Away from the past

H39 ~ Ethan - Deel II

'Als Dylan niet mee wil, ga ik wel hoor.' zegt Demi. Ik kijk haar verbaasd aan, maar herstel me dan snel. Ik loop blij naar haar toe en geef haar voorzichtig een knuffel terwijl ik hoop dat het geen pijn doet. Ze geeft geen kik dus ik denk dat het geen pijn doet. Ze slaat haar armen om mijn nek en zoent me. Ik glimlach en zoen haar terug. Ze maakt zich weer van me los en zegt: 'Het was wel serieus wat ik net zei.' Ik schud vastberaden mijn hoofd en zeg: 'Dan gaan we wel met zijn tweeën. Ik wil jou niet weer in gevaar brengen.' Ze rolt met haar ogen en kijkt dan smeken naar Dylan. 'Oké, ik ga wel mee, maar jullie moeten echt goed voor Kate zorgen.' zucht hij. Ik krijg een triomfantelijke grijns op mijn gezicht die Demi er af veegt door te zeggen: 'Ga daar nou niet staan of je gewonnen hebt, want jij hebt niet gewonnen, maar ik.' Iedereen begint te lachen, wat er voor zorgt dat mijn wangen helemaal rood worden. Ik grijns en zeg dan tegen Demi: 'Ik krijg je nog wel.' Ze grijnst en gaat dan voorzichtig naast Kate zitten. Ik kijk haar liefdevol na en vraag dan: 'Zullen we gaan dan?' Mason en Dylan knikken en beginnen voor me uit te rennen. Ik druk snel een kus op Demi's voorhoofd en ren hen dan achterna. Ik trek een klein sprintje, zodat ik naast hen loop. Er valt een ongemakkelijke stilte die blijft totdat we het gebouw weer zijn. 'Gaan we weer via de achterdeur?' vraag ik aan Dylan. Hij knikt en sluipt dan met ons achter hem aan naar de achterdeur. De deur is nog niet gerepareerd dus we kunnen gemakkelijk naar binnen. Ik pak mijn pistool uit mijn zak en kijk om me heen. 'Weet jij waar ze is?' fluister ik. Dylan knikt en wenkt ons. We rennen snel achter hem aan en komen dan een paar bewakers tegen. Dylan grijnst naar me en trapt de eerste hard in zijn maag. Ik geef de volgende bewaker een harde kaakstoot en een andere een trap tegen zijn been. We hebben ze al snel tegen de grond gewerkt en hebben niet eens onze pistolen hoeven gebruiken. We rennen snel verder en komen door een hele smalle gang. Dylan wijst naar een deur om de hoek met vijf bewakers ervoor. Ik ren als eerste de gang in en ga gelijk op de grond liggen om de eerste kogels te ontwijken. Ik trap de eerste bewaker hard tegen zijn voeten zodat hij tegen de andere bewakers aanvalt. Mason en Dylan komen snel achter me aan en slaan alle bewakers tegen grond. Ik duw de deur open en kijk snel de kamer rond. Ik ren naar de stoel die midden in de kamer staat en maak het touw dat er omheen zit los. Het blonde meisje dat erop zit, kijkt me eerst bang aan, maar herkent me dan en werpt zich in mijn armen. Ze snikt het uit en zegt: 'Waar is Demi?' 'Daar gaan we nu heen goed?' Ze knikt en blijft me stevig vast houden. Ik zet haar op mijn rug en loop terug naar Mason en Dylan. Ik knik en we rennen weer terug. We komen weer wat bewakers tegen. Ik zet Kira op de grond en sla de eerste in zijn gezicht. Ik krijg een zelf ook een vuist in mijn gezicht, wat er voor zorgt dat er bloed uit mijn neus loopt. Dylan kijkt me even bezorgd aan en ik roep: 'Buk!' Dylan bukt snel, zodat ik de bewaker achter hem hard in zijn buik kan trappen. Nadat we deze bewakers uit de weg hebben geruimd, zet ik Kira snel weer op mijn rug. We rennen weer verder en komen zonder veel problemen weer buiten. Kira is nog steeds aan het huilen. Ik zet haar op de grond en til haar nu op met mijn onder achter haar rug en mijn andere hand onder haar knieën. Ik wieg haar zachtjes heen en weer, maar ze blijft maar huilen. Ik kijk bezorgd naar haar en zie dat ze heel mager geworden is. Ik houd haar stevig tegen me aan en schrik als ik opeens doffe knallen hoor. Ik kijk achterom en zie dat er een grote groep bewakers achter ons aan komt. 'Ethan, rennen nu!' roept Mason. Ik zet het op een lopen en zigzag zodat ik geen gemakkelijk doelwit ben. Ik ben nu al aan het hijgen, want het is redelijk zwaar met Kira in mijn armen. Dylan komt snel naast me lopen en neemt Kira van mijn over. Ze kijkt hem bang aan en begint nog harder te huilen. Ik kijk naar achter en zie dat de bewakers ons nog steeds aan het volgen zijn. Mason loopt vooraan en kijkt de hele tijd bezorgd naar achter. We lopen nu gelukkig het bos in dus is het een stuk lastiger om ons te raken. Ik neem Kira weer over van Dylan en we rennen weer verder. Ik kijk weer naar achter en zie dat de bewakers ons niet meer volgen. Daar lijkt het op. We blijven rennen, maar iets rustiger. Ik zet Kira weer op mijn rug en hoor weer wat doffe knallen. Na een tijdje komen we bij onze plek aan. Kira laat zich snel van mijn rug zakken en rent met een gilletje naar Demi toe. Demi vangt haar open en draait een paar rondjes met haar. Iedereen kijkt er vertederend naar, behalve Dylan die meteen naast Kate gaat zitten. Ik wenk Mason en fluister: 'Moeten we niet terug gaan. Wat als de bewakers ons tot hier zijn gevolgd?' Mason bijt aarzelend op zijn lip en zegt: 'Ik weet het niet, Dylan is daar beter in.' 'Laten we voor de zekerheid weg gaan.' zeg ik. Ik kuch even en zeg dan tegen iedereen: 'We werden gevolgd door bewakers en ik denk dat we voor de zekerheid, maar gewoon weg moeten gaan hier.' Ze knikken en pakken hun spullen op. Dylan pakt Kate op en loopt met haar vooraan met Mason naast hem. Daarachter lopen Jane en Chris en daarachter Charlotte en Nathan. Demi zit nog steeds huilend van geluk met Kira op de grond. Ik tik haar op haar schouder en zeg: 'Demi, we moeten echt gaan.' Ik kijk om me heen en zie dat de koffer en rugzak al meegenomen zijn. 'Weet je Ethan nog?' hoor ik Demi fluisteren. Ik kijk nieuwsgierig naar Kira die verlegen tegen Demi aankruipt, maar ze knikt wel. 'Kom op Demi, we moeten echt gaan nu.' Demi zucht en staat op. Ik pak Kira van haar over en zet haar op mijn rug. Ze slaat haar armpjes stevig om mijn nek. We rennen een klein eindje zodat we achter de groep lopen. Demi's gezicht betrekt en ik vraag meteen bezorgd: 'Gaat het wel?'