~Carlee's POV~
Its been 3 days simula ng umalis si Miguel sa restaurant. Nawalan na ako ng communication sa kanya.
At ngayon ay nagq iimpake na kami ng gamit namin dahil we are going to Makati, dadalaw dalaw nalamang kami dito sa bahay pag hindi busy at walang pasok. Malapit na din kasi ang pasukan.
Nagulat ako ng may kumatok sa pinto kaya naglakad ako para bukasan ito.
"Miguel? What are you doing here?" Takang tanong ko.
"Carlee I am sorry for leaving you in the restaurant I was just shock. Please Carlee marry me pananagutan ko yang magiging anak mo." Lumuhod sa harap ko si Miguel at may hawak na singsing.
"Are you crazy Miguel? I am not the one for you." Ang nasagot ko sa kanya.
"If being inlove with you makes me crazy. Yes Carlee I am crazy inlove with you. Please Carlee marry me." Hindi ako nakasagot sa sinabi niyang iyon.
I dont no if I am ready, if I can marry him kasi I know si Johan parin at hindi magbabago iyon pero mabait naman si Miguel at tanggap niya ang mga anak ko bakit hindi ko siya bigyan ng chance.
"I will never ask anything in return Carlee just marry me. And lets forget everything. I will never ask who is the guy but please I am begging you marry me." Pagmamakaawa ni Miguel.
I think this is the only thing I can do for Miguel to be happy.
" Yes Miguel I will marry you."
Agad tumayo si Miguel isinuot ang singsing at niyakap ako.
I hope Johan you will be happy for me. I will do this for our child. Cause I know even if Cliff didn't ask he want to feel how to have his own father.
.
.
.
Natuloy kami ng pagpunta sa Makati pero sa isang condo na ni Miguel niya kami pinatigil.
Parang ang bilis ng mga pangyayari kahapon lamang nagpropose siya at after 3 months ikakasal na daw kami.
Kita ko kung gaano kasaya si Cliff ng malaman niya na mag papakasal na kami ni Miguel ngunit kinagabihan naabutan ko siyang umiiyak at ng tinanong ko siya kung bakit ay naalala daw niya ang kanyang daddy. At that time it also make me cry.
Parang mali ata ang naging desisyon ko.
~Johan's POV~
Nang makabalik kami sa Australia malaki ang naging katanungan ko sa aking sarili kung sino talaga ako. I think puro kasinungalingan ang lahat ng asa paligid ko.
I try to search for an answer of who really am I but it always end up nothing.
I always ask my parents and siblings sa nakaraan ko pero ang sagot lang lagi nila masaya daw ang buhay ko dati kasama si Jen.
Sinusubukan kong tawagan din ang isa ko pang kapatid na lalaking si Sebastian. Matagal na daw itong hindi umuuwi at tumatawag saamin dahil tinakwil na ng aking ama. Paano kung may nalalaman din siya sa nakaraan ko. Isa ito sa katanungan ko sa aking isip.
Hindi niya sinasagot ang tawag ko nang isang araw sinagot niya ito ngunit ng malaman na ako iyon ay agad niyang binaba at pinatay ang cellphone.
Minsan gusto ko nalamang sumuko at magbaka sakali na babalik din ang alaala ko sa tamang panahon at tanggapin nalamang kung anong buhay ang nakahain sa harap ko ngunit bakit tila ayaw ng puso ko.
Natigil ang pag iisip ko ng tawagin ako ni Patrick.
"Boss lunch meeting with Mr. Lewis at 1 o'clock pm."Paalala niya sakin.
Agad akong tumayo at inayos ang suot kong suit.
.
.
.
Halos 30 minutes na kaming nag iintay dito ngunit wala pa si Mr. Lewis kaya tinawagan na ito ni Patrick.
"Sir Mr. Lewis had an emergency thats why he cannot make it in to the meeting." Pagsasabi saakin ni Patrick na mukhang natatakot,
Nag mamadali na kaming umalis ni Patrick ng may makabangga ako.
"Johan??" Tawag ng nakabungguan ko at pinagtaka ko kung bakit niya ako kilala samantalang hindi ko siya kilala.
