Pastinaakpuree

Hoofdstuk 9

Een half uur later sta ik in een knalgroen topje en een grijze legging die in de mouw van een jasje bleek te zitten voor een kast met witte knoppen van Knop & Co. De kleren in combinatie met de metersdikke laag make-up die er op mijn gezicht is gesmeerd (en dat noemen ze een naturel look!) zorgen ervoor dat ik me ongemakkelijker voel dan een zwarte travestiet op het jaarfeest van de Ku Klux Klan.

Een fotograaf die overduidelijk ook travestiete neigingen heeft – die indruk wek je als man die eyeliner draagt nou eenmaal – bekijkt Jaelin en mij eerst vanuit een miljoen verschillende oogpunten voordat hij zijn camera erbij pakt. Het lijkt me duidelijk dat hij van tevoren een overdaad aan instructies heeft gekregen van Rosa.

'Dames?' De eyeliner zou misschien niet zo opvallen als hij er geen Amy Winehouse-look van had gemaakt. 'Ik wil dat jullie op die kast gaan staan.'

'Erop?' Onzeker kijk ik naar de schoenen aan mijn voeten. Naast dat het veel te koud is voor zuurstokroze gladiatorsandalen met een hak van acht centimeter (ik hoop maar dat mijn kippenvel later van de foto geshopt kan worden), denk ik niet dat het me gaat lukken om hiermee ergens op te klimmen. En dan ook nog te blijven staan.

De fotograaf knikt echter alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. 'Ja, erop. Je weet wel E-R-O-'

'Ik kan spellen, dank je,' antwoord ik, hem een vernietigende blik toewerpend. In lichte paniek kijk ik om me heen op zoek naar iets dat me op die verrekte kast kan helpen. Wie verzint zoiets ook? Die fotograaf is duidelijk niet goed wijs.

Naast me staat Jaelin hem vol minachting aan te gapen. 'Vraag je nou serieus van iemand in een kort rokje om bovenop een kast te gaan staan? Jij vieze, vieze... viezerik.'

'Wat is er vies aan op een kast staan?' reageert de fotograaf verontwaardigd. 'Luister, als het zo moet dan ben ik hier weg.'

'Nee, niet gaan! Kan iemand ons misschien een krukje aangeven?' Jaelin heeft haar liefste glimlach alweer opgezet. Niemand verpest haar kans op een modellencarrière. Niet dat ze zo moeilijk hoeft te doen. Die fotograaf is waarschijnlijk toch homo, dus waarom zou hij onder haar rokje willen kijken?

Een medewerker van Meubels Op Maat, gekleed in het lichtblauwe T-shirt van de zaak en met een gezicht vol puisten, haast zich weg om een krukje voor ons te pakken. Hij keert terug met een keukentrapje dat zo uit de jaren veertig lijkt te komen en klapt het ding open voor het kastje.

Angstig zet ik een voet op de eerste trede van het niet al te stevig ogende ding. Ik wiebel helemaal, of komt dat door de schoenen? Vast wel. Ik had geen idee dat een meter zo hoog kon zijn. Andere voet op de tweede tree. Kom op, dit moet lukken.

Mijn slechte gevoel voor evenwicht en ik slagen er warempel in om ongeschonden de bovenkant van het kastje te bereiken. Nu rest me alleen nog één vraag. 'Houdt dit ding ons wel?'

'Dat kastje is echt wel van het beste materiaal gemaakt,' antwoordt Rosa, die pal naast de fotograaf toe staat te kijken hoe we het doen. 'En zo zwaar zijn jullie toch niet? Twee van die mooie, jonge meiden.'

De fotograaf knikt instemmend. 'Precies. Ontspan je maar lekker. Dit komt allemaal goed.'

Eerst zien, dan geloven. Ik weet niet hoeveel kilo Rosa denkt dat ik weeg, maar een zeer betrouwbare bron (de weegschaal op onze badkamer) heeft me verteld dat mijn moeder niet de enige thuis is die aangekomen is sinds het vertrek van mijn vader.

Intussen beklimt ook Jaelin het trappetje. Om de een of andere reden is zij erin geslaagd een paar ballerina's te bemachtigen. Waarom zij wel en ik niet? Toegegeven, de schoenen hebben een spuuglelijke tint grasgroen met een strikje erbovenop, maar ze wankelen tenminste niet zoals de mijne.