SİYAH

BÖLÜM 20

Y/N :BU BÖLÜMÜ YORUMLARIYLA BENİ ÇOK MUTLU EDEN deli_kiz_1903 VE @rukiye118 'E İTHAF EDİYORUM..UMARIM BÖLÜMÜ BEGENİRSİNİZ YORUMLARINIZI VE OYLARINIZI BEKLİYORUM.EN YAKIN ZAMANDA GÖRÜŞMEK ÜZERE :) :) :)

Y/N:SİZE BİR ŞEY SORACAĞIM ..EĞER İSTERSENİZ KARAKTERLERLE SORU / CEVAP ETKİNLİĞİ YAPABİLİRİZ.SORULARI KİME SORACAĞINIZI YAZIN.BENDE SPOİLLER OLMAMAK ŞARTIYLA CEVAPLAYAYIM NE DERSİNİZ ? :) ;) :) ;)

Hemşire bir süre bana sessizce baktıktan sonra ağır hareketlerle yanıma gelip kolumdan tutarak beni ayağa kaldırdı."Şimdi sizi odanıza götüreyim ve biraz dinlenin tamam mı ? "deyip cevabımı beklemeden (zaten cevap verecek halimde yoktu) ruhu yara bedenimi odama geri götürdü.Odama geldiğimizde beni yatağa yatırıp çıkardığım serumu taktıktan sonra "geçmiş olsun" dedi ve odadan ayrılacağı sırada "bana kağıt ve kalem getirir misiniz lütfen ? "diye sorduğunda "tabi getireyim" deyip beni kendimle ve düşüncelerimle baş başa bıraktı...

O gelinceye kadar tüm kötü düşünceleri aklımdan uzak tutmaya çalışsam da hepsi bir avcı misalı aklımda dolaşıyor ve kendilerini hatırlatmak için uygun zamanı bekliyorlardı. Ne acı insanın kendi düşüncelerinden bana acı verecekler hissiyatıyla kaçmak istemesi diye fısıldarken kapı açıldı..Elinde kağıt ve kalem olan hemşire bana onları uzattıktan sonra geldiği gibi sessizce odadan ayrıldı...

Derin bir nefes alıp kendimi olacaklara hazırladıktan sonra düşünmemek için aklımın kapattığım kapıları açarken bana acı vermek isteyen düşüncelerim akın akın içeri girdi.Her biri ruhumda ayrı bir yara açarken içlerinden tek birine odaklandım ve onun açtığı yaraları sanki bana verilen ödülmüşçesine kabullendim.Ve titreyen ellerimle kağıda şu satırları yazdım..

"Yalnızım...yalnız ve bir o kadarda yaralı..Bu kalabalık şehrin yuttuğu küçük bir insanım sadece.Attığım çığlıkları kimse duymuyor ya da umursamıyor beni..Ve ben; beni umursayan, bana yardım etmek isteyen bir insanı yok ettim bu gün..Onun hayatını , hayallerini ve gülüşlerini çaldım sonsuza dek.Peki ben nasıl açıklayacağım bu olanları Sarah'a ...ne diyebilir ki ona...İşte tam düzeldi derken öyle bir şey oluyor ki hayatımda, her şey başladığı halden bile kötü duruma geliyor.Ve ben ne yapacağımı bilmiyorum..Tek bildiğim şey ben lanetli koydan kurtulduğum an lanetledim ve bu lanet bana yaklaşan herkesi içine çekecek..."

diye yazarken gözümden akan bir damla yaş yazdıklarımın üstüne damladı ve siyah mürekkebin dağılmasına neden oldu.Gözyaşlarımı silmeye devam etsem de o kadar çok akıyorlardı ki bende onlara izin verdim.. Hayatla kaçıncı kez olduğunu sayamadığım yüzleşmelerimden birini yaşarken"bu durumda bana destek olacak kimsenin olmadığını bir kez daha anladım "diye fısıldadığım sırada beni saran güven verici kollar oldu. Kolların sahibine bakmak istesem de buğulanmış gözlerimle görmek zordu ama burnuma dolan kendine has kokusuyla onun kim olduğunu anladım ve yüzümde hafif buruk bir gülümsemeyle bende ona sarıldım..Bana sarılmaya devam ederken "Merak etme geçecek Kayla...iyi olacaksın ve ben her zaman senin yanında ..sana destek olacağım" deyip uzun ve ince parmaklarını yüzümde dolaştırdıktan sonra gözyaşlarımı sildi.Ben de cevap olarak "yanımda olmamalısın çünkü sana da zarar verebilirim.ben..ben lanetli biriyim ve benim yüzümden kimse zarar görsün istemiyorum" dedim yüzümü öne indirirken.Parmakları bu sefer çenemden tutup kaldırırken "hayır sen lanetli değilsin.Bence sen çok güçlü bir kızsın Kayla ...Ayrıca benden hiç bir zaman kurtulamayacaksın..istersen bir dene de göreyim" dedikten sonra benim favorilerim olacak olan gülümsemesini takındı.Fark ettim de gerçekten çok içten ,huzur verici bir gülümsemesi var".Teşekkür ederim.İyi ki varsın ..."dediğimde elimde ki kağıdı gördü."Acaba ne yazdığını okuya bilir miyim?" diye sorduğumda önce tereddüt etsem de tamam anlamında başımı salladım.Ve okuduktan sonra bana bir şey demenden ayağa kalktı ve kağıdı çöpe attıktan sonra yanıma gelip konuştu....