Away from the past

H22 ~ Demi - deel II

3 jaar later

'Kan ik u ergens meehelpen?' vraag ik een beet ongeduldig aan de oude vrouw. Ze schudt haar hoofd en zegt: 'Ik wil dit graag afrekenen.' Ik knik, maar wil haar eigenlijk de winkel uit schoppen. Jennifer, mijn baas, moest vandaag wat eerder weg dus moet ik zo afsluiten. Ik kijk op mijn horloge. Shit! Ik had al op school moeten zijn, Kira staat al tien minuten te wachten. 'Dat wordt dan vijf vijftig.' zeg ik snel. De vrouw steekt haar pinpas in het automaat en voert langzaam haar pincode in. Ik stop haar boodschappen in de plastictas en duw hem in haar hand. Ze kijkt me verbaasd aan, maar loopt dan gelukkig de winkel uit. Ik haal snel het reclamebord binnen en pak mijn spullen. Ik sluit de winkel af en ren naar mijn fiets. Ik ben aan het sparen voor een auto zodat ik mijn rijbewijs nuttig kan gebruiken, maar nu moet ik het met mijn oude oma fiets doen. Ik fiets zo snel mogelijk en laat mijn gedachten rondwervelen. Was Ethan er nog maar, dan was het vast niet zo zwaar geweest. Ik werk fulltime en ben nog maar net klaar met mijn avondschool wat ook echt heel zwaar was. Niet aan denken Demi! Tot mijn frustratie loopt er een traan over mijn wang. Verdorie! Ik ben gewoon nog steeds over hem heen. Ik zie Kira's basisschool en gooi snel mijn fiets tegen het hek. Ik kijk rond, maar zie meteen dat Kira niet meer op het plein staat. Ik loop naar binnen en tik op de deur van Kira's lokaal. Haar juf doet de deur voor me open en vraagt: 'Wat is er?' 'Waar is Kira?' Ze kijkt me verbaasd aan en zegt dan: 'Uw vader heeft haar opgehaald en hij zei dat ik dit aan je moest geven.' Ze geeft me een envelop en loopt het lokaal weer in. 'Bedankt,' zeg ik nog snel. Ik loop verbouwereerd het gebouw uit en open de envelop. Er zit een papiertje in met een telefoonnummer erop. Ik trek mijn telefoon uit mijn zak en bel het nummer. Hij gaat een paar keer over en dan hoor ik geruis aan de andere kant. 'Pap?' Geen antwoord. 'Hallo, met Demi Jonker' Ik hoor een gemene lach aan de andere kant en dan een zware stem: 'Nee, je vader ben ik niet, maar ik zou maar goed luisteren als je Kira nog terug wil zien.' Ik snak naar adem en laat mijn telefoon bijna uit mijn handen vallen. De stem lacht weer en zegt: 'Neem Ethan mee naar de Jacobastraat,' 'Ik weet niet waar Ethan is.' 'Laat me niet lachen.' zegt hij ongelovig. 'Ik heb hem al drie jaar niet gezien,' antwoord ik. Ik probeer het tegen te houden maar er volgt een snik. Het blijft even stil maar dan zegt hij: 'Nou dan kom jij in je eentje.' 'Wanneer?' 'Zo snel mogelijk.' Dan alleen nog maar gepiep. Ik stop de telefoon in mijn broekzak, maar haal hem er meteen weer uit. Ik weet niet eens waar de Jacobastraat is. Ik kijk op Google Maps en voel mijn zelfvertrouwen, dat al redelijk laag zat, nu tot het nulpunt zakken. Dat is zo'n lang, nauw straatje dat iedereen zowel overdag als 's nachts vermijdt. Ik loop naar mijn fiets, maar laat hem staan, omdat ik mezelf sowieso al niet echt vertrouw op de fiets en al helemaal niet als ik zo ben als nu. Ik ga ergens in de buitenrand van de stad op een bankje zitten en begin mijn paniek er uit te huilen. Na een paar minuten haal ik alleen nog maar schokkerig adem en begin ik rustig na te denken. Waar ken ik die stem van. Wacht, nee! Ik kreun. Dat was Ethans vader! Ik begin te trillen en ben echt ontzettend bang. Ik durf niet naar hem toe te gaan, maar ik moet Kira redden. Woede borrelt in me op en neemt de plaats in van de angst. Woedend sta ik op en loop met grote passen in de richting van de Jacobastraat. Met elke voetstap die ik zet word ik zelfverzekerder. Het ebt alleen wel allemaal weg als ik daadwerkelijk in de Jacobastraat sta. Ik zet onzeker een paar stappen, maar word dan vanachter vast gegrepen en over iemands schouder gegooid. Ik probeer me los te worstelen, maar ik ben echt veel te slap daarvoor. Ik hoor hem grinniken en sla hard met mijn vuisten op zijn rug. Hij krimpt even in een, pakt dan mijn armen en trekt die over zijn schouder. Ik lig nu als een soort sjaal om zijn schouders en moet vanbinnen lachen om mijn vergelijking. Ik kijk naar zijn gezicht of ik het misschein herken, maar er zit een bivakmuts overheen. Ik besluit een beetje opstandig te doen en vraag: 'Wat wil je van me?' Hij grinnikt even, maar zegt niks. Ik zucht gefrustreerd en kijk hem boos aan. 'Kira,' fluister ik dan zachtjes. Hij krimpt bij dat woord een beetje in elkaar en begint dan te rennen. Ik hobbel mee op zijn schouders en slaak een verschrikt kreetje. Dat had ik niet helemaal aan zien komen. Na een paar minuten stopt hij bij een auto. Ik heb niet zo'n verstand van Auto's maar kan wel zien dat het een mooie is. Hij doet de deur open en zet me in de stoel. Ik probeer onder zijn armen door te glippen en weg te rennen, maar hij ziet het al aankomen en houdt me weer stevig vast. Hij doet mijn gordel om en slaat de deur weer dicht. Hij loopt om en gaat achter het stuur zitten. Hij kijkt me even aan en rijdt dan hard weg. 'Waar gaan we naartoe?' vraag ik nieuwsgierig, maar hij antwoordt niet. Ik raak een beetje in paniek en zeg: 'Ik moet terug, ik moet naar Kira.' Hij zit nerveus met zijn vingers op het stuur te tikken, maar hij zegt nog steeds niets. Ik begin zenuwachtig op mijn nagels te bijten en kijk bang naar hem. Ik schiet naar voren, omdat hij hard remt. Ik kijk hem verbaasd aan en vraag: 'Waar was dat nou voor nodig?' Hij kijkt me even  met een blik die ik heel goed herken en trekt dan de bivakmuts van zijn hoofd. Ik sla geschrokken mijn hand voor mijn mond. 'Ethan?'

Hei Hei

Tam Tam Tam! Oké, ik zag het wel een beetje aankomen dat het Ethan was, maar maakt niet uit XD

Jullie zijn echt geweldig!!! Ik weet dat ik dat echt al supervaak gezegd heb, maar ik heb 500 views en bijna 100 votes. Mijn dag kan echt niet meer stuk! Ik zou het ook heel leuk vinden als jullie mijn andere verhaal 'We are different' zouden willen lezen.

Als jullie nog tips hebben of ideeën over het verhaal verder moet volgens jou of voor leuke personages zou ik dat heel leuk vinden.

Vote en comment zou heel leuk zijn :)

Liefs Anne