"กูไม่คิดเลยว่ามึงจะทำแบบนี้ได้ลงคอ ฮึก!
มึงมันเลว! "
"ก็บอกแล้วไงว่า ผมไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณลันเลยนะ"
ผมยู้หน้าอกยีนให้ถอยออกจากตัวผมก่อนจะวิ่งลงมาจากรถไป เหมือนหมอนั่นจะวิ่งตามผมมา ผมเลยใช้เท้านักวิ่งเก่าเพ่นออกมาอย่างไว คราวนี้อย่าหวังจะได้เจอกันอีกเลย
ก่อนอื่นต้องตามหาลัน คงจะอยู่โรงพยาบาลแน่ ทำไมต้องเกิดเรื่องอะไรพวกนี้ด้วยนะ
ทั้งที่ชีวิตที่สงบของผมจะดีแบบนี้ไปเรื่อยๆอยู่แท้ๆ
ผมเดินจนมาถึงถนนใหญ่แล้วมองหารถแท็กซี่เพื่อจะกลับ ไม่นานก็มีรถแท็กซี่ขับมาจอดผมเข้าไปนั่งพร้อมบอกจุดหมายที่จะไป
ความรู้สึกเจ็บที่ก้นก็จี้ดขึ้นมาจนผมนิ้วหน้า
กลับไปคงต้องหายาทาซะแล้วละ......
...................................................................
(Lun)
แสงสว่างวาบของดวงอาทิตย์หลังผ้าม่านกระทบตาผมจนต้องหลับตาหนี อยู่ๆก็รู้สึกถึง
แสงมันหายไปเฉยๆ ผมเลยลืมตาขึ้น
"ตื่นแล้วเหรอ"
ดิล มองผมแล้วยิ้ม ผมยิ้มให้เขาน้อยๆ ก่อนจะขยับตัวให้ลุกขึ้นพิงหมอน แต่อาการเจ็บก็แปล้บเข้ามาจนผมร้องออกมาเบาๆ
"อย่าพึ่งขยับตัว คุณยังไม่หายดีนะ"
ดิลขมวดคิ้วดุผม ก่อนจะเข้ามาโอบไหล่พยุงผมเบาๆ
ผมคิดว่าผมตายไปแล้วเสียอีก ไม่คิดว่าจะรอดแล้วได้เห็นหน้าดิลอีก ครั้งนี้เขามีแววตาที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหนๆเยอะเลย ผมฝันหรือไงนะ
"ทำไม? มีอะไรติดหน้าผมรึไง"
"ป่าวหรอก.."
ดิลเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆเตียงผม
"หิวไม๊ครับ?"
"ไม่หิวหรอก แล้วนายทานอะไรรึยัง"
"ยัง ผมรอคุณตื่นมาทานพร้อมผม"
"ฮ้ะ !!"
YOU ARE READING
รักร้าย พันธนาการใจ(yaoi)
Romanceพึ่งแต่งครั้งแรกนะฮะ แสดงความคิดเห็นกันได้นะ :) ชอบหรือไม่ชอบบอกกันได้ฮะ. ผมจะได้หยุดแต่ง(ล้อเล่น) 555 ฝากอ่านด้วยน้า ผมจะพยายามแต่ง..^_°
