Pastinaakpuree

Hoofdstuk 26

Het duurt even voordat ik mijn moeder gevonden heb in het oerwoud van grijze pakken en keurig geklede vrouwen. Uiteindelijk vind ik haar in een hoekje van de zaal, druk in gesprek met de fotograaf die al die foto's van Jaelin en mij en de kast heeft genomen.

Ik trek haar aan haar mouw. 'Mam? Kunnen we alsjeblieft naar huis gaan?'

De lach die ze me toewerpt is zo stralend dat ik me even afvraag of dit mijn moeder wel is. 'Natuurlijk, lieverd. Jij kent Jerome al, toch?'

Verbaasd gaap ik hem aan. Is hij de mysterieuze man die mijn moeder vanavond ontmoet heeft? Maar hoe dan? Hij heeft nota bene zijn eyeliner weer op dezelfde kenmerkende manier aangebracht als tijdens de shoot!

Omdat ik te verbaasd ben om antwoord te geven, doet de fotograaf – ik had geen idee dat hij Jerome heette – dat maar in mijn plaats. 'Als we daar onze vleermuis niet hebben. Heb je mijn tips nog opgevolgd?'

Het kost me een paar seconden om te herinneren waar hij het over heeft. Maar natuurlijk, de smoes die ik gebruikte toen ik uit probeerde te vissen of hij homo was. Ik zei dat als ik eyeliner op probeerde te doen, ik er altijd uitzag als een vleermuis. 'Nee, sorry, ik ben nog niet echt in de gelegenheid geweest. Misschien van het weekend.'

'Zaterdagavond heb je tijd zat. Ik was je moeder namelijk net aan het vragen of ze zin had om dan een hapje met me te gaan eten. Volgens mij had je me nog geen antwoord gegeven, snoes.'

Ik stik bijna in mijn eigen speeksel. Proestend klamp ik mezelf vast aan de rand van een reusachtige bloembak. Wie ter wereld gebruikt er nou het woord snoes? Het mag wat mij betreft echt een wonder heten dat deze man op een romantische manier geïnteresseerd is in vrouwen. Hij heeft nog net niet het woord homo op zijn voorhoofd getatoeëerd staan.

Mijn actie zorgt ervoor dat mijn moeder bezorgd een hand op mijn rug legt. 'Gaat het wel, arm ding? We gaan zo naar huis. Ik moet Jerome alleen nog even mijn telefoonnummer geven.'

Hoe graag ik ook wil dat mijn moeder gelukkig is en dat ze niet eenzaam achterblijft als ik het huis uit ben, dit wordt me toch iets te gênant om toeschouwer van te zijn. Hoe kan het dat het liefdesleven van mijn moeder meer voorstelt dan dat van mij? Dit is hét bewijs dat ik nog minder sterk in mijn schoenen sta dan een gedumpte, onzelfzekere veertiger. Als ik straks thuis ben, moet ik maar eens opzoeken wat de minimumleeftijd is om je aan te sluiten bij een klooster.

Mijn vingers zitten nog steeds om de bloembak heen geklemd terwijl Jerome zijn telefoon uit de zak van zijn zwarte skinny jeans haalt. Is dit toeval of draagt hij die gewoon standaard? Misschien heeft hij er wel vijfentwintig stuks van, zodat hij elke dag een schone aan kan. Wat overigens ook moet gelden voor de al even zwarte coltrui. Wat heeft hij met mijn moeder gedaan dat ze hem niet met een groepje vriendinnen in elkaar staat te slaan? Buiten het feit dat ze niet veel vriendinnen meer over heeft natuurlijk.

Nadat ze nummers hebben uitgewisseld, haakt mam een arm door de mijne en troont ze me mee naar Rosa. 'Wij moeten er helaas vandoor. Nikki voelt zich nog steeds niet lekker.'

'Ach, arme schat.' Rosa wrijft bemoedigend over mijn schouder, alsof er daarmee een of ander serum vrijkomt dat mij van al mijn kwalen zou moeten genezen. 'Kruip maar lekker vroeg in bed met een kop thee, dan voel je je morgen vast weer beter.'

'Dat zal ik doen,' zeg ik zogenaamd zwakjes. Ai. Volgens mij klink ik meer als een gemotiveerde legercommandant dan iemand die half op sterven ligt. Het wordt maar weer eens bevestigd dat ik nooit een Oscar zal winnen.

'Toch fijn dat je er was. Je hebt heel mooi gezongen. Denk je wel aan zaterdag?'

Zaterdag? O ja. Heel vaag herinner ik me de allereerste meeting met Rosa over de campagne. Toen Rosa eenmaal bedacht had dat ik de muziek moest verzorgen, regelde ze ook meteen een opnamestudio zodat we het nummer op konden nemen. Volgens mij is ze stiekem van plan er nog een vervolgcommercial mee te maken, maar daar ga ik niet meer aan meewerken. Maar een opname maken op zich is als een droom die uitkomt. 'Om negen uur bij de studio toch?'