Yeen
นี่ก็ 1 อาทิตย์เข้าไปแล้ว ที่ผมปล่อยให้บลูหนีไป แถมโกรธผมมากด้วย จะง้อก็ไม่ใช่นิสัยผมซะด้วย แถมทำผมเสียแผนจัดการไอ้ดิลด้วยเนี่ยสิ แสบนักนะ!
"นายครับ นายใหญ่โทรมาครับ''
ผมพยักหน้าให้ลูกน้องยื่นโทรศัพย์มาให้ผม
"ครับ พ่อ"
"(เป็นยังไงบ้างลูกสบายดีหรือป่าว)"
"ครับ ก็ไม่เชิง พ่อละ? ตอนนี้อยู่ไหน"
"(พ่ออยู่ที่อเมริกา ไม่นานนี้พ่อจะกลับไปเมืองไทย)"
"งั้นเหรอครับ..."
"(เป็นอะไรหรือปล่าว ยีน เครียดเรื่องงานอยู่หรือไง)"
"ก็นิดหน่อยครับ ผมไม่เป็นอะไรหรอก
พ่อรักษาสุขภาพด้วยนะครับ"
"(อ้อ ลืมบอกไป พอพ่อถึงเมืองไทย แล้วจะพาลูกไปเยี่ยมเพื่อนเก่าเสียหน่อย กลับไปแล้วต้องว่างนะเข้าใจไหม)"
"ครับๆ สวัสดีครับ"
ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะทำงาน อยากเจอบลู..... ผมคงชอบเขาเข้าแล้วสิ แปลกดีเหมือนกัน....
Lun
ผมออกจากโรงพยาบาลมาได้ 2 วันแล้วครับ
แต่ที่ๆผมควรนอนอยู่กลับไม่ใช่บ้านตัวเองเสียนี่บ้านยังกับวัง มีบุญได้มานอนก็ดีแล้ว ละนะ
ผมต้องลาหยุดจากมหาลัยไปพักใหญ่ ทั้งที่พึ่งสอนไปไม่กี่เดือนเอง...
ก้อกๆ!!
เสียงเคาะประตูเล็กน้อยเป็นสัญญานของผู้มาเยือน ใบหน้าหล่อคมนิ่งเดินถือถาดข้าวมาว่างที่โต๊ะหัวเตียงพร้อมกับนั่งข้างๆที่ผมนอน
"เป็นยังไงบ้างครับ?"
"ก็คิดว่าหายแล้วนะครับ"
"เหรอ? งั้นเรามาทำกันเถอะ"
"จะบ้าเหรอ! โรคจิตหรือยังไง ผมพึ่งจะหายเจ็บไม่เท่าไรเองนะ"
ดิลขำผม แล้วเข้ามากอดผมแน่น
"คุณนี่นะ ผมอุตสาไม่คิดแล้วนะ.. ที่บอกให้ทำน่ะคือทำกายภาพต่างหาก หมอก็บอกมาแล้วนิว่าให้หมั่นทำที่บ้านจะได้ไม่นอนติดเตียงจนเป็นง้อย"
ESTÁS LEYENDO
รักร้าย พันธนาการใจ(yaoi)
Romanceพึ่งแต่งครั้งแรกนะฮะ แสดงความคิดเห็นกันได้นะ :) ชอบหรือไม่ชอบบอกกันได้ฮะ. ผมจะได้หยุดแต่ง(ล้อเล่น) 555 ฝากอ่านด้วยน้า ผมจะพยายามแต่ง..^_°
