Pastinaakpuree

Hoofdstuk 5

Blijkbaar heeft Rosa van Dalen zichzelf opgeworpen als campagneleider voor de nieuwste promotieactiviteiten van Knop & Co. Als we de keuken in lopen, zit zij namelijk aan een met kladblokken en post-its bedekte keukentafel op een rekenmachine te tikken.

Verward kijkt ze op. 'Ik ga zo theezetten. Momentje alsjeblieft.' Vlug krabbelt ze iets op een vrij hoekje papier, waarna ze van haar stoel springt en richting de waterkoker sjeest.

Nieuwsgierig werpt Jaelin een blik op de papieren puinhoop. 'Hé mam, vind je het erg om last minute nog even een weekendje weg te gaan? Nikki en ik geven hier namelijk een feestje vrijdag.'

'O?' Rosa's perfect geëpileerde wenkbrauwen – want dat doen vrouwen met veel tijd en geld blijkbaar – schieten de lucht in. 'Ter ere waarvan?'

'Dat iedereen op school het nieuws over ons zo positief heeft opgepakt.' Jaelin lacht er zo overtuigend bij dat ik er zelf bijna in ga geloven.

Haar moeder slaat trots haar armen om haar heen. 'Wat fijn om dat te horen. Ik ben echt heel blij dat ze jou op school accepteren zoals je bent. Dat is helaas helemaal niet zo vanzelfsprekend.'

'Dank je, mam. Het is fijn dat je zo met ons meeleeft.'

'Natuurlijk, lieverd,' glimlacht Rosa. 'Jij bent het allerbelangrijkste voor mij. Als jij gelukkig bent dan ben ik dat ook, of dat nou met een jongen of een meisje is.'

Achter de rug van haar moeder zendt Jaelin me een blik vol onweerswolken toe. Dit is duidelijk niet het effect dat ze had willen bereiken met haar lesbische actie. Wat eigenlijk best belachelijk is, want het is toch fijn om te weten dat je ouders van je houden? Ik zou willen dat mijn vader zo veel om me gaf. Dan was hij misschien nooit weggegaan.

Jaelin worstelt zich los uit de omhelzing van haar moeder. 'Wat is deze rommel allemaal? Dat is toch helemaal niks voor jou? Zijn dat allemaal ideeën voor de campagne?'

'Jazeker,' knikt Rosa. 'Ik vond het een lastig thema om te combineren met deurknoppen, maar ik denk dat ik een denkrichting heb gevonden.'

Ik kan het niet laten me nieuwsgierig over de tafel te buigen. Dit is de eerste keer dat ik onderdeel ben van een reclamecampagne.

'Liefde.' Rosa tekent met haar vingers een hartje in de lucht, waarna ze de inhoud van de waterkoker in een theepot giet en die op een vrij plekje op de tafel zet. 'Kijk, ik was dus aan het denken, als twee mensen van hetzelfde geslacht een setje vormen dan vinden we dat bijzonder. Maar je neemt toch ook twee dezelfde deurknoppen aan je kast en niet twee verschillende? Daar wil ik iets mee doen.'

'Weet pap dit ook al?' vraagt Jaelin met een onzekere ondertoon in haar stem.

'Alleen de grote lijnen. Nikki, jij bent zo creatief, je kunt me vast wel helpen wat details uit te denken.'

'Nou eh...' Hoe wimpel ik haar op een nette manier af? Ik wil zoveel mogelijk aan de zijlijn blijven staan in deze relatie, als je snapt wat ik bedoel. Nu de aandacht op mezelf vestigen, zorgt er alleen maar voor dat ik nooit meer van dat lesbische imago af kom. 'Eigenlijk ben ik helemaal niet zo creatief.'

'Natuurlijk wel. Je schrijft toch liedjes?'

'Dat is heel iets anders dan het bedenken van een reclamecampagne,' probeer ik nog, maar ik voel al dat ik hier niet onderuit ga komen.

'Ooh!' Rosa's gezicht begint te stralen en instinctief weet ik dat dit is omdat ze een zogenaamd geniale ingeving heeft gekregen. 'Je zou een liedje bij de campagne kunnen schrijven! Muziek is een geweldige manier om emotie op te roepen.'

Ik vraag me af of ze ook zo blij zou zijn als ik een verkapte protestsong tegen dit alles zou schrijven, maar dat zeg ik niet hardop. Al was het alleen maar omdat ik beloofd heb een week lang geen nee te zeggen. In plaats daarvan laat ik mezelf met een zucht aan de tafel zakken. Nog zeven dagen voordat ik mijn leven terug heb.