Away from the past

H6 ~ Ethan

Na een paar minuten is ze klaar met huilen. Ze kijkt en met rode en waterige ogen naar me op en zegt dan: 'Mijn lievelingskleur is groen,'. Ik barst meteen in lachen uit en ze lacht mee, terwijl ze haar laatste tranen uit haar ogen veegt. 'Zal ik dan eerst maar wat over mezelf vertellen?' vraag ik. Ze knikt. 'Oké, daar gaat ie dan. Ik ben Ethan en ik ben 18 jaar. Ik houd heel erg van piano spelen en skateboarden.' begin ik daarom maar een beetje onzeker. 'En nu jij.' zeg ik daarna glimlachend, zodat ik even niets meer over mezelf hoef te vertellen. Ze kijkt me aan, haalt diep adem en begint: 'Ik ben dus Demi.' 'En zestien' onderbreek ik haar. Ze lacht sarcastisch en vraagt: 'Zal ik verdergaan of wil jij het doen?'. 'Doe jij maar.' zeg ik met mijn grootste glimlach. Ze zucht en begint opnieuw: 'Ik ben dus Demi en ik ben zestien.' Ze kijkt me waarschuwend aan en ik glimlach liefjes. Ze gaat verder: 'Ik vind tekenen heel leuk en longboarden.' Ze begint meteen te blozen als ik haar verwonderd aankijk. 'Hou jij van longboarden? Waarom had je die dan niet mee toen, nou ja, je weet wel.' vraag ik stotterend. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, dat ik daar over begonnen ben! Het vloog er gewoon uit. Ze bijt op haar lip en ik zie dat ze twijfelt. Ik heb het verpest. 'Als je het niet wil vertellen hoeft dat niet hoor' zeg ik snel, hopend dat ik het toch niet helemaal verpest heb. 'Nee', zegt ze vastbesloten, 'Ik vertrouw je genoeg om het te vertellen. Denk ik'. Ik kijk haar verbaasd aan, maar ga er dan lekker voor zitten. Ze leunt tegen me aan. Als het een tijdje stil blijft zeg ik met een kleine grijns: 'Begin maar. Ik zal je echt niet onderbreken. Dat beloof ik'. Ze kijkt me even aan en begint dan met haar verhaal: 'Ik was 14 toen mijn moeder mijn zusje kreeg. Omdat het voor mijn moeder een zware bevalling was, was ze daarna nog heel lang moe en heeft alleen maar in bed gelegen. Mijn vader moest steeds meer werken om ons gezin te onderhouden, dus hij was veel minder thuis. Ik moest uit school altijd zo snel mogelijk naar huis om voor mijn kleine zusje Kira te zorgen, zodat mijn moeder weer uit kon rusten. Het was toen nog niet heel erg. Kira was echt een schatje. Een jaartje ging dat goed, maar het werd voor mij steeds lastiger om ook nog mijn huiswerk te doen. En vrije tijd had ik al helemaal niet. Ik wilde niet meer afspreken met mijn vrienden, omdat ik me voor mijn moeder schaamde. Mijn vader had me een tijdje in de gaten gehouden en zag dat ik het moeilijk had. Dus had hij een serieus gesprek met mijn moeder. Dat ze zelf maar eens voor haar kinderen moet zorgen. Dat probeerde ze, maar na twee weken zag ze het al niet meer zitten en begon ze te drinken. Mijn vader had het eerst niet door, totdat hij alle lege flessen zag. Hij wist meteen dat het mijn moeder was en heeft haar flink de waarheid gezegd, maar ze stopte nog steeds niet. Mijn vader kon het niet meer aan en is bij ons weggegaan. Hij stuurt ons nog wel elke maand genoeg geld om ons drieën te onderhouden, maar verder zie ik hem nooit meer. Ik mis hem nog steeds ontzettend. Nadat mijn vader was weggegaan, was mijn moeder helemaal niet meer te houden. Ze begon steeds meer te drinken en werd steeds vaker boos op mij. Ik moest proberen mijn zusje op te voeden, te koken, mijn huiswerk af te maken en dan ook nog de buien van mijn moeder? Dat redde ik niet. Dus ik heb mijn spullen gepakt en ben weggerend. Ik was mijn longboard helemaal vergeten.' Ik zie dat ze het moeilijk heeft, dus ga ik snel over op een ander onderwerp. 'Heb je tekeningen bij je?' vraag ik nieuwsgierig. Ze kijkt me dankbaar aan en knikt dan. 'Ja, die zitten in mijn rugzak volgens mij.' zegt ze. Ze staat op om haar rugzak te pakken, maar ik duw haar snel terug. Ze kijkt me verbaasd aan, maar ik zeg snel: 'Ik pak hem wel'. Ik graai onder het bed en pak haar rugzak. Ik pak de rits om hem open te doen, maar kijk eerst Demi vragend aan. Ze knikt, dus maak ik de tas open. Ik kijk er goed in maar kan het tekenblok niet ontdekken. Ik haal alle spullen eruit en leg ze netjes op een stapeltje. Ze kijkt me glimlachend aan. Ik lach terug en ga verder, totdat ik helemaal onderin haar tekenblok en etui vind. Ik doe eerst alle spullen er weer in terug en begin dan in haar tekenblok te bladeren. Ik kijk met verbazing naar al haar tekeningen.

Hai allemaal
Ik heb al bijna 70 views. Misschien vinden jullie dat heel weinig, maar ik ben er echt heel trots op.
Vote en comment altijd welkom😊
Groetjes
Anne