Away from the past

H33 ~ Ethan - Deel II

Ik glimlach naar haar, maar de pijn word me even teveel en ik sluit mijn ogen. Ik hoor haar gillen en voel dat ze mijn hoofd op de grond legt. Moeizaam open ik mijn ogen en ik zie Demi hard wegrennen. Demi kennende gaat ze nu ergens in een hoekje zitten huilen, omdat ze zich zo schuldig voelt. Ik wenk Dylan die snel aan komt lopen. Hij legt zijn arm onder mijn rug en helpt me overeind zodat ik rechtop zit. Mason komt ook aanlopen en pakt mijn arm vast. Dylan pakt de andere en samen tillen ze mij omhoog. Het doet ongelofelijk veel pijn en ik moet hard op mijn lip bijten om het niet uit te schreeuwen. Ik leg mijn arm om Dylans schouder zodat ik er goed op kan steunen. Langzaam lopen we in dezelfde richting als Demi. Demi ligt hartverscheurend op de grond te huilen en aan haar haren te trekken. Ik zou naar haar toe willen rennen, maar ben bang dat dat niet echt gaat. Ze probeert op te staan en valt weer op de grond. 'Demi.' zeg ik zachtjes. Het lijkt of ze niet reageert, maar dan draait ze zich om. Ze kijkt me ongelovig aan en loopt langzaam naar me toe. Ze legt haar hand op mijn wang die ik meteen vastpak. Ze glimlacht lief en slaat haar armen om mijn nek. Een pijnscheut trekt door mijn ribben en ik kreun zachtjes. Ze laat me geschrokken los en doet een stap achteruit. Ik wil haar bij me houden dus ik haal mijn arm van Dylans schouder en loop wankel naar Demi toe. Ik voel me nog heel zwak en val in haar armen. Gelukkig hield ze zich schrap anders waren we sowieso gevallen. 'Sorry Deem.' fluister ik in haar hoor. Ze glimlacht naar me en zegt: 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Je bent er nog.' Ik sla mijn arm om haar schouder en schaam me een beetje dat ik haar nodig heb voor steun. Langzaam lopen we terug. Ze glimlacht naar me wat me een warm gevoel van binnen geeft. Ik hoor snelle voetstappen en zie dat Jane in paniek komt aanrennen. Ze richt zich tot Demi en vraagt: 'Kan je snel komen? Het gaat niet zo goed met Nathan.' We rennen een stukje achter Jane, maar het doet heel erg pijn. Ik kreun zachtjes. Ik zie dat Demi snel naar Nathan wil en zeg: 'Ga maar vast. Ik kom eraan.' Ik blijf nadat ze me loslaat een paar tellen rechtstaan, maar plof dan op de grond. Ik val hard op mijn knieën wat me weer een pijnscheut in mijn ribben op levert. Ik ga gefrustreerd met mijn hand door mijn haar en probeer op te staan. Ik voel een sterke hand op mijn schouders en kijk recht in het gezicht van Dylan. Ik glimlach dankbaar en kom met zijn hulp een stuk makkelijker overeind. We lopen het laatste stukje terug en ik zie dat onze aanvallers aan een boom zijn vastgebonden. Ik steek goedkeurend mijn duim op naar Dylan die even naar me grijnst. Dan lopen we zo snel als we kunnen, wat nog steeds heel langzaam is, naar de rest die allemaal om Nathan heen zitten. Nathan is aan het zweten en aan het ijlen. Hij ziet er echt niet goed uit. 'Misschien moeten we hem een beetje lucht geven.' stel ik voor. Ze draaien zich geschrokken om, maar als ze zien dat ik het ben knikken ze. Jane trekt Chris vastberaden mee en Mason gaat samen met Dylan een paar meter verderop staan. Ik laat me voorzichtig naast Nathan zakken met een lichte kreun. Demi heeft haar armen om Charlotte heengeslagen die hard aan het huilen is. Ik pak voorzichtig Nathans arm en onderzoek hem. De kogel is er gelukkig al uit, maar het blijft bloeden. Ik fluit naar Dylan die meteen aan komt rennen met de koffer. Ik pak het EHBO-doosje dat ik voor de zekerheid had ingepakt. Ik pak er wat verband uit en rol dat strak om zijn arm heen nadat ik de wond heb schoongemaakt. Ik voel aan zijn hoofd en trek mijn hand meteen terug. Jane komt aanlopen en geeft me een coolpack. Ik kijk haar verbaasd aan, maar neem het dan snel aan en leg het op Nathans hoofd. Hij wordt iets rustiger en haalt ook wat regelmatiger adem. Charlotte is gestopt met huilen en kijkt me dankbaar aan. Ik schuif naar haar toe en maak haar wond schoon. Daarna verbind ik hem. Ze moet hard op haar lip bijten om het niet uit te schreeuwen, maar ze houdt zich sterk. Ik probeer op te staan en voel meteen Demi's schouder onder mijn arm die me helpt omhoog te komen. 'Dank je.' fluistert ze. Ik glimlach even en loop met haar naar de rugzak. Ik pak er een grote zak krentenbollen uit en open hem. Demi pakt snel twee krentenbollen, één voor haar en één voor mij. Ik gooi de zak naar Dylan die hem behendig vangt en aan iedereen uitdeelt. Ik kijk rond. Nathan slaapt rustig en Charlotte blijft naast hem zitten. Chris houdt Jane stevig vast en wiegt haar heen en weer. Mason en Dylan komen bij ons zitten om ons plan nog een keer te bespreken. Ik zie Demi verstijven en leg meteen mijn hand op haar been. Ze glimlacht bibberig naar me en kijkt dan weer naar Dylan. Die legt het plan nog een keer duidelijk uit. Zo moeilijk is het niet. We komen binnen. Demi, Dylan en ik gaan Kira zoeken. De rest dekt ons. We moeten alleen wel even zorgen dat Nathan zich niet te veel op gaat winden, maar ik denk dat het wel moet lukken. Nou ja, dat hoop ik. Mason en Dylan hebben allebei al een pistool en wij kunnen die van onze aanvallers gebruiken. 'Wat gaan we eigenlijk met die mannen doen?' vraag ik aan Dylan. Hij haalt zijn schouders op en zegt: 'Ik weet het niet. Ik denk dat we ze het beste gewoon kunnen fouilleren en ze dan gewoon aan die boom laten zitten. We maken ze later wel een keer los.' Ik knik instemmend en kijk naar Demi. Ze hangt met haar hoofd tegen mijn schouders en ze heeft moeite om haar ogen open te houden. Ik sein naar Mason die haar voorzichtig optilt. Ik kijk haar liefdevol na en schrik op als ik Dylan hard hoor lachen. 'Wat?' vraag ik verbaasd. Hij schudt lachend zijn hoofd. 'Smoorverliefd,' grinnikt hij. Ik begin te blozen en kijk naar de grond. Mason ploft op de grond en zegt wat zachter: 'Let goed op Demi. Ze voelt zich echt heel schuldig.' Ik knik en zeg: 'Ik ben ook een beetje moe. Ik ga alvast pitten goed?' Ze knikken. Ik sta met de hulp van Dylan op en strompel naar Demi toe. Ik laat me naast haar neerzakken, sla mijn arm om haar heen en trek de deken omhoog. Demi snurkt zachtjes en mompelt zachtjes. Wat een schatje is het toch! Mijn ogen vallen langzaam dicht.

Hai guys

YAY IK HEB NU ECHT 800 VIEWS!! Er komt lekker veel actie bij de volgende hoofdstukken, dus ja, ik zal zo snel mogelijk updaten zodat de cliffhangers niet te erg zijn

Liefs

Anne