Away from the past

H38 ~ Demi - Deel II

Ik word wakker van een harde piep. Ik sla mijn handen tegen mijn oren en roep: 'Wat is dat?' Ik hoor Kate's stem zeggen: 'Het alarm.' De deur wordt opengegooid en ik word weer meegesleept. Ik word hier echt een beetje moe van. Ik glimlach nog even naar Kate die me bezorgd aankijkt. Ik word door een paar gangen gesleept en kom dan in een grote kamer. Ik word op een grote stoel geduwd en krijg door een onbekende jongen een paar keer in mijn maag gestompt. Ik zak langzaam op de grond en het wordt zwart om me heen. Ik voel dat er iemand achter me komt staan en hoor de deur hard opengaan. 'Ethan, lang niet gezien.' hoor ik een stem achter me zeggen. 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' zegt dezelfde stem. Ik word door de persoon achter me opgetild en ik voel iets metaligs tegen mijn slaap. Iemand schreeuwt gefrustreerd. Ik open moeizaam mijn ogen en zie Ethan staan. Ik glimlach naar hem, maar hij glimlacht niet terug. Ik probeer naar achter te kijken en zie de loop van een pistool op mijn slaap, die Ethans vader vast houdt. 'Ik zou geen stap dichter bij komen, Ethan, als je wilt dat Demi blijft leven.' Ik kijk Ethan smekend aan en voel alle pijn weer terug komen. Ik kreun zachtjes en krijg gelijk een klap op mijn rug. Het steekt ontzettend en ik bijt hard op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Ethan gromt gefrustreerd en kijkt bezorgd naar Dylan, Mason en Kate die tegen Dylan aanstaat. Ethan doet een stap naar me toe, maar Ethans vader heeft het door en zegt: 'Je wilt Demi niet kwijt raken toch?' Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wacht tot ik de trekker over hoor gaan. Ik hoor een harde knal en voel het pistool van mijn hoofd afglijden. Ik val hard op de grond en blijf ineengekrompen op de grond liggen. Ik word door twee sterke armen opgepakt en kreun omdat de armen over de wonden op mijn rug gaan. Ik hoor hem verschrikt wat mompelen en dan fluistert hij in mijn oor: 'Het spijt me zo, Demi.' Hij zet me voorzichtig op zijn rug zodat mijn wonden nergens tegen aankomen en zegt: 'Dank je Nathan. We hadden het wel even nodig. Als jij er niet was geweest, was het niet zo goed afgelopen.' Ik doe mijn ogen voorzichtig open en fluister: 'Ethan?' 'Ja?' Ik zucht even en fluister: 'Ik houd van je.' Ik weet dat hij glimlacht en hoor Dylan dan zeggen: 'Er is geen afleiding meer, omdat iedereen nu hier is dus ik denk dat we hier heel snel weg moeten gaan.' Ethan knikt en begin te rennen. We rennen een paar gangen door en de kogels vliegen om onze oren. Ik kan er niets aan doen, maar ik heb weer het gevoel dat het mijn schuld is. Ik hoor Kate gillen en Dylan die hard begint te vloeken. Ethan draait zich om en ik zie dat Kate op de grond ligt in een bloedplas die steeds groter wordt. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en voel dat Ethan weer verder rent. Er schijnt fel licht in mijn ogen en ik voel dat we buiten zijn. Ik doe mijn ogen weer open en zie dat Dylan met Kate in zijn armen voor ons uitrent. Beelden van de afgelopen dagen spoken door mijn hoofd. De auto met Kira achterin. Kira! Ik spring van Ethans rug en begin terug te rennen. Ethan roept me achterna: 'Demi, wat ben je aan het doen?' 'Ik moet naar Kira!' schreeuw ik.  Hij komt me achterna rennen, maar ik ben sneller dan hem. Het rennen doet ongelofelijk veel pijn, maar dat zet ik even aan de kant. Als ik bijna bij het gebouw ben voel ik een sterke hand die mijn arm vast pakt en me voorzichtig meetrekt. 'Demi, kom mee.' hijgt Mason. Ik kijk hem boos aan en probeer me los te rukken, wat hij niet had verwacht en waardoor zijn hand over mijn rug gaat. Ik kreun en zak in elkaar. Ik hoor de boze stem van Ethan, maar kan niet precies verstaan wat hij zegt. Ik word weer op zijn rug gezet en hij loopt weg van het gebouw. Ik wil protesteren, maar hij houdt me stevig vast. Dan wordt de pijn me teveel en zak ik weg in de duisternis.

Ik word wakker doordat de wonden op mijn rug heel erg aan het prikken zijn. Ik kreun zachtjes en probeer me om te draaien, maar ik word tegengehouden. Ik doe mijn ogen voorzichtig open en zie Charlotte en Jane bezorgd naar me kijken. Ik lig op mijn buik op de grond wat niet echt comfortabel ligt en ik probeer me weer om te draaien. Ik hoor Nathan gefrustreerd zuchten. 'Als je nou niet stil blijft liggen, wordt het wel echt heel lastig om je wonden schoon te maken.' mompelt hij. Ik grijns en hoor dan de boze stemmen van Ethan en Dylan. Nathan zucht en zegt: 'Je mag er zo naar toe, maar ik zou het voor nu even fijn vinden als je zou willen gaan zitten.' Ik knik en met de hulp van Nathan en Chris zit ik al snel op de grond. Nathan wil mijn shirt uittreken om verband om mijn rug te doen, maar ik zeg snel: 'Ik zou het toch wat fijner vinden als Jane en Charlotte dat deden.' Nathan rolt met zijn ogen en zegt: 'Is goed, ik ga die sukkels wel uit elkaar halen.' Ik knik dankbaar. Nathan en Chris staan op en lopen naar Dylan en Ethan toe, die nog steeds ruzie maken. Charlotte trekt voorzichtig mijn shirt los en bindt verband om mijn hele bovenlijf heen. Jane pakt een nieuw shirt dat ze voorzichtig over mijn hoofd trekt. Ik bijt hard op mijn lip zodat ik niet ga schreeuwen en zucht van opluchting als ze klaar zijn. 'Demi, we moeten ook nog even naar je been kijken.' Ik knik en trek voorzichtig mijn broek een stuk naar beneden. Het verband, nou ja het stukje shirt van Kate, dat om mijn been zit is doordrenkt met bloed en ik hoef niet zo nodig te weten wat eronder zit. Ik kijk de andere kant op en bijt weer hard op mijn lip. Na een paar minuten is Charlotte klaar en komt Jane aanlopen met een joggingsbroek. Ik doe de broek snel aan en ga dan voorzichtig rechtop staan. Ik strompel naar de jongens toe en hoor nu waar de discussie over gaat. 'Ik ga niet mee om Kira te bevrijden. Ik ben Kate al een keer kwijt geraakt en dat wil ik liever niet nog eens.' zegt Dylan die terwijl hij dat zegt bezorgd naar beneden kijkt waar Kate ligt te slapen met verband om haar schouder. 'Maar ik heb iemand nodig die het gebouw goed kent. Ik vind niet dat ik Nathan of Chris hier weer in kan betrekken en Mason gaat al mee.' roept Ethan. Ik ga in het midden van hen staan en zeg: 'Als Dylan niet mee wil, ga ik wel hoor.' Ze kijken me beiden verbaasd aan.