Away from the past

H3 ~ Demi

Nee, ik vertrouw hem nog steeds niet. Waarom zou ik ook? Hij doet of dit normaal is en of hij dit vaker heeft meegemaakt. Maar wat als hij dit al eens vaker heeft meegemaakt? Toen hij zei dat ik dat we in de laadbak zaten, begon ik het ook wel te voelen. Als de chauffeur gaste of remde werden we een beetje heen en weer geschud. Moet ik bang zijn? Ja, hij is best wel knap. Hij heeft donkerbruin kort haar, dat hij leuk in model heeft gebracht met een beetje gel. Hij heeft groene ogen, waarmee hij je heel doordringend aan kan kijken. Hij is redelijk gespierd. Ik begin langzaam weg te dromen, maar zeg snel tegen mezelf dat ik me moet blijven concentreren. Er begint zich een plan in mijn hoofd te vormen. Maar ik weet niet of ik het durf. Ja, ik ga het proberen. Vanavond, als hij slaapt. Ik denk even aan Kira en mis haar Zwitsal geurtje, haar lieve blonde staartjes en haar bolle wangetjes. Ik kijk even naar Ethan, maar zie meteen dat hij nog niet slaapt. Ik denk weer aan Kira, hoe ze altijd zo lief speelt met haar blokken. Ik glimlach stilletjes. Mijn gedachten gaan naar mijn moeder, maar ik probeer niet aan haar te denken. Dat stomme wijf, ik kan me haar niet eens meer zo goed herinneren met normale kleren. Altijd in een badjas en met een fles in haar hand. Mijn vaders herinneringen zijn ook een beetje vaag, maar ze zijn wel altijd lachend. Hij lachte veel en hij kreeg altijd van die lieve kuiltjes. Ik krijg tranen in mijn ogen, maar wrijf ze er meteen uit. Ik kijk weer naar Ethan, hij slaapt, eindelijk. Dat duurde wel lang. Ik sta zachtjes op van het bed, pak mijn rugtas op en loop stilletjes naar de achterkant van de laadbak. Ik probeer de deur open te doen, maar die zit natuurlijk op slot. Wat ongelofelijk dom dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik loop een paar stappen achteruit om daarna als een soort stormram de deur open proberen te rammen. Dan maar hopen dat Ethan niet wakker wordt. Maar vlak voor ik de deur wil opengooien, voel ik een hand op mijn mond en een arm om mijn middel. Ik probeer me met alle geweld los te rukken en duw de armen van me af. De schim valt op de grond. Ik verwacht wat meer tegenstand en val hem meteen achterna. De schim gaat meteen op me zitten en drukt mijn armen tegen de grond. Dat laat ik echt niet op me zitten. Ik word heel erg kwaad en probeer me los te worstelen, maar deze keer lukt het me niet. Ik blijf om me heen slaan, maar wordt steeds moeier. Hij wacht tot ik weer helemaal rustig ben, wat heel lang duurt, tilt me op en legt me weer terug op het bed. Ik kijk hem boos en doe mijn mond open om tegen hem te gaan schreeuwen, maar hij drukt meteen zijn hand op mijn mond. 'Doe alsjeblieft zachtjes, straks hoort m'n stiefvader ons.' fluistert hij terwijl hij langzaam de hand van mijn mond haalt en het licht weer aandoet. Ik kijk hem verbaasd aan. Hij is wel heel bang. 'Is het je stiefvader die mij in deze vrachtwagen houdt?' vraag ik boos, maar zacht. Hij draait zich meteen om en gaat weer tegen de wand aan zitten. Ik vat dat maar op als een ja. 'Wil je er liever niet over praten?' Hij kijkt me verdrietig aan en knikt. Mijn woede zakt een beetje weg. Wat raar dat hij zo'n slechte relatie met zijn vader, maar ik vraag er maar niet naar. Het blijft een tijdje stil. Dan vraagt hij: 'Kan je niet wat over jezelf vertellen?' Ik zucht diep, krijgen we dat gezeik weer. Daar heb ik dus echt geen zin in. Helemaal niet na wat er net gebeurd is. Ik aarzel even, zal ik hem toch maar iets vertellen? Ik wil het eigenlijk niet, maar ik moet toch iets vertellen dus begin ik toch maar. 'Ik ben demi en ik ben 16.' Zou hij daar genoegen mee nemen? Als ik daarna stop kijkt hij me verbaasd aan en vraagt: 'Was dat alles?' Nee dus. Ik zucht even diep.

Haihai
De eerste hoofdstukken  zijn redelijk kort, maar ze worden steeds langer. Ik hoop dat ik mijn hoofdstukken ook zo vaak kan updaten als school weer begint. Ik hoop het wel😊
Groetjes
Anne