รักร้าย พันธนาการใจ(yaoi)

ตอนที่ 25

..~~~~~..

BLUE

เสียงแอร์ดังผ่านหูเบาๆพร้อมความเย็นที่ปะทะเข้ากับผิวทำให้ผมขนลุก อาการ
ปวดไปทั้งตัวก็กำเริบจนแทบขยับตัวไม่ได้
แล้วก็รู้สึกว่ามีแขนของใครมาพาดที่หน้าท้องผมอยู่ พอหันไปมองคนข้างๆก็รับ
ประกันได้ว่าเมื่อคืนนั้นไม่ใช่ความฝัน
แต่กับความจริงมันเจ็บปวดแทบอยากจะหนีไปให้ไกลๆจากที่นี่ ถึงจะคิดยังไงภา
พเหตุการณ์มันยังสะท้อนเข้ามาจนจุกในอก ผมไม่อาจรู้เลยว่ากี่รอบที่ต้องเจอ
และทนให้กับผู้ชายคนนี้ไปเท่าไหร่

ผมพยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่ไหวจริงๆนั่นแหละนะ ภายในห้องที่พอจะมีแสงจากข้า
งนอกอยู่บ้าง ทำให้ผมมองไปรอบๆช้าๆ
หัวมันมึนไปหมด อยากเจอพี่บิวจัง พี่ชายที่ใจดีและดูแลผมมาตลอด เค้าคงจะเป็นห่วงผมอยู่แน่ๆ ขอโทษนะครับพี่ ที่ผมไปหาพี่ไม่ได้...

YEEN

ผมตื่นมาอีกทีก็ปาไป เที่ยงแล้ว ความเย็นจากแอร์กระทบผิวหน้าไปมา
พอมองร่างบางข้างๆ ก็แทบช็อก

บลูนอนแน่นิ่ง เหงื่อท่วมตัว ใบหน้าขาว
กลับกลายเป็นว่ามันแดงระเรื่อ ผมเอามือไปทาบที่หน้าผากก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่น่าตกใจ ผมรีบลุกขึ้นไป หยิบผ้าขนหนธมาพันท่อนล่างไว้แล้วยก
ร่างบางที่หายใจโรยรินเต็มทีขึ้นแนบอก
แล้วเดินตรงไปในห้องน้ำ ผมคิดว่าจะให้ล้างตัวแสียก่อนเพราะกิจกรรมเมื่อคืนทำให้เนื้อตัวเหนียวไปหมด
ผมเดินไปนั่งที่ขอบอ่างแล้วให้ร่างบางนั่งตักผมไว้ แล้วพิงมาที่ผม ผมหยิบผ้าผืนไม่ใหญ่มาชุบน้ำ แล้วมาเช็ดที่ใบหน้าเรียวเบาๆ ผมมอง
บลูอย่างรู้สึกผิดนิดๆ ตามจริงผมสนใจ
ในตัวเขามาก ถึงจะโมโหที่จู่ๆมาต่อย
ผมโดยไม่ทันตั้งตัวก็อะนะ

ผ่านไปไม่นานผมเช็ดตัวเขาเสร็จจึงยกมานอนที่เตียงแล้วหาเสื้อของผมที่เขาน่าจะใส่ได้มาสวมให้ แต่ยังไงพอใส่กับ
บลูเสื้อมันก็ดูตัวใหญ่อยู่ดี แต่บลูก็บอบบางกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก
ผมไปหยิบผ้าชุบน้ำมาดๆมาวางที่หน้าผากมนไว้ ดูเหมือนจะดีขึ้นไปนิดหน่อย
แล้วล่ะ เพราะใบหน้าที่หายแดงไปมากแล้วมัน
ทำให้ผมโล่งใจไปบ้าง ผมดึงผ้าห่มมาห่มให้แผ่วเบาสายตาผมก็ไปเห็นรอยแดงที่ข้อมือ ก็เป็นฝีมือผมอีกนั่นแหละ