~Carlee's POV~
Katatapos lang ng orientation at pinauwi na kami dahil may darating daw na bagyo.
Sobrang dilim na ng langit. Parang ano mang oras papatak na ang ulan. Masama pa naman ang pakiramdam ko liyong liyo na ako siguro dala ito ng pagbubuntis.
Patuloy ako sa paglalakad ng may mapansin akong itim na crosswind sa may labas ng gate agad itong tumapat saakin at bumukas ang pinto.
Bigla akong kinabahan kasi paano kung kidnaper pala ito pero teka sa makidnap ako hindi naman ako mayaman anong mapapala nito sa akin.
Biglang tumigil bigla lahat ng iniisip ko at napatulala.
Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko ngayon. Sabay sa malakas na pagbuhos ng ulan hindi ako makagalaw sa nakita ko kaya heto basang basa na kami ni...
.
.
.
.
" Johan?"
Sabay nito ay ang unti unti kong pagkawala ng malay.
~Johan's POV~
Dali dali ko agad sinalo si Carlee ng makita kong nawalan siya ng malay.
Nasa byahe kami ngayon papunta sa bahay ko. Gusto ko sana siyang dalhin sa bahay niya ngunit hindi ko alam kung saan ito.
Hindi ko maiwasang hindi siya titigan. Gustong gusto ko siyang halikan at yakapin sabihin kung gaano ko siya kamahal.
Masaya ako kasi kahit nawala ang alaala ko hindi siya nakalimutan ng puso ko.
Naalala ko siya, Siya ang babaeng nakasama ko sa beach 3 buwan na ang nakakalipas.
Pagkadating sa bahay ay agad ko siyang binuhat at dumeretso sa kwarto.
Kitang kita ko ang pagkagulat ng mga katulong ng nakita nila akong may buhat na babae.
"Hala sino ang buhat ni Sir Johan? Hindi naman siguro un si ma'am Jen." katulong #1
"Hala oo nga. Teka si ma'am Carlee ata yun oh." Katulong # 2
"Aaaahhh." sabay silang sumigaw na animoy kinikilig.
~Carlee's POV~
Napabangon ako ng makita kong asa ibang kwarto ako, teka ano nga bang nagyari?
Inilibot ko ang mata ko at nakita ko ang dahilan kaya biglang tumulo ulit ang mga luha ko.
"Johan" bulong kong nabanggit ang pangalan niya.
Hindi ako makapaniwala sa nakita ko si Johan nga ba ito? Tulog siya sa tabi ko. Hindi ko maunawaan ang pangyayari paanong nabuhay siya eh nakita ko ang katawan niya sa kabaong.
Nakita kong gumalaw si Johan na naging hudyat na gising na siya.
"Johan" Pagbanggit ko ulit sa pangalan niya.
"Carlee, How are you? do you feel better now?" Tanong niya na may labis na pag aalala.
" Johan buhay ka? Paano ng nangyari iyon?" Tanong kong sa kanya.
" Carlee, I am sorry I had an amnesia for the past 5 years. Naaksidente ako 3 years coma and 2 years unkown who really am I" pagpapaliwanag niya sa akin.
" Everyone always ask me paano daw nabuhay ang taong nakita nilang nasa kabaong na. But what is the limitation if you have lots of money my dad make me a wax figure thats why yuong nakita ninyo sa coffin is not the real me. I was in the hospital fighting for my life."
~Johan's POV~
-Flashback-
After kong pumunta at manalaman ang katotohanan kina Loi at John agad akong pumunta sa bahay ng mga magulang ko to ask what is the truth.
I did not bother myself to knock. Padabog ko itong binuksan na ikinagulat ng aming katulong na kasalukuyang naglilinis ng bahay.
"Where is mom and dad?" Pagalit kong tanong.
"At the back sir. In the garden" May takot sa pagsagot ng katulong.
"Oh iho what brought you here?" Takang tanong ni mom.
"I know what is the truth! Tell me! How did you show to others that I am already died? Why did you also do this?" Pagalit kong tanong sa kanila.
"You shut up Johan wala kang karapatang sigawan kami ng ganyan. If only you listen to me hindi ka sana maaaksidente. Masyado ka kasing baliw sa iisang babae nakipagtanan ka pa." Pagalit na sagot ng aking ama.
" i ask you to go to the office because we have a problem Jen is pregnant. Nabuntis si Jen ng kapatid mo but your brother left Jen hanging. We don't have any choice but for you to marry Jen because isang kakahiyan sa ating pamilya ang makabuntis ng isang babaeng hindi pinanagutan. Isa pa ikaw ang boyfriend ni Jen how come na ang brother mo ang nakabuntis sa kanya?"
It was clear to me now naaalala ko na ang parteng yun sa aking buhay.
My parents wants me to marry Jen but I can't I dont love her and as a matter of fact I was married already. They are not awear of that.
Tinakot ako ni dad na itatakwil daw niya ako pag hindi ko hiniwalayan si Carlee.
But I am ready, I am ready na mawala sakin lahat wag lang si Carlee.
The last thing I hear before I leave is my father shouted na iniwan na daw ako ni Carlee kaya wag nang mag abala pang bumalik sa tinutuluyan namin ngayon.
I was very afraid ng marinig ko yun kaya agad akong tumakbo sa aking sasakyan at pinaandar ito ng sobrang bilis. And I feel na hindi ko na kayang controllin ang sasakyan that leads me to crush at bago pa mawala ang alaala ko ay tanggi kong nasabi ang pangalan ni Carlee. Then every thing went black.
-end of flashback-
to be continued :)
