen. 'Schiet eens op.' bromt Ethans vader. De jongen krijgt een harde blik in zijn ogen en gaat ruw verder. 'Niks meneer.' zegt hij na me grondig onderzocht te hebben. Ik kijk hem woedend aan, maar hij ontwijkt mijn blik en gaat naast het bureau staan. Ethans vader heeft een enge grijns op zijn gezicht. Er lopen rillingen over mijn rug. 'Je telefoon ligt zeker nog bij Ethan.' Het zweet loopt over mijn voorhoofd en ik zeg net iets te snel: ' Nee, die heb ik thuis laten liggen.' Hij grijnst. Ik raak een beetje in paniek, want ik zie meteen dat hij me niet gelooft. Hij houdt zijn hand op waar de jongen snel een telefoon in legt. Hij tikt op het belicoontje en houdt de telefoon aan zijn oor. Ik oor de telefoon een paar keer over gedaan en dan Ethans stem: 'Hallo? Dit is Demi's telefoon.' Hij grijnst gemeen naar mij en zegt: 'Maar ik zoek helemaal niet naar Demi, maar naar jou Ethan.' Ik hoor Ethan geschrokken naar adem snakken. Ik gil als ik mijn stoel door iemand naar voren geduwd wordt en ik hard op mijn gezicht val. 'Demi?' hoor ik Ethans stem door de telefoon. Ik kreun even. Ik oor Ethans vader gemene lach.

H