The Faults in Byun Baekhyun

14.BÖLÜM - The Mansion

Yazar; blehmeh

Çevirenler; SeKaism & diremaniacs

Her zamanki gibi, medyayı unutmayın ^^ 

Dün gece, Baekhyun uzun zamandır görmediği bir rüya görmüştü.

(Aslında bir rüya değildi, bu sadece kendini tekrarlayan bir anısının karanlık bir kabusundan ibaretti).

"Anneciğim?" Dokuz yaşındaki çocuğa ait küçük ayakların sözde zengin beyaz seramik merdivenlerden paytak paytak çıkıyor olması gerekiyordu, ama onun yerine görebildiği tek şey ayaklarının onu yutmak için tehdit eden bitmek bilmeyen karanlığın üzerinde asılı kalakalmasıydı. "Neredesin?"

Korkuyordu. Karanlık onun çevresini nefretle çevrelemişti, sanki bunun sonunda ölüm onu bekliyormuş gibiydi. Gök gürültüsü onu uyandırmıştı, gürleme sesi kulaklarında yankılanmıştı. Işık aniden her yeri aydınlatmıştı ve eğer yeterince yakın olsaydı onun keskin pençelerinin onu yakalayacakmış gibi hissetmişti. Elindeki pelüş oyuncaktan başka kimsesi yoktu – son günlerde onu yatıştıran tek şeydi – ve onu yatıştıran tek şey yeterli değildi.

Zemin ses çıkmasın diye dizayn edilmişti. Sonuç olarak, yerler birçok ailenin evinde bulabileceğiniz ucuz tahta döşemeler gibi değildi. Ama geri dönecek olursak bu Byun Baekhyun gibi küçük birine dezavantaj gibi görünüyordu.

Anne ve babasının yatak odasında gittikçe yaklaşırken, hafif aralık bırakılan kapı onun küçük bedenin üzerinde bilinçsizce yükseliyor gibi görünüyordu ta ki bir dize ışık aralıktan süzülene kadar.

Muhtemelen anneciğim beni duymadı. Kendi kendine düşündü ve nihayetinde, her şey anlam kazanmıştı. Öğretici geçen yıllarının tüm düşünceleri ona annesinin konuşurken sessiz ve kibar olmasını söylüyordu – her zaman sözde mahcup ve zarif olmalısını. Sadece onun yanına gideceğim.

Daha da yaklaşırken, tuhaf sesler duymaya başladı.

"Ah~ Jaeyong ..." Annesinin inlemesini duydu ve bunu neden yaptığını bilmiyordu. Ve şu Jaeyong annesinin... iş arkadaşı falan değil miydi? Neden öyle seslenmişti ki?

Baekhyun daha da yakınlaştı ve kapı aralığından baktı, bedenlerinin samimi şekilde yakın olduğunu görebiliyordu, bedenleri çıplaktı ve çok çok yakındı.

Evliyken bu kadar yakın olmaman gerekmiyor muydu? Baekhyun biraz daha yaklaşırken düşündü. Bunu arkadaşlarınla yapmaman gerekiyor, değil mi...?

Sersemlemiş Baekhyun yatak üzerindeki ağırlık yüzünden sallanırken uyum içindeki inlemelerini duyabiliyordu ve bu, küçük çocuğun fısıltılarını bile bastırıyordu.

"Anneciğim..." elindeki oyuncak ayıyı sıktı, kendisine doğru yaklaştırarak sarıldı ona, saçma sapan kelimeleri yüksek sesle çığlık atarak söylerken kalbinde değişik bir korkunun kapladığını hissetmişti, daha sonra beraber yığılıp kaldılar.

Çok yakındı.

Baekhyun'un olmasını istediğinden daha çok yakındı.

Anneciği genelde babasıyla olduğundan daha da yakındı.

"Seni seviyorum, Jaeyong ..." Annesinin bunu daha önce hayatında hiç duymadığı bir tonla söylediğini duymuştu, babasına söylememişti. Ona değildi.

Bunu ailenden başkasına söylememen gerekirdi.

"Ben de seni seviyorum, bebeğim~" Jaeyong denilen herif cevap vermişti ve Baekhyun kafasını salladı, gözlerinde yaşların biriktiğini hissediyordu. Bu eskinden babasının annesine seslenme şekliydi.