Pastinaakpuree

Hoofdstuk 1

'Eend of konijn?'

Vervuld met afschuw staar ik naar het dienblad dat de volledig in wit geklede ober me voorhoudt. De gerechten die erop staan, zien er stuk voor stuk uit alsof ze zijn uitgekotst door de dalai lama. 'Ik ben vegetariër.'

'Dan zou ik die soepstengel met parmaham maar gauw uitspugen als ik jou was.'

Betrapt kijk ik omlaag, naar het bord in mijn hand. Daarop ligt inderdaad een half aangevreten soepstengel die kunstig in een plakje ham gewikkeld is. 'Ja, ik eh... Die is van mijn vriendin.'

De ober knikt begrijpend. 'En waar is je vriendin nu?'

'Op de wc. Haar pessarium vervangen.'

'Goed,' kucht de ober terwijl hij verwoed met zijn ogen knippert, waarschijnlijk in een poging om een lachbui in te houden. Alsof ik er wat aan kan doen dat pessarium het eerste woord was dat in me opkwam. Het wordt tijd dat ik een stevig woordje met mijn hoofd spreek. 'Een beetje pastinaakpuree dan maar?'

'Graag. Met extra ketchup.'

'Mevrouw, dit is een vijfsterrenhotel. Ik ben bang dat ketchup niet tot de mogelijkheden behoort.'

'Aioli is ook goed. Zou u me nu even kunnen excuseren? Ik moet eh...'

'Je vriendin helpen met haar pessarium?' merkt Meneer Ober behulpzaam op.

'Juist.' Met een stalen gezicht draai ik me om. Ik moet hier weg en wel nu meteen. Waar in vredesnaam hangt mijn moeder uit? Ik moet haar zo snel mogelijk vinden, een smoes ophangen over een buikgriep of zo en dan maken dat - O God.

Net op tijd weet ik weg te duiken achter een levensgrote bloempot met een ficus, of hoe zoiets ook mag heten. Het is in ieder geval goed genoeg om me achter te verstoppen voor mijn moeders meest luidruchtige, over de top collega. Met mijn beste acteerskills doe ik alsof ik heel druk mijn veters sta te strikken. Wat misschien overtuigend zou zijn geweest als ik geen stiletto's aan had gehad. Zonder veters dus.

'Oké, serieuze vraag, wil ik wéten wat jij daar aan het doen bent?'

Bij het horen van die stem veer ik overeind. 'JayJay! Wat doe jij hier? Kon jouw vader ook geen andere date vinden dan zijn eigen dochter, of werk jij tegenwoordig ook voor Meubels Op Maat?'

'Nee, mijn moeder is er ook. Je weet hoe ze zijn.' Mijn beste vriendin rolt met haar ogen, naar eigen zeggen het enige waar ze echt goed in is. Naast economie dan.

Het punt is dat ze gelijk heeft. Ik weet precies hoe de ouders van mijn beste vriendin Jaelin van Dalen, JayJay voor intimi, zijn. Dat komt omdat ik haar al zo'n tien jaar ken.

'Kan ik hieruit opmaken dat jij hier met je moeder bent? Hoe dat zo?'

'Omdat alle medewerkers van Meubels Op Maat een date mee mochten brengen en mijn moeder blijkbaar nog steeds in de ontkenningsfase zit of zo.' Het is nu al een jaar geleden dat mijn vader bij ons is weggegaan en ze heeft nog niet één keer maar naar een andere man gekéken. Volgens mij hoopt ze nog steeds dat hij op een dag voor de deur staat met een bos bloemen en een doos bonbons, smekend of hij weer bij ons mag komen wonen.

Jaelin slaakt een diepe zucht. 'Arme meid. Hopelijk kun je je troosten aan de gedachte dat mijn ouders denken dat dit goed is voor mijn connecties. Ik heb nog geprobeerd ze tegen te houden, gezegd dat het vast niet netjes is om ongevraagd je dochter mee te nemen naar de verjaardag van een bedrijf waar je niet eens zelf werkt, maar zoals je ziet is het niet gelukt. Alsof ik iets heb aan connecties in de meubelbusiness.'

Nu is het mijn beurt om meelevend te knikken. Jaelins vader is de directeur van de welbekende deurknoppenonderneming Knop & Co. Zijn bedrijf doet al een eeuwigheid zaken met Meubels Op Maat, het bedrijf waar mijn moeder administratief medewerker is. En dat vandaag hun vijfentwintigste verjaardag viert in een poepchique hotel.