Pastinaakpuree

Hoofdstuk 17

Dus dit is hoe het voelt om in een soort live versie van de clip van 'Last Friday night' te leven. Dat is wat ik denk als ik op zaterdagmorgen, half tien, de trap afdaal in de hal van de familie Van Dalen.

De vloer plakt onder mijn voeten als ik onderweg naar de keuken probeer alle lege bierflesjes en vernielde feestslingers te ontwijken. Een afgebroken stuk kerstverlichting is zomaar ergens neergesmeten. Fotolijstjes hangen scheef aan de wand, en van eentje is het glas zelfs gebroken. En dat is alleen nog maar de hal.

De woonkamer is er niet veel beter aan toe. Het ruikt er nog steeds naar een combinatie van kots en tapijtreiniger dankzij iemand die een paar uur geleden iets té dronken werd. Verder is de ruimte bezaaid met dopjes van bierflesjes, alsof er hier een grote dopjeshoosbui plaats heeft gevonden. Ook liggen er glasscherven van kapotte drankflessen en alle andere gebruikelijke rotzooi die je zou verwachten na een feestje waar zo'n tweehonderd tieners bij aanwezig zijn geweest.

In de keuken is nauwelijks plaats om ontbijt klaar te maken. Daarom gris ik alleen wat spullen bij elkaar, pleur die op een dienblad en neem dat mee naar boven.

Jaelin zit inmiddels rechtop in bed. 'Hoe erg is de schade?'

'Dat ligt eraan hoe laat je ouders thuiskomen.'

'Met een beetje geluk morgen pas.'

'Laat ik zeggen dat je dat geluk heel hard nodig hebt.' Ik kruip weer naast haar onder de deken en spreid de meegenomen voedselvoorraad uit over het dekbed. 'Laten we eerst maar stevig ontbijten en dan alles opruimen. Iemand een kater?'

'Ja, ik,' kreunt Ashley vanaf haar matras op de grond. Ze heeft een hand over haar ogen gelegd, vermoedelijk tegen het felle licht. 'Is er water?'

'Er is een kraan op de badkamer,' gaapt Jaelin, duidelijk niet van plan haar bed uit te komen. Vierenhalf uur slaap is ook wel erg weinig.

Audrey, die weer helemaal fris en fruitig is, springt op om haar zus richting de badkamer te helpen. Het gaat moeizaam, maar uiteindelijk bereiken ze dan toch de deur. Vlak daarna klinkt het geluid van een stromende kraan.

Dit ziet Jaelin als haar kans om mij uit te horen. 'Heb je die ober nog gezien vannacht?'

'Nee.' Gelukkig niet.

Ze werpt me een strenge blik toe. 'Heb je dan een andere jongen leren kennen?'

'Nee.'

'Dan had je dus geen excuus om hem de deur uit te laten lopen zonder zijn telefoonnummer te achterhalen. Ik weet ineens wat ons vandaag te doen staat.'

'Ja, poetsen.' We mogen wel snel aan de bak als we hier de zaak weer enigszins fatsoenlijk willen hebben voor Fred en Rosa terugkomen.

Jaelin schudt haar hoofd. 'Dat ook, maar dat bedoelde ik natuurlijk niet. Wij gaan achter Meneer Ober aan.'

Ik krimp in elkaar. Heb ik haar in mijn aangeschoten bui van vannacht echt verteld hoe ik hem in mijn hoofd noem? 'Dat gaat niet werken.'

'Hoezo niet?'

'Ik weet niet eens hoe hij héét.'

'Daar zijn we zo achter. Hij was toch een neef van Ricardo?'

'Ik geloof dat dit het moment is om de keukenvloer te gaan dweilen.' Ik prop een broodje in mijn mond, hijs mijn benen in een spijkerbroek en sjees de kamer uit. No way dat ik contact op ga nemen met Ricardo om te vragen hoe zijn neef heet. Ik verhuis wel gewoon naar Los Angeles of zo. Volgens de televisie stikt het daar van de leuke jongens.

In de keuken laat ik een van de vele emmers uit het gootsteenkastje – Rosa lijkt die dingen te sparen – vollopen met warm water en een halve fles allesreiniger. Met de volle emmer in mijn ene hand en een poetsdoek in de andere kijk ik besluiteloos om me heen. Waar zal ik eens beginnen? Het is hier zo'n puinhoop.