Acıdan zevk alınabilir mi?
Biri bana bunu Alp ile tanışmadan önce sorsa kesinlikle "HAYIR" derdim.
O bütün hayırları mı "MÜMKÜN" kıldı.
Bir enkaz olan hayatımı ateşe vermiştim, ateş küle dönüşmüştü, ama o tüm külleri yeniden alevlendirdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saatin kaç olduğunun farkında değilim. Ama eski evimizdeyim. Çocukluğumda kaldığım odadayım. Fakat çocuk değilim. Sanırım yine o kâbuslardan birinin içindeyim. İlk defa kâbuslarımdan birinde kendimi şu anki halimle görüyorum. Yatağımdan kalkıp kapıya yürüyorum. Kapı yine kilitli... Bir süre kapıyı açmadan önünde dikiliyorum. İçeriden ses gelmediğini her şeyin normal olduğunu düşünürken, tiz bir kadın çığlığı duyunca yerimden sıçrıyorum kapının anahtarını kavrayıp yavaşça çeviriyorum. Aralanan kapıdan karanlık odama ışık doluyor, gözüm ışığa alışınca koridora ilk adımı bir korku ve kararsızlık içinde atıyorum. İlk adımı attığım sırada, annemin hıçkırıklarına karışan ağlamasını duyuyorum.
İkinci adımda, babamın anneme bağıran sesi ve havada şaklayan kemerin çıkardığı ses kulaklarıma doluyor. Adımlarımı hızlandırıp, merdivenlerden aşağıya hızlıca iniyorum. Bana ne yapacağı umurumda değil, ilk defa rüyamda çocuk değilim ve annemi onun elinden kurtaracak güce sahibim. Merdivenlerden inince salonda annemin yerde eğilmiş, elbisesinin sırtının yırtılmış olduğunu görüyorum. Babam iri cüssesi ile annemin üzerinde ve elindeki kemeri o anda fark ediyorum. Kemeri tüm gücü ile kaldırıp büyük tokalı kısmını annemin sırtına indiriyor. Annemin sırtı kanlar içinde bu manzara boğazımdan yükselen bir çığlığa neden oluyor, tam o anda babamın bana bakan siyah gözlerini görüyorum.
"Bak sevgilim... Kim gelmiş. Senin küçük kızım. Bu manzara hoşuna mı gidiyor Nazenin. Sen de benim gibi bir sapıksındeğil mi?"
Bu konuşmanın böyle olmaması gerekiyordu. Rüyamda babam ya da annem benimle konuşmazdı. Bu sözleri babamın ağzından duyunca gözlerimde yaşlar birikti. Ben kolay ağlayan biri değildim ama bu sözler doğruydu... Kafamı anneme indirince, mavi gözlerinin yaşlarla dolu olduğunu gördüm. Bana iğreniyormuş gibi bakıyordu. Bu benim annem olamazdı benim annem bana her zaman şefkatle bakardı. Ben annemin ifadesini incelerken, babamın gür sesi tekrar içimi acıttı.
"Sen sorunlusun Nazenin... Annen o kadar acıyı benden nefret ederek, her gece ağlayarak çekti ama sen acıyı kollarını açıp kucaklayarak karşılıyorsun. Sen aşağılık, sorunlu veledin tekisin!"
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
