Pastinaakpuree

Hoofdstuk 28

Blijkbaar ben ik de enige die er aantrekkelijk uit moet zien vanavond. Nadat ze mijn hele gezicht onder de make-up gesmeerd heeft, bergt Jaelin haar spullen namelijk weer op in haar tas.

'En jij dan?' vraag ik verward. 'Of ga je nu heel arrogant zeggen dat je er van nature al zo goed uitziet dat er niks meer aan gedaan hoeft te worden?'

'Natuurlijk niet. Zo arrogant ben ik nou ook weer niet. En verder zeg ik niks. Je moet me nog steeds vertrouwen. Jij hebt vanavond de beste avond van je leven, neem dat maar van mij aan.'

Ik weet niet of onze definitie van een leuke avond overeenkomt. Tot twee weken geleden had ik daar niet aan getwijfeld, maar alles lijkt anders nu. Ligt het aan haar of aan mij, of zijn we allebei veranderd? Ik vrees dat laatste. 'Wat gaan we nu doen dan?'

In plaats van te antwoorden, sluipt Jaelin op de deur af en duwt die een klein stukje open. 'Niemand te zien. Kom mee.'

Een angstig voorgevoel nestelt zich in mijn onderbuik als we achter elkaar de gang op glippen. Gelukkig worden onze voetstappen gedempt door de vloerbedekking. Ergens tussen de mascara en de lipgloss heeft Jaelin me namelijk zo ver gekregen dat ik de door haar meegebrachte hakken aantrok.

We hebben geluk; de hele gang komen we niemand tegen. Een bocht leidt ons naar de hal met de receptie. Ik verwacht niet anders dan dat we teruggeroepen worden door de beveiliging, maar er gebeurt helemaal niks terwijl Jaelin op het knopje van de lift drukt.

Blijkbaar is de lift er al, want de deuren gaan meteen voor ons open. Ik wacht tot ze achter ons weer dicht zijn gegleden en Jaelin het knopje voor de bovenste verdieping in heeft gedrukt voordat ik een prangende vraag stel. 'Gaan we echt inbreken?'

'Ja. Ik ga jou helpen je droom uit te laten komen.'

'Ik geloof er niks van. Als je me had willen helpen bij mijn dromen dan had je me wel aangemoedigd voor mijn auditie op het conservatorium. Dit gaat om Jasper, hè?'

'Natuurlijk ga ik je aanmoedigen voor het conservatorium!' ontwijkt ze mijn vraag. Hoewel ik weet dat ze dat meent, zegt het me genoeg over wat ze voor vanavond van plan is.

Ik laat mijn hoofd tegen de wand van de lift rusten. 'Waarom heb ik dit nu pas door? Ik ben er gewoon met open ogen in gelopen.'

'Geef toe, Nikki, dat gebeurt jou nogal snel.'

Ik besluit dat dit niet het moment is om toe te geven hoe naïef ik soms kan zijn en kijk haar verwijtend aan. 'Je had me dit meteen moeten zeggen.'

'Was je dan zo makkelijk mee gekomen?'

Waarschijnlijk niet. Daar heeft ze wel gelijk in. Maar moet ik deze achterbakse streek dan zomaar accepteren. 'Zit hij boven op me te wachten?'

'Als alles volgens plan gaat wel,' antwoordt Jaelin. 'Maar je weet maar nooit. Misschien is hij wel ineens veranderd in een of andere gespierde, Spaanse hunk.'

Daar zal ik maar niet al te veel op rekenen. Kak. Waarom gebeurt mij dit ook weer? Zou er een brandtrap zitten op de bovenste verdieping?

Met een pling-geluidje schuiven de deuren van de lift open, waardoor een lange gang onthuld wordt met dezelfde donkerblauwe vloerbedekking als beneden. Her en der wordt de met kunstwerken versierde gebroken witte muur onderbroken door een deur, maar het zijn er niet zo veel. Kennelijk is dit de gang met de grote kamers. Het soort kamers waarvoor ik vijf jaar zou moeten werken om ze ook maar voor een uurtje af te kunnen huren.

'Wacht even, heb jij een sleutel?' Het angstige gevoel dat me al bekruipt sinds we de lift in stapten, wordt nog een beetje erger. 'Je hebt niet bij de receptie om een sleutel gevraagd.'