BAY MÜKEMMEL (Mükemmel Serisi - 1)

FİNAL

İşten istifa ettim artık onun bana aldığı ya da yaptığı hiçbir şeyi hayatımda istemiyordum. Beni ya da kızları aramadı demek ki oda bu oyunun bitmesini önemsememişti. Ben istifamı verip eve döndükten sonra Alp'in şoförü Engin abi gelerek Alp'te kalan eşyalarımı getirmişti. O da beni hayatından çıkarıyordu sadece kişisel çantamı aldım içinde kimliğim paralarım ve bana ait olan şeyler vardı gerisini götürmesini söyledim. Tam itiraz etmek üzereyken bakışımı görerek kafasıyla onayladı. Engin abi de üzgün görünüyordu zaten konuşkan bir adam olmadığından bir şey sormadı. Telefonumu da almayı reddederek Engin abi ile göndermiştim artık ona ihtiyacım yoktu. Tüm günü güçlü olmak için kendime telkinlerde bulunarak geçirdim Eylül ve Burcu'da benimle beraber eve hapsolmuştu. Her ne kadar kızlar internete bakmamam için uğraşıp dursa da benden saklamaya çalıştıkları haberleri görmüştüm. Dün akşamın haberleri yayınlanmıştı. Alp ve ben kırmızı halının üzerinde yürüyorduk suratımda da o aptal sırıtık ifade vardı. Yanında güzel göründüğümü düşünmüştüm ama basittim. Hatta o kadar basittim ki Alp'in güzelliği yanında görünmüyordum bile. O smokinin içinde sert ifadesiyle doğruca karşıya bakıyordu fotoğraflardan birinde bana attığı o seni beceririm bakışı vardı fakat bu bakışta bir şey ifade etmiyordu. Benim ona hayran bakışlarım ise her fotoğrafta aynıydı hatta hayranlığım fotoğraflar arasında daha artarak ilerlemişti. Aptalım ben... Aptal! Aptal! Bu bir gazete olsa paramparça ederdim haberin başlığında 'BÜYÜK AŞKA GÖLGE DÜŞTÜ. ATAMAN'IN YENİ GÖZDESİ' yazıyordu. Haberin içeriği sinir eden düzeydeydi. Alp ile Handan'ın büyük âşklarının arasında giren zengin avcısı kız olarak bana bir sürü eleştiri yapılmıştı. Handan'ın ise bu durumu soğukkanlılık ile karşılayarak baloya geldiği âşkına sahip çıktığı gibi şeyler yazıyordu hemen bilgisayarı kapatarak ağlamamak için kendimle savaştım. Burcu yanıma gelerek saçlarımı okşadı onun anne şevkati beni bir nebze olsun rahatlatıyordu kafamı omuzuna dayadım.

"Geçecek Naz." Burcu'ya baktım yaşlı gözlerim zayıf karakterimin yansımasıydı. Nasıl bu kadar çabuk inanabilmiştim? Nasıl beni seveceğini düşünebilmiştim?

"Çok acıyor Burcu." Başını salladı.

"Biliyorum..." Eli yine beni sakinleştirmek istercesine saçlarımda gezindi.

"Doğru adam olduğunu düşünmüştüm. Beni sevdiğini sevmese bile seveceğini düşünmüştüm ne kadar aptalım." Yüzünde güçlü kadın ifadesi vardı tıpkı o erkek arkadaşıyla kavga ettiğinde benim yüzüme takındığım ifadeye benziyordu. İnsanın böyle arkadaşlarının olması çok güzeldi. Kendimi daha güçlü hissediyordum. Eğer Eylül ve Burcu olmasa tamamen bitmiş olacağıma emindim.

"Başta hepsi doğru adammış gibi gelir..." Belki de haklıydı. Etkilendiğim ilk erkeğin bana doğru adammış gibi gelmesi çokta anormal değildi. Alp'e kapılmakta oldukça kolaydı bunu inkâr edecek değildim. Asla pişman olmayacağımı düşünerek de büyük bir yanılgıya düşmüştüm. Pişmandım... Alp'e bedenimi vermiş olmaktan falan değil. Ona kalbimi vermiş olmaktan dolayı pişmandım.

Ertesi gün Doğukan telaşlı bir şekilde zile basıyordu. Benim halimi görür görmez çılgın gibi ne olduğunu, neden istifa ettiğimi sormuştu. O da bu sabah istifa etmeye gittiğinde benimde istifa ettiğimi öğrenmiş ve hemen buraya gelmişti. Ona üstü kapalı bir şekilde olanları anlattım gerçek bir arkadaş gibi ben sana demiştim demek yerine beni teselli edecek şeyler söyleyip her zaman arkamda olacağına dair garanti verdi. O gittikten sonra Sinem geldi ve neden işten ayrıldığım ile ilgili konuştuk. Beni bu kadar seven ve iyiliğimi düşünen insanların arasında olmak kendimi iyi hissettiriyordu. Gece kızlar ile otururken artık daha fazla bu şehirde olmaya dayanamayacağımı fark ettim.