Yoongi Zoned (Beautiful Disasters)

[29 - Bloomy Gloomy]

Okay guys, let me tell you something. Claire is the antagonist, that's a fact. But she's not just someone who I put here to bitch around Charli just so I could say that like the other stories, this one has an antagonist. At first I wasn't planning on putting an antagonist at Yoongi Zoned because the first plot didn't need one, that's why Claire appeared a bit late, but I had some revisions which I think will make Yoongi Zoned better. And reader actually like people ruining someone's love story. I promise you guys, our antagonist is something more than you average story maker-bully-bitch. In the end, this antagonist will make you hate her more. I swear she is important until the last chapter. I'm telling you this so I wouldn't see such things as "That's the antagonist? How boring," or what. Lovelots.
-Han

**

[CHAPTER 29 - GLOOMY BLOOMY]
//INCLUDES CONTINUATION OF DAY 21//

Charli's POV

7 pm na at tuluyan nang lumubog ang araw. 'Yung ulan, humihina ng mga five minutes, tapos lumalakas, tapos humihina ulit, paulit-ulit lang! Noong una, umaasa pa akong pwede ang makauwi si Yoongi ngayon, pero wala na talaga akong pag-asa. Hindi naman sa ayaw kong kasama si Yoongi. Pero kasi, eh!

Nasa living room lang kami, nagcecellphone siya habang ako ay nakasubsob sa unan na nakapatong sa lap ko. Ang ingay kasi ng ulan kapag tumatama sa bubong!

"Yoongi, what do you want to eat?" tanong ko.

"You?"

Kinilabutan ako. Ako?! Ang gusto niyang kainin ay ako?!

"What?!" nanlalaki ang mga mata ko habang sinasabi 'yan.

"You? What do you want to eat?" kalmado lang siya at mahahalata mo sa itsura niya na walang bahid ng karumihan ang iniisip niya.

"Let's have macaroni soup!" tumayo ako at nagpunta sa kusina.

Binuksan ko ang ref at ang mga cabinet, at nilabas ang lahat ng kailangan kong ingredients. Buti nalang walang kulang. Tsaka oo, sopas lang 'yung sinasabi kong macaroni soup. Para naman maintindihan ni Yoongi kung anong kakainin, mag-aadjust din ako, syempre.

Sumunod siya sa akin sa kusina. Kinuha ko na rin 'yung mga kailangan kong utensils bago ko hinugasan 'yung kaldero. Pagkatapos ko maghugas ay tumingin ulit ako sa ref kasi naalala kong mahilig nga pala sa ubod ng daming side dishes ang mga Korean.

"Is cooking really this troublesome? I mean, you look so busy and as if you have to do something aside from cooking," komento ni Yoongi habang nakaupo lang at nakapangalumbaba.

"Ay, ang hipokrito," bulong ko habang tinatanggal 'yung balot ng repolyo. "It would really be convenient if you help me, though."

"Eottokhae?" (How?) tanong niya bago tumayo at tumabi sa akin.

"Cut this in half," inabot ko sa kaniya 'yung repolyo at kutsilyo. Hiniwa na niya ng hiniwa ng kung paano ko tinuro sa kaniya kaya nagkaroon na ako ng oras gumawa ng iba. "Be careful not to cut you fing—"

Bago pa man ako matapos magsalita ay napa-"ouch" bigla si Yoongi. Inangat niya ang kamay niya at pinakita sa akin ang index finger niyang nagdudugo. Napa-buntong hininga nalang ako.

Dati noong teenager pa ako, lagi akong sinasabihan ni mama na mag-ingat sa paghihiwa sa tuwing magluluto ako. Kampante naman ako sa sarili ko na hindi ko mahihiwa ang daliri ko pero isang beses ay nangyari nga. Hindi ko naman naisip ngayon na si Yoongi ay— hay.

Nakataas lang 'yung daliri niya habang tinitignan niya 'yun. "You're going to give me some band aid or something, right?"

Napabuntong-hininga ulit ako bago kinuha 'yung first aid kit namin. Binigay ko 'yun kay Yoongi bago ako bumalik sa pagluluto. "Wash and dry it first before you put plaster."