รักร้าย พันธนาการใจ(yaoi)

ตอนที่ 22

LUN

2 วันแล้ว ที่ผมไม่ได้เจอดิล เขาไม่ได้ติดต่อหรือบอกข่าวคราวมาเลยวันนี้ผมก็มาสอนที่มหาลัย วันนี้ก็มีแค่
ช่วงเช้าแล้วผมก็สอนเสร็จพอดีกะว่าจะ
โทรหาบลู เพราะมันก็จะเที่ยงอยู่แล้วด้วย ผมเลยหยิบกระเป๋าเอกสารจากโต๊ะทำงานมาแล้วเดินออกมาเพื่อจะลงจากตึกก็ต้องตกใจเมื่อดันไปชนกับใครเข้า เพราะมัวแต่หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า ผมเซไปด้านหลัง แต่ก็ถูกดึงไว้ซะก่อน

"เอ้า อาจารย์ ขอโทษครับเจ็บรึปล่าว"

ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อมองคู่กรณีก็เห็นว่าเป็นป็อปผมเลยยิ้มรับ

"เอ่อ ผมไม่เป็นอะไร "

"งั้นผมไปล่ะ"

"ดะ เดี๋ยวก่อน!!"

ป็อปหันมาทันทีผมเลยอึกอักไปนิดหน่อน

"ดิล...ดิลเขาเป็นยังไงบ้าง?"

"ถ้าถามถึงร่างกายล่ะก็ ไม่มีรอยขีด
ขวนครับ แต่อนาคตอ่ะไม่แน่"

พอได้ฟังว่ายังปลอดภัยผมก็โล้งอกไปเฉยๆ แต่ที่บอกว่าอนาคตไม่แน่น่ะมันหมายความว่ายังไงกันแน่ จะเกิดเรื่องอะไรกับเขากันนะ!?

"แล้วเขาอยู่ที่ไหนครับ"

"เอ่อ อันนี้ผมบอกไม่ได้หรอก ไอ้ดิลมันสั่งไม่ให้ผมบอกอาจารย์อ่ะ งั้น
ผมไปก่อนนะ"

"ดะ เดี๋ยว....."

ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อป็อปก็รีบเดินหนีไป ผมเลยเก็บความสงสัยเอาไว้แล้วหยิ
บโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาบลู

'หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ'

เอ้า บลูปิดเครื่องรึปล่าวนะ ? ทุกทีบลูไม่เคยปิดเครื่องเลยนี่หน่า แต่อาจจะแบ็ตหมดก็ได้นี่ เอาเถอะ ไปกินข้าวคนเดียวก็ได้...

.......................................

Dil

ตอนนี้ผมมาอยู่ที่คฤหาสบ้านผม ผมอยู่
ตรงโต๊ะกินข้าวพร้อมกับไอ้ป็อป ไอ้ไนท์
และคนที่ใหญ่ที่สุดในนี้ก็ไม่พ้นพ่อของผมที่นั่งตรงหัวโต๊ะ กำลังกวาดสายตามองมาที่พวกผมนิ่งๆ
พ่อผมเป็นนักธุระกิจเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ ควบไปพร้อมกับเจ้าพ่อมาเฟียผู้มี
อำนาจล้นมือ นานๆทีพ่อผมจะเรียกตัว
มาพบ แล้วผมก็ไม่ค่อยจะกลับบ้านด้วย
ถ้าถามว่ามีปัญหากับพ่อรึป่าว บอกเลยว่าพ่อกับผมเป็นพวกที่รู้ใจกันมากก็ว่าได้ พ่อผมไม่ชอบการจู้จี้ เลยทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ที่มาเกาะแกะแทบจะวิ่งหลบกระสุนไม่ทัน เลยเป็นเหตุให้ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้เลยสักคน นึกแล้วก็ขำเหมือนกัน
เพราะอย่างนี้ผมถึงรักและเคารพท่านมากกว่าสิ่งไหนบนโลกนี้ ที่ไม่เปิดทางให้ใครมาแทนแม่ของผมที่จากผมไปด้วยโรคร้ายเมื่อ 10 ปีที่แล้ว