Away from the past

H29 ~ Ethan - Deel II

Ze tikt Mason die vervolgens Dylan tikt. Ik knap bijna van de jaloezie en stoot dan uit: 'Kom op zeg, jullie zijn al twintig! Doe niet zo ongelofelijk kinderachtig!' Het liefst zou ik mezelf nu voor mijn kop slaan. Mijn lompe kant komt echt weer boven drijven op zo'n moment. Demi draait zich boos om en roept verontwaardigd: 'pardon?' Ik wil wat zeggen, maar Demi kapt me af en zegt: 'Het kan zijn dat jij misschien een pessimistische zak bent, maar dat hoeft nog niet te zeggen dat we bij alles wat er fout gaat gelijk moeten gaan janken. Ik wil er nog een soort van iets leuks van maken, omdat ik anders aan vervelende dingen ga denken waar jij nu wel voor gezorgd hebt. Dankjewel daarvoor! We gaan wel alvast lopen en als jij uit je ongestelde bui bent, kom je ons maar achterna.' Ik schrik van haar woorden en zie haar boos met Dylan en Mason weglopen, die hun schouders naar elkaar ophalen. Ik ga gefrustreerd met mijn hand door mijn haar en denk dat het nog niet zo verstandig om achter haar aan te lopen. ik zie dat ze het bos in lopen en loop een minuut later achter ze aan. Ze kijkt vaak achter om, maar ik zorg dat ze me niet kan zien. Waarom gaat het toch altijd fout? Het komt sowieso door die jongens. Nee Ethan, niet zo gaan denken. Ik had nooit weg moeten gaan toch? Het heeft echt alles verpest. Ik voel een traan in mijn ooghoek, maar het blijf er gelukkig maar bij een. Ik schrik me helemaal kapot als ik opeens Dylans stem naast me hoor zeggen: 'Hey.' Ik glimlach naar hem, maar het is niet heel geloofwaardig volgens mij. Ik zie Demi even bezorgd naar achter kijkt en zend haar een verontschuldigende blik. Ze ziet dat Dylan naast me loopt en gaat dan, nadat ze me even boos aankijkt, weer verder met haar gesprek met Mason. Een jaloerse steek schiet door me heen. 'Jaloers of niet?' vraagt Dylan. 'Nee!' zeg ik snel, te snel. Hij grijnst en dringt aan: 'Nou kom op, vertel!' Ik bijt zenuwachtig op mijn lip en begin dan te vertellen: 'Ik ontmoette Demi dus in de bus. Nadat we samen ontsnapten, hebben we haar zusje meegenomen.'

'Pfff, je hebt het wel een beetje verpest man!' zegt Dylan na mijn verhaal gehoord te hebben. Ik zucht en knik. 'Ik herken het gevoel,' mompelt hij zachtjes. 'Wat?' vraag ik nieuwsgierig. Hij schrikt, want hij had verwacht of gehoopt dat ik het niet gehoord zou hebben. Hij gaat met zijn hand door zijn haar en aarzelt. Ik knik bemoedigend en hij begint: 'Voordat we in de bende zaten, had ik een redelijk serieuze relatie met een geweldige meid, Kate. We waren echt kleffe tortelduifjes en het was geweldig. We hadden vier maanden. Ik heb het daarna echt helemaal verkloot. Ik had een lange afstandsrelatie met iemand voordat ik met Kate had. Ik denk dat ik het niet helemaal duidelijk heb gemaakt dat het uit was, want ze kwam me opzoeken toen ik een date met Kate had. Kate dacht dat ik de hele tijd vreemd was gegaan. Ze geloofde me niet toen ik het probeerde uit te leggen en maakte het meteen uit. Ze kreeg twee dagen daarna een relatie met een van mijn beste vrienden. Ik heb me nog nooit zo jaloers en verraden gevoeld.' Ik leg mijn hand op zijn schouder en zeg: 'Het spijt me.' Hij haalt zijn schouders op en zegt: 'Laat haar niet gaan. Ik heb er nog steeds zo'n spijt van dat ik niet achter Kate aan ben gegaan en dat ik haar heb laten lopen.' Ik kijk naar mijn voeten en mompel: 'Ik was ook niet van plan haar te laten gaan.' Hij grijnt naar me en zegt dan: 'Ze is wel echt heel boos, dus ik wens je succes.' Ik grinnik en zeg: 'Ze kan zo eigenwijs zijn soms!' Hij knikt, maar zegt dan: 'Ze heeft wel een beetje gelijk natuurlijk.' Ik zucht en voel me echt heel schuldig. Hij stompt me vriendschappelijk op mijn schouder en zegt: 'Komt wel goed, joh. Ik pleit wel voor je als ze niet naar je wil luisteren.' Ik glimlach naar hem en zeg: 'Dank je, maar ik denk, nee ik hoop dat dat niet nodig is.' We gaan weer wat sneller lopen, want Demi en Mason raken steeds verder uit het zicht. We lopen nog maar een paar meter achter hen en Demi werpt de hele tijd boze blikken naar mij. Of zijn het zenuwachtige? Ik speel zenuwachtig met de rits van mijn trui en ben mezelf een beetje aan het opwinden. Dylan seint de hele tijd dat ik het nu gewoon moet doen, maar ik durf het niet. Het begint al een beetje te schemeren en het wordt ook een stuk kouder. Demi is een beetje aan het rillen. Mason trekt gelijk zijn trui uit en geeft die aan Demi, die hem dankbaar aankijkt. Ik baal echt van mezelf, dat had ik dus moeten doen. Dylan legt snel zijn hand op mijn schouder en fluistert: 'Het helpt echt niet als je Mason nu in elkaar ramt.' Ik lach als een boer met kiespijn, want dat was wel mijn plan. 'Je kent me te goed.' fluister ik terug. Hij grijnst even en zegt dan: 'Het was meer dat ik op hem afgestormd zou zijn in deze situatie en wij lijken in dat opzicht wel een beetje op elkaar denk ik.' Ik knik en bijt zenuwachtig op mijn lip. Dylan geeft me een duwtje en wenkt dan naar Demi. Ik zucht en ga naast haar lopen. Demi kijkt me boos aan en draait haar hoofd van me weg. Ik kijk hulpeloos naar Dylan die zucht en zijn schouders ophaalt. 'Demi, kan ik alsjeblieft even met je praten?' Ze zucht even en blijft stilstaan. Langzaam draait ze haar hoofd naar me toe en knikt dan. Ik aarzel even en Demi zegt: 'Wat wil je zeggen?' Ik begin stotterend: 'Nou kijk,'

Hey lieve lezertjes

Ik wilde echt veel meer hoofdstukken plaatsten deze vakantie, maar ik ben het helemaal vergeten! Ik ben echt heel hard bezig met mijn andere verhaal, maar weet nog niet zeker of ik die op wattpad ga zetten. Dat was het eigenlijk wel

Liefs

Anne