Potomkini Krwi

Rozdział XIV

Byłam już na placu Akademii, gdy biegnąc wpadłam na Adama. Mocno się do mnie przytulił.

- Evie, gdzie ty byłaś, martwiłem się. Byłem u Isaaca, Amy, ale Ciebie nie znalazłem - pocałował mnie czule w czoło. Nie powiem, przyjemne uczucie.

- Nic mi się nie stało, musiałam... się przewietrzyć - nie kłamałam, bo po części było to prawdą.

- Poszłaś na spacer, wybiegając z pokoju z czarnymi oczami, a wracasz z lasu z podartymi ubraniami i ranami, które w tym momencie się goją - odsunęłam się od niego i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem, więc wyjaśnił - spójrz na swoje ręce.

Zrobiłam to, o co mnie poprosił. Podniosłam je niepewnie, ale mnie zamurowało. Każda kolejna ranka - czy to głębsza czy ledwo draśnięcie - powoli się goiła, zasklepiała na moich oczach. Podniosłam zdezorientowany wzrok na chłopaka, ale on nie wydawał się jakoś bardzo wzruszony.

- Musimy się dowiedzieć, czym jesteś.

- Jak to ,, czym jestem ''. Jestem człowiekiem, tak jak ty, studentami - pokręcił z rozbawienia głową, więc zmarszczyłam brwi.

- Oj gdybyś tylko wiedziała.... jakby Ci to delikatnie powiedzieć - zamyślił się - są pewne rzeczy o których nawet nie masz pojęcia, mogą zagrażać one nie tylko otoczeniu lub pewnym osobom, ale także Tobie samej - wpatrywałam się w niego z nieodgadnionym wzrokiem, ale ten odwrócił się na pięcie i zaczął wracać.

- Choć  krasnalu, bo jeszcze się spóźnimy na tą Twoją wspaniałą imprezę - zaśmiał się jak zaczęłam za nim biec.

- Zapomniałabym. Dzięki.

- Wiesz... możesz mi to jakoś wynagrodzić...

- Zboczeniec!

- Ja nic takiego nie powiedziałem, to ty masz takie myśli - ponownie dzisiejszego wieczoru zaśmiał się z mojej uwagi i razem wróciliśmy do środka.

***

- Nie kręć się tak, bo Cię poparzę - mruknęła niezadowolona Amy, starając się zakręcić kilka loków lokówką. Przyszła do mnie jakieś pół godziny temu, aby pomóc mi w przygotowaniach. Nie chciała za nic mi pokazać jak wyglądam, ale wiem jedno - na pewno wyglądam jak kula dyskotekowa lub co najmniej coś w tym rodzaju.

- Dobrze, już dobrze - wymamrotałam.

Po paru minutach odłączyła owe urządzenie z gniazdka i pokazała mi sukienkę. Nosz chyba ją pogięło.

- Nie ma mowy, że to założę - dziewczyna machała mi przed twarzą czarną mini ze złotymi dodatkami, która była tak krótka, że ledwo pewnie zasłoni mi tyłek.

- Nie marudź, założysz to się przekonasz - uśmiechnęła się zachęcająco a potem wcisnęła mi materiał i wepchała do łazienki. Co ja z nią mam.

 Ubrałam ją i... nie było najgorzej. Ciasno przylegająca do ciała sukienka starczała mi do połowy uda. Obejrzałam się w lustrze i zauważyłam dość mocny makijaż i pokaźne loki. Nie zmienię jej koncepcji twórczej, przecież się starała.
 Wyszłam z pomieszczenia a Amy aż pisnęła z podekscytowania.

- Wyglądasz pięknie!

- Ty też niczego sobie - uśmiechnęła się szeroko. Czarna rozkloszowana sukienka sięgająca podobną długością jak moja, świetnie się na niej prezentowała. Miała prześwitujący materiał przez połowę brzucha tak, że widać było jej pępek.