Can't Trust You

047| Dit is gewoon een nachtmerrie

Draco Pov.

Met open mond kijk ik naar Stacy die levenloos op de grond ligt ik hoor Voldemort grinniken.

Ik wil hem slaan, uitschelden, vervloeken maar ik sta bevroren op de grond en er komt geen enkel geluid uit mijn keel.

Ik zie uit mijn ooghoek hoe mijn vader en moeder naar me toe rennen, me vastpakken en verdwijnselen ik pak snel Stacy's hand zodat ze ook mee verdwijnselt.

We komen aan in een groot bos met een mooie waterval en een klein tent. Als ik binnenstap zie ik dat hij magisch is vergroot.

Ik stort me op de grond bij haar lichaam en de tranen beginnen over mijn wangen te lopen.

Ze is dood. Dood. Dood.

Ik moest degene zijn die dood zou gaan zij niet.

Narcissa slaat een arm om me heen en begint me te sussen. Ik kalmeer een beetje maar snik nog telkens.

<<>>

Schreeuwend wordt ik wakker. Ik kijk om me heen en raak nog meer in paniek. Het was geen nachtmerrie alles is echt.
Ik sta op en loop langzaam naar de wastafel waar ik water over me gezicht gooi.
Ik kijk mezelf aan in de spiegel. Ik zie er niet uit.

Mijn haar staat alle kanten op mijn wallen zijn groot en erg zwart en mijn ogen staan dof.

<<>>

Dit is nou al de derde dag dat we hier in dit tentje zitten. Ik staar emotieloos naar het ontbijt dat voor me neus staat en loop ermee naar buiten zodat ik het daar ergens kan dumpen. Ik zie 2 vogeltjes op de grond springen en als ze mijn brood zien vliegen ze snel naar me toe en landen voor me op de grond. Ik glimlach zwakjes en ruk het brood in stukjes en gooi het naar die vogeltjes die het met alle plezier beginnen te eten. Algauw zijn het niet 2 vogeltjes maar een stuk of 20 en ik loop zuchtend naar binnen.

Ik hoor mijn moeder mijn naam roepen en loop naar de kamer waaruit haar stem klinkt.
Ik doe de deur open en de tranen beginnen achter me ogen te prikken.

Stacy ligt op een bed met allemaal bloemen erop.
De rest van de kamer zit ook vol me witte en rode rozen en madeliefjes.
Haar lievelings.....

Dankje mam fluister ik zachtjes tegen me moeder. Ze knikt kort als antwoord en loopt de kamer uit.

Ik pak het krukje dat in de hoek van de kamer staat en ga naast haar bed zitten. Ik pak haar hand vast die zo koud is en kijk haar een tijdje aan.

Het is net alsof ze slaapt.
Zo ziet ze er eigenlijk altijd uit als ze slaapt.

Best vreemd.
Ik sluit me ogen voor even en doe ze daarna langzaam open.

Verbaasd kijk ik naar haar.

Wordt ik nou gek of hoor ik haar heel zwakjes ademen?