You know I Love You, Right?

Chapter 45

Shizieka's PoV

Nagising akong nasa tabi ko si Ivan. Nakahawak s'ya sa kamay ko at nag-aalalang nakatingin saakin.

"Ams... ok kalang?" He asked.

Pero iba ang nasa isip ko.

May dugo kanina sa hita ko....

Posible bang....

Oh shit talaga.

"Ivan kamusta yung anak natin??" I asked him.

May sasabihin sana s'ya kaso bumukas yung pinto at pumasok ang doctor.

"So, The patient is fine. Nothing to worry about dahil wala namang nangyaring masama sa pasyente but we're so sorry dahil wala na ang bata." The doctor straightly said.

Mabilis na namuo ang luha ko sa mata..

"Sige po. Thank You Doc." Sabi ni Ivan.

Nang lumabas si Doc.

"I'm Sorry.... I'm *sob* sorry..." I said habang nakahawak ako sa kamay n'ya.

"Zieka naman kasi eh! Ang tigas naman kasi ng ulo mo! Sinabi nang pag aalis ka dapat kasama ako, diba?!" He suddenly said.

Naka-sigaw s'ya saakin kaya mas lalo akong naiyak dahil duon.

I was still sobbing and crying habang pinanunuod ko si Ivan na sinasabunutan yung sarili nya sabay nagpunas ng mukha.

"Zieka ano na?! May magagawa pa ba tayo huh?! Wala Na! WALA NA TAYONG ANAK!" He shouted sabay lumabas na ng pintuan.

I was crying. Really.

It was all my fault.

Kasalanan ko kung bakit nawala ang little angel namin...

-
-
-
-
-

After 4 days of staying inside my room...

I was still crying kasi yung mga gamit ng baby namin naandito sa kwarto ko.

I'm sorry baby masyadong pabaya si Mommy...

I wiped my tears pero patuloy parin sa pagtulo yung luha ko.

Mommy knows about it already and she's mad at me too.

Alam kong ang hirap din mawalan ng apo para sa kanila pero mahirap din naman para sakin eh..

Wala namang may gusto sa nangyari...

All I do is... I was just shopping for my baby and I didn't expect losing him or her.

Naka sandal ako sa likod ng pintuan at duon ako umiiyak.

Hindi ko na kasi mapigilan.

I wish I could turn back time at nag elevator nalang ako pababa.

Ang tigas kasi ng ulo ko eh!

I was so stubborn...

"Baby bumalik kana please..." I whispered in the air while sobbing and crying.

*knock knock knock*

"Zieka open the door please..." I heard Ivan.

After 4 days ngayon lang n'ya ako pinuntahan.

Ayokong magpakita sa kanya kasi nahihiya ako!

IT WAS ALL MY FAULT!!!

Nagsisisi nako...

"Zieka please! Open the door!" He shouted again.

"Ivan please... Just go.." Sabi ko sa kanya sabay tinakpan ko yung bibig ko para pigilan yung sarili ko sa pag-iyak.