Alleen Link en ik

Hoop||33

Pov Link

We zitten in de auto met al onze spullen. Die we maar een beetje random in de auto hebben gegooid.

Waarom moest ik nou weer zo nodig iets uitkiezen wat zo ver weg ligt? Het is nu twee en een half uur geleden sinds dat de tante van Pippa heeft gebeld. En we hoeven nog maar een heel klein stukje te rijden.

Eigenlijk is het twee en een half uur rijden, maar ik rijd echt al de hele tijd te hard. Ik wil er namelijk zo snel mogelijk zijn, dus daarom rijd ik ook als een mongool.

Pov Pippa

Ik leun met mijn hoofd tegen het raampje. Alles vliegt voorbij. Ik heb het gevoel dat sinds mijn tante me heeft gebeld ik in een droom ben beland, maar helaas geen goede.

Het lijkt net alsof het allemaal niet echt gebeurd. Na een tijdje voel ik weer een traan over mijn wang rollen. Ik had het niet eens door dat ik alweer aan het huilen was.

En na nog een tijdje stil in de auto te zitten begin ik de wegen weer te herkennen en weet ik dat we dicht bij zijn. Na een paar minuten nemen we dan ook de afslag naar het ziekenhuis.

We rijden de parkeer plaats op van het ziekenhuis en zodra de auto ook maar een seconden stil staat stap ik zo snel mogelijk de auto uit en ren ik naar de ingang.

De schuifdeuren schuiven open en ik ren op de l bali af. Er zit een oudere mevrouw met een hoekige zwarte bril achter.

Ik noem snel de naam van mijn moeder op en de vrouw begint te tikken op haar toetsen bord. Link staat nu ook naast me. Ik was alweer totaal vergeten dat hij er ook nog was.

"Ze licht op de tweede verdieping op kamer 221."

Zonder antwoord te geven ren ik voorbij de liften het trappen huis in. En ik sprint met twee treden tegelijk de trap op.

Gelukkig ken ik de weg hier. Mamma werkt hier al haar helen leven en vroeger mocht ik altijd mee, want dat vind ik altijd zo leuk. Ik ging dan altijd een beetje rondlopen enzo.

Ik ren de gang in en loop voorbij alle kamers tot ik bij kamer 221 ben. Ik hoor de voetstappen van Link achter me.

Ik adem een keer diep in en haal de deur klink naar beneden.

Ik zie een groepje mensen staan die allemaal met hun rug naar me toe staan. Somiggen kijken op en ik herken ze allemaal als mijn famillie of als goede vrienden van mijn moeder.

Ze kijken me allemaal met een medelijdende blik aan.

Ik zie mijn tante uit het groepje komen lopen en ze pakt mijn handen vast.

"Voordat je het ziet wil ik je eerst even vertellen wat er is gebeurd. Ze had een hersenbloeding en kon me nog net bellen voordat ze buiten westen was. Ik ging zo snel mogelijk naar jullie appartement met de extra sleutel die ik van jullie heb gekregen. Toen ik binnen kwam lag je moeder op de grond in de woonkamer en lag Sophia te huilen. Ik heb toen zo snel mogelijk een ambulance gebeld en Sophia gekalmeerd. Toen ze er eenmaal aan waren gekomen ben ik met Sophia in mijn auto naar het ziekenhuis gereden. En een half uur later overleed ze."

Ik had het al aan zien komen maar nu het echt is bevestigd dringt het pas echt binnen. Ik voel de hand van Link op over mijn rug wrijven.

Terwijl de tranen alweer over mijn wangen rollen stap ik nu op de groep af en duw lichtjes wat mensen opzij zodat ik ook bij het bed kan.

En daar ligt ze dan. Mijn eigen moeder. Stil. Zonder iets te zeggen ligt ze daar heel stil. Het lijkt alsof dat ze zo op kan staan.

En voor een moment lijkt het dan ook dat de tijd stil staat.

En diep van binnen wens ik dat ze ook nog op zou staan, maar ik weet dat dat niet zal gebeuren, maar toch blijf ik hopeloos hopen.

Omg jongens zo zieluuggg.
Hoop dat jullie het wel een goed hoofdtukkie vonden.
Vergeet niet te voten heh.
En ik ben heel blij vandaag want ik ga mijn neefjes weer zien.🎉

Xoxo TSS