SİYAH

BÖLÜM 13

Y/N:YENİ BÖLÜMÜ UMARIM BEĞENİRSİNİZ.OY VE YORUMLARINIZI BEKLİYORUM.EN KISA ZAMANDA GÖRÜŞMEK ÜZERE.BU BÖLÜMÜ GÜZEL YORUMLARIYLA BENİ MUTLU EDEN VE KİTABINI SEVEREK OKUDUĞUM KİŞİYE Best--Friendd İTHAF EDİYORUM..(umarım bu güzel yorumlarını hiç eksik etmezsin) :) :)

Boynumda oluşan ağrı ile gözlerimi açtığımda içerideki loş ortam ve uyku sersemi olmamdan dolayı başta nerede olduğumu anlamayıp gerilsem de ortama hakim toz ve küf kokusundan Karan'ın evindeki mahzende olduğumu anladım.

BÖLÜMÜ BU ŞARKIYLA DİNLEMENİZİ ÖNERİRİM :) :)

Sanırım dün gece dosyaları katilin profiline göre ayırırken yorgun düşüp uyuya kalmıştım ve Karan'da benim şu anda üzerimde duran kırmızı battaniye üşümeyeyim diye örtmüştü.Uyuya kaldığım yerden kalkınca ağrıyan tek yerimin boynum olmadığını anladım çünkü tüm vücudum ben hareket edince aynı anda ağrımaya başladı.Etrafıma baktığımda odada dünden farklı olan tek şey zemini kaplayan kağıtlardı. İkimiz birlikte dün gece uyuya kalıncaya kadar 20 dosyayı incelemiş ve bana benzeyen kurbanlara ait dosyaları ayırıp kenara bırakmıştık bu da yaklaşık olarak 8 dosyaydı.Kafamı odanın diğer ucuna çevirdiğimde Karan'ın da benim gibi oturarak uyuya kaldığını gördüm ama onun üzerinde üşümemesi için battaniye olmadığından bana örttüğü battaniyeyi yerden alıp onun üzerine örttüm.Onun yanına oturup sırtımı duvara dayadığım da başımı yana çevirip yüzünü inceledim , çatık kaşları ve kasılmış çenesi sayesinde uyurken bile her an tetikte olan bir avcı gibi göründüğünü fark ettim.Bu görüntü yüzünden ellerim istemsizce yüzüne gidip yavaşça yanağını okşayınca yüzü gevşedi ve çatık kaşları da normale döndü.Sanki bu ufak dokunuş bile onun uzun süre önce kaybettiği huzuru kısa süreli bile olsa bulmasını sağlamış gibiydi.Aklıma gelen düşüncelerden dolayı yüzümde istemsiz bir tebessüm oluştu. Karan'ın hafif kıpırdanmaları ile uyanmak üzere olduğunu anlayıp yüzünde duran elimi hızla geri çektim.Eğer beni yanında bu şekilde görürse vereceği tepkiden korktuğumdan dolayı kalbim yerinden çıkacak gibi atsa da Karan beni şaşırtıp uyanmak yerine uykuya kaldığı yerden devam etti . Az öce yaşadığım duygu karmaşasından dolayı oda bana o kadar havasız gelmişti ki hava almak için yavaşça oturduğum yerden kalkıp hiç ses çıkarmadan odadan çıkacakken son bir kez daha ona baktım ve hızla mahzenden dışarı çıktım. Diğer odalarda da yeteri kadar ferah gelmeyince (sanırım sadece mahzen değil tüm ev benim için havasızdı) kapıyı açıp dışarı çıktım.Toprağın yağmur sonrası oluşan huzur verici kokusu, güneşin yeni doğarken oluşturduğu kızıllık ve ormanın serin ve sert havası , benim sıcak vücudum üzerinde ahenkli bir şekilde dans edip iyileşmeye yüz tutmuş yaralarımı da okşayıp selamlarken ben de memnuniyetle onları kabul ettim. Aklım az önce yaşanılan şeylerden dolayı hala karmakarışık iken " neden daha dün tanıdığım birini bu kadar önemsiyorsun ? neden ona güveniyorsun ? neden onun yüzüne dokunmak bu kadar doğru hissettirdi ? "gibi düşüncelerse birbirini kovalıyordu. Sahi neden ona kendimi bu kadar yakın hissediyordum ki ? Aslında cevap basitti ikimizde geçmişimizde bir çok kez yara almış olmamıza rağmen yaşamaya devam eden ruhlardandık. Ve bu yüzdende farklı bir şekilde bağlanmıştık ya da ben sadece öyle düşünüyordum çünkü onun ne düşündüğünü bilmiyordum ama içimden bir ses onunda benim gibi düşündüğünü söylüyordu."

Kendimi daha iyi hissettikten sonra eve girmek için geri döndüğümde adeta ben buraya ait değilim diye bağıran SİYAH zarfı gördüm.Tüm vücudum ormanda ki soğuk havayı bile hissedemeyecek kadar uyuşurken titrek adımlarla zarfa doğru yürümeye başlarken içimden de bu zarf ondan gelmiş olmasın diye dua ediyordum. Zarfın olduğu yere geldiğimde eğilip elime aldığımda üzerinde kırmızı harflerle yazan SİMİRNA yazısıyla dualarımı karşılıksız kaldığını anladım.Bu ondan gelmişti ve her zaman ki gibi benim nerede olduğumu biliyordu. Yavaşça zarfı açarken bir yandan da derin bir nefes alıp içine baktım. Ama içinden çıkan resim ve arkasına yazdığı notu okumamla aldığım nefes boğazıma takıldı.