Away from the past

H37 ~ Ethan - Deel II

Ik voel wat in mijn broekzak trillen en haal Demi's telefoon eruit. Ze heeft een berichtje van een onbekend nummer en ik ben natuurlijk weer veel te nieuwsgierig en op het berichtje. Ik zie dat het een filmpje is en start hem. Er zit een blond meisje op een stoel en tot mijn grote schrik constateer ik dat het Demi is. Ik blijf staan en kijk met open mond naar het filmpje. Ze wordt eerst hard op haar neus geslagen. Ik hoor mijn vader mompelen: 'Houd haar wakker.' Woede borrelt in me op en dat wordt nog erger als ik zie dat Demi een paar keer in haar gezicht geslagen wordt. Weer schrikt Demi op en ik zie de jongen een mes uit haar been halen. Ik schreeuw gefrustreerd en hoor Demi kreunen: 'Ethan, doe het niet! Alsjeblieft!' Dan wordt het beeld zwart. Ik zak op de grond en voel een hand die voorzichtig de telefoon pakt. Ik hoor opnieuw de geluiden van het filmpje. Ik voel twee armen om me heen die me proberen te troosten. Het is Jane. Ze fluistert: 'Het komt wel goed. We gaan haar bevrijden.' Ik knik en sta vastberaden op. Dylan geeft de telefoon terug die ik in mijn broekzak steek. Ik ga met Dylan samen vooraan lopen en we houden er flink de pas in. 'Over hoelang zijn we er, denk je?' vraag ik na een tijdje. Hij haalt zijn schouders op en zegt: 'Ik denk nog een half uurtje.' Ik knik en voel weer wat in mijn zak trillen. Ik zie dat het weer een filmpje is en kijk vragend naar Dylan. Hij knikt en ik fluister: 'Laten we wel even zorgen dat wij de enige zijn die dit filmpje zien goed?' Ik speel het filmpje af en samen kijken we het. Ik moet een schreeuw onderdrukken als ik zie hoe de jongen met een mes haar rug aan het bewerken is. 'Dit zou niet gebeurd zijn als jij hier was om haar te beschermen.' hoor ik de jongen zeggen en dan is het filmpje afgelopen. Ik stop de telefoon terug in mijn zak en bal mijn handen gefrustreerd tot vuisten. Dylan legt zijn hand op mijn schouder en zegt: 'Kom op, we zijn er bijna.' Ik knik en probeer mijn woede even weg te drukken, wat me niet helemaal lukt. Dylan blijft staan en wacht op de rest. 'Oké, wij gaan hier naar rechts. Als jullie hier rechtdoor lopen komen jullie tegen de voorkant aan.' zegt hij als iedereen bij elkaar is. Ik knik en pak mijn pistool stevig vast. Ik zwaai nog even naar Charlotte, Jane, Chris en Nathan die terug zwaaien en loop dan Mason en Dylan achterna. Al na een paar minuten zie ik de achterkant van een groot gebouw voor me opdoemen en ga ik samen met Mason en Dylan achter een grote struik zitten. we horen het alarm afgaan en op Dylans teken rennen we naar de achterdeur. Mason neemt een aanloop en ramt de deur in. Ik knik goedkeurend en ren hen achterna. We gaan naar rechts en rennen door een smal gangetje. Gelukkig komen we geen bewakers tegen en hopen maar dat de afleidingsmanoeuvre goed gaat. We rennen nog een paar gangetjes door en dan stopt Mason. We gaan tegen de muur aan staan. Dylan kijkt voorzichtig om het hoekje en fluistert: 'Er staan twee bewakers voor de deur dus ik denk dat Demi daar is. De bewakers zijn wel nog redelijk jong.' Ik knik en wacht op Dylans teken. Hij knikt met zijn hoofd en met zijn drieën rennen we de hoek om. De jongens slaan verschrikte kreten en pakken hun pistolen, maar ze zijn veel te langzaam. Ik sla het pistool uit de jongens hand. Mason doet precies hetzelfde bij de andere jongen. Dylan slaat de jongens hard op hun slaap zodat ze beiden bewusteloos op de grond vallen. 'Goed teamwork!' zeg ik. Ze knikken en Dylan duwt de deur open. Hij blijft staan in de deuropening met zijn mond open. Ik word een beetje ongeduldig en duw hem naar binnen. In de achterste hoek zit een roodharig meisje te snikken, maar Demi zie ik niet. Ik zucht gefrustreerd en wil weer naar buiten lopen, maar Dylan zegt: 'Wacht even.' Bij het horen van Dylans stem schiet het hoofd van het meisje omhoog. 'Dylan?' stamelt ze. Dylans ogen worden nog groter en hij stamelt: 'Kate?' Ik geef hem een duwtje in zijn rug en hij kijkt me onzeker aan. Ik wenk met mijn hoofd en wijs naar Kate. Hij knikt even, rent dan naar Kate toe en trekt haar in zijn armen. Ze begint te huilen en slaat haar armen om zijn nek. Ik kijk vertederd naar hun en vraag zachtjes aan Mason: 'Is dit dé Kate?' Hij knikt en glimlacht. Ik loop voorzichtig naar hen toe en zeg tegen Kate: 'Hai, ik ben Ethan. Weet jij toevallig waar Demi is?' Haar hoofd schiet omhoog en ze kijkt me onderzoekend aan. Ze knikt en zegt zachtjes: 'Ze zat samen met mij in deze kamer. Toen ze de eerste keer terug kwam was haar hele rug open. We zaten ongeveer een kwartiertje hier, toen het alarm afging. Meteen namen ze Demi mee, daarna heb ik haar niet meer gezien.' Ik bijt gefrustreerd op mijn lip en sla mijn hand hard tegen de muur. Dylan tilt Kate voorzichtig op en houdt haar tegen zich aan. Mason loopt voor ons uit en wenkt ons. Ik knik en loop achter hem aan. Dylan zet eerst Kate naast zich neer en trekt haar dan mee. We lopen een paar gangen door en komen nog steeds geen bewakers tegen. De afleidingsmanoeuvre heeft duidelijk gewerkt. Mason stopt bij een grote deur en zegt: 'Hier zit je vader meestal.' Ik knik en pak mijn pistool stevig vast. Ik haal een paar keer diep adem en duw de deur dan voorzichtig open. Ik houd mijn pistool voor me uit en kijk om me heen. 'Ethan, lang niet gezien.' Ik draai me om en richt het pistool op mijn vader. 'Dat zou ik niet doen, als ik jou was.' zegt hij en hij pakt een lichaam van de grond wat hij tegen zich aanhoudt. Hij drukt een pistool tegen haar hoofd en grijnst naar me. Ik bal mijn hand tot een vuist en schreeuw gefrustreerd. Het is Demi!

Hey everybody!
Nog maar iets van 4 hoofdstukken en dan is het verhaal klaar!
Liefs
Anne