Pastinaakpuree

Hoofdstuk 20

Tegen de tijd dat ik thuiskom, zit ik met mijn hoofd alweer bij een heel ander plan. Iets dat misschien nog wel in mijn voordeel zou kunnen werken als ik op de ober af stap. Ik parkeer mijn fiets in het tuinhuisje en loop de keuken in, waar mijn moeder al groenten staat te snijden voor het eten.

'Kun je daar heel even mee stoppen en met mij mee de stad in gaan?'

Verbaasd kijkt ze op. 'Ook hallo. Kan dat wat je moet hebben niet wachten tot morgen? Ik ben aan het koken.'

'Nee, dat kan niet. Ik heb namelijk besloten dat wij vanavond naar de sportschool gaan.'

Mijn moeder staart me aan alsof ik heb voorgesteld net zo lang mijn vinger in mijn keel te steken totdat ik mijn nieren naar buiten kots. 'De sportschool?'

'Ja. Je weet wel, zo'n plek waar allemaal fitnesstoestellen staan die je tegen betaling mag gebruiken.'

'Zo'n plek waar je betaalt om jezelf af te beulen,' verbetert ze me.

'Dat zal vast wel meevallen. Als we nu een proefabonnement nemen, is de eerste keer gratis.' Voordat ik van school wegging, heb ik alvast wat research gedaan. De sportschool is praktisch om de hoek. In mijn eentje zou ik er ook nooit heen gaan, maar samen kunnen we dit vast wel aan. 'Hoe erg kan het nou helemaal zijn? Rosa heeft ook een paar van die apparaten en kijk hoe zij eruitziet. Dat kunnen wij ook.'

Nog steeds vastberaden om niet te gaan schudt mam haar hoofd. 'Nee hoor, dat kunnen wij niet. Ik heb helemaal geen sportkleding. Jij wel?'

'Dat is dus de reden dat we nu de stad in moeten. Die prei wacht wel even.' Hoopvol houd ik mijn blik op haar gericht. Dit moet lukken. Als ze meer gaat bewegen, gaat ze zich vast weer beter in haar vel voelen en kan ze mijn vader vergeten. Misschien zijn de mannen niet eens bij haar weg te slaan als ze een paar kilo afvalt.

Ze gaat nog even door met het in mootjes hakken van de prei, maar legt dan met een zucht het mes neer. 'Goed dan. We kunnen wel even gaan kijken of ze ergens leuke sportkleren voor jou hebben. Maar niet bij die winkel bij het postkantoor. Die is veel te duur.'

'Geen probleem. Hé, weet je? Het zou ook leuk zijn als je je haar liet groeien,' flap ik er spontaan uit. 'En het dan in een natuurlijke kleur verft. Wedden dat je voor het eind van het jaar een nieuwe man hebt?'

Deze uitspraak zorgt voor nog een verbaasde blik. 'Ik dacht dat kinderen het vreselijk vonden als hun ouders een nieuwe vriend of vriendin kregen.'

'Soms wel,' geef ik toe. De nieuwe vriendin van mijn vader bevalt me tenslotte totaal niet. 'Maar dit is anders. Ik ga misschien volgend jaar het huis uit en ik wil niet dat jij dan in je eentje achterblijft. Het zou egoïstisch zijn om alleen aan mijn eigen geluk te denken, toch?' Al is het misschien net zo egoïstisch dat ik mijn moeder probeer af te leiden met haar eigen liefdesleven zodat ze niet zoveel op de veranderingen in dat van mij zal letten.

Hoofdschuddend kijkt ze me aan. 'Laten we het daar nu even niet over hebben. Ik kan me echt nog niet voorstellen dat jij straks het huis uit gaat. Je bent zestien.'

'Volgende maand niet meer,' help ik haar herinneren. Wordt ze nu zo sentimenteel dat ze mijn verjaardag vergeet?

'Waar blijft de tijd?' zucht ze terwijl ze naar de gang loopt om haar jas te pakken. 'Zeventien jaar alweer. Het lijkt pas een week geleden dat je werd geboren.'

Ik rol met mijn ogen. Is dit melancholieke gedoe echt nodig? Het is niet alsof de afgelopen zeventien jaar erg bijzonder waren of zo. Misschien dat het daardoor komt dat mijn geboorte nog maar zo kortgeleden lijkt.

Mam vist haar autosleutels van de plank in de hal en loopt dan met me mee naar buiten. Op naar de sportwinkel.

-