รักร้าย พันธนาการใจ(yaoi)

ตอนที่ 31

     [ Yeen ]

     "เฮ้ย!!! นี่พี่ อย่าพึ่งตายนะเว้ย"

ผมมองคนที่หน้าบิดเบี้ยวยังกับคนเจ็บจะตายอะไรประมาณนั้น ผมกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไปเสียก่อนเลยรีบพาขึ้นรถไปร.พ. จนต้องทิ้งลูกน้อง
ไว้เลยไม่ได้สั่งอะไรไว้ แต่ความรู้สึก
เล็กๆที่ส่งอิทธิพลทำให้ผมต้องทำแบบนี้
ทั้งๆที่พอจะรู้ว่าอาจจะโดนหลอกแล้วแน่ๆ แต่ดันทำแบบนี้อีก
    
     "มึงไม่ต้องมาทำเป็นห่วงกูไอ้เด็กเวร
!!"

อยู่ๆคนที่นอนร้องเจ็บอยู่ตะกี้ก็ลุกมาด่าผม เหมือนกับว่าเมื่อกี้นี้ไม่เกิดอะไรขึ้น

     "อ่าว พี่ไม่เจ็บหัวใจแล้วเหรอ!?"

     "กะ กูหายแล้ว เวลาตกใจอะไรมากๆมันจะกำเลิบอ่ะ"

ผมจ้องเขาเขม็งแบบไม่ค่อยเชื่อใจนัก
ขนาดผมข่มขืนไปตอนนั้นยังมีแรงด่าผมอยู่เลย แล้วทำไมไม่เป็นตั้งแต่ตอนนั้น ล่ะว่ะ?

     "อ่อเหรอ ถ้างั้นผมจะพาไปโรงพยาบาลเผื่อมันจะกำเลิบอีกจะได้ช่วยทัน"

     "ไม่ไป!!!"

     "ฮือ??"

     "ก็บอกไปแล้วว่ากูหายแล้วไง อย่าเซ้าซี้นักดิ กูจะกลับบ้าน!"

     "หึ! ได้ แต่บ้านที่จะไปคือบ้านผม"

     "จะบ้าเหรอว่ะ ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้"

     "ไม่นานนี้พี่ยังร้องขอให้ผมพาไป ร.พ อยู่เลยนี่ ไหงอยากกลับบ้านซะงั้น
แล้วผมก็ได้ว่าไม่ไปส่งจะเลิกเป็น..เมีย
งั้นไปกับผมทำตัวดีๆด้วยล่ะ "

     "ถ้าคิดว่าใหญ่นักก็เชิญดิ ถ้ามึงไม่นึกถึงกฎหมายบ้านเมืองละก็..."

     "ครับ ผมมั่นใจว่าไอ้นั้นของผมใหญ่..
แล้วอย่าอ้างเรื่องกฏหมายให้ผมกลัวไปหน่อยเลยก็รู้นี่ว่าผมเป็นใคร"

     "เออดิ กูรู้ว่าพ่อกับแม่มึงไม่ได้เกิดจากเทพองค์ไหนก็แล้วกัน"

ผมเริ่มหัวเสียเพราะคนหัวดื้อตรงหน้าที่เถียงผมไปซะทุกเรื่อง พอนึกได้ว่าผมทิ้งอะไรไว้หรือป่าว!?

     "เลี้ยวรถกลับไปที่ท่าเรือเดี๋ยวนี้!!"

ผมสั่งลูกน้องที่ขับรถให้เปลี่ยนเส้นทาง
ไปที่ๆผมยังค้างเรื่องบาดหมางกับไอ้ดิล
อยู่ มันคงเล่นงานลูกน้องผมไปแล้วแน่ๆ

     "พี่แกล้งเจ็บ เพื่อหลอกให้ผมออกมาสินะครับ"

ผมหันไปหาบลูที่นั่งตัวติดประตูห่างจากผมไปแล้วมองผมแบบไม่ไว้ใจ

     "เออครับ พึ่งรู้ก็สายไปละว่ะ มึงมาได้แค่นี้แหละไอ้ฟาย"

     ผมรู้สึกเส้นกระตุกไปตามร่างกาย
ด้วยความโมโห ที่แท้ก็ถูกหลอกสินะ!

     "โอ้ย!! กูเจ็บนะเว้ย!!"

    "เจ็บเหรอ งั้นก็เจ็บให้มากกว่านี้เป็นไง พี่ทำผมเเสบมากนะ!"

     "ก็เอายาม่องทาดิว่ะ ถุ้ย!!  กูทำมึง
เลือดตกยางออกตอนไหน ไอ้เ_ี้ย!!"

     "ก็ได้ ถ้าพี่ไม่รู้จักอยู่เชยๆ นักก็รับโทษซะเถอะ!"

ผมจับแขนเล็กไขว้ไปข้างหลังแล้วจูบปิดปากคนตรงหน้าอย่างแรงจนเกิดเสียงร้องด้วยความเจ็บ ตอนนี้ผมมีแต่อารมณ์โกรธที่มันสุ่มอยู่ภายใจจนแทบแตกออกมา ยิ่งคนข้างหน้าดิ้นผมยิ่งกำแขนเล็กแน่นขึ้น

     "อื้อ!! เอ็บ ออแอ้ว (อื้อ!! เจ็บ พอแล้ว)"

ผมใช้มือล้วงไปในเสื้อตัวบางเพื่อไปสัมผัสกับหัวนมนุ่มภายใต้เสื้อแล้วบีบอย่างแรง จนคนที่ถูกผมดันจนนอนลงไปกับเบาะร้องออกมาด้วยความเจ็บ

     "อ้ะ เจ็บนะ อย่าทำให้กูเกรียจมึงไปมากกว่านี้เลย ฮึก!"

ผมชงักมือไว้แล้วมองไปที่บลูที่นี้เริ่มมีน้ำตาไหล อาบแก้มกับปากที่บวมแดง
พร้อมจมูกแดงจนผมอยากทะนุทะนอม

     "หึ!  ยิ่งเกรียจมากเท่าไหร่ พี่ก็ยิ่งรักผมมากเท่านั้น"

     "ไม่ กูไม่เคยคิดรักคนเลวๆแบบมึง"

ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนก้มลงจูมลำคอขาวก่อนจะกัดลงไปไม่แรงมาก แต่ทำ
ให้คนข้างล่างร้องได้

     "เดี๋ยวก็รู้ ว่าจะเป็นยังไง"

..................................
......................
.........

สวัสดีค้าบทุกคน ทักทายก่อนนอนครับ 😄😊😰😪