Pastinaakpuree

Hoofdstuk 11

Tegen de tijd dat ik thuiskom, ben ik doodmoe. Ik heb eerst mijn fiets op moeten halen op school omdat ik mezelf anders meteen verdacht zou maken. Mijn moeder mag tenslotte niet weten dat ik vanmorgen door Rosa ben opgehaald op school.

In de tuin tref ik mijn moeder aan met een sigaret tussen haar lippen en een walm rook om zich heen. Dat is geen onbekend tafereel. Sinds mijn vader bij ons weg is, rookt mijn moeder weer als een verbrandingsoven. Als zij ooit gecremeerd moet worden, krijg ik vast korting omdat haar ingewanden toch allemaal al zwart zijn.

Ze kijkt nauwelijks op als ik mijn fiets in het tuinhuisje parkeer en langs haar heen naar de achterdeur loop. Ook hallo. Altijd fijn om thuis te komen.

'Waar kom jij zo laat nog vandaan?'

'Ik was bij iemand van school. We moeten een werkstuk maken.' Dat is niet eens gelogen, gezien Jaelin echt bij me op school zit. En die fotoshoot kun je best als een soort werkstuk zien.

'O? Ik zag Jaelin vandaag nog. Die was druk bezig met een heel ander soort werkstuk.'

'Ja, iets met een reclamecampagne voor dat bedrijf van haar vader, toch? Was dat bij jullie op de zaak?' De klink van de achterdeur voelt koud aan onder mijn hand en het feit dat ik niet eerlijk ben, lijkt het contrast tussen de kou buiten en de warmte in mijn lichaam alleen maar te vergroten.

Mam knikt. Blijkbaar is ze zo bedwelmd door de nicotine dat ze zelfs een slechte leugenaar als ik niet meer ontmaskert. Ze duwt haar peuk uit in de asbak en steekt meteen weer een nieuwe aan. Bah. Ik begrijp echt niet hoe mensen de behoefte kunnen voelen om zoiets walgelijks in hun mond te stoppen.

'Wat is er met jou aan de hand? Heb je die eikel weer gezien?'

'Nee, gewoon een rotdag. Ik zat in de pauze met Rosa te praten en zij heeft alles zo idioot goed voor elkaar. Rijke man, leuke dochter, mooi huis...'

'Ho even. Wil je daarmee zeggen dat jij geen leuke dochter hebt? Nou, bedankt voor de eerlijkheid, mam.' Ik heb nog niet eens verteld over mijn zogenaamde relatie en ze vindt me al niet leuk meer. Is er überhaupt iemand op deze wereld die iets om mij geeft?

'Dat bedoelde ik natuurlijk niet. Ik bedoelde dat zij alles heeft en ik alleen de leuke dochter.'

'Lekker diplomatiek antwoord. Moet jij niet voor het eten zorgen of zo?'

'Niet zo brutaal, jij.'

'O nee, want dan ben ik natuurlijk niet leuk meer. Ik ga wel even huiswerk maken of zo. Misschien dat ik daarmee mijn imago wat op kan vijzelen.' Voordat ze verder door kan foeteren over mijn zogenaamde brutaliteit, schiet ik naar binnen.

Eenmaal op mijn kamer aangekomen, smijt ik mijn schooltas op mijn bed en ga ik achter mijn keyboard zitten. Vlak voordat ik de showroom van Meubels Op Maat verliet, vroeg Rosa nog naar het nummer dat ik zou schrijven voor bij de campagne. Blijkbaar wil ze dat ik het speel op het feest voor de zakenrelaties van Fred. Alleen de gedachte al laat me in mijn broek schijten. Hoeveel man komen er eigenlijk op dat feest? De connecties van Fred zijn eindeloos.

Ik probeer het voor me te zien: ik op een podium met alleen mijn keyboard om me achter te verschuilen. Alle ogen op mij gericht. En oren. Oren die allemaal luisteren naar iets dat ik geschreven heb.

Wat als ze me uitlachen? Ik ben tenslotte maar een amateur. Deze zakenrelaties zijn vast mensen die normaal gesproken naar klassieke muziek luisteren, van artiesten die al een miljoen jaar piano spelen. Die gaan echt niet luisteren naar iemand van amper zeventien die pas een paar jaar aan het klungelen is op haar slaapkamer. Wedden dat ze binnen een halve minuut door hebben dat mijn nummer helemaal niet over Jaelin gaat? En trouwens, zo goed is mijn zangstem ook weer niet. Hoe had Rosa dat precies in gedachten?