Starstruck

Private party

Chapter 2

 

Κάποιος μου κάνει πλάκα. Σίγουρα είναι ένα κακόγουστο αστείο. Μα πως γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Εκεί που προσπαθώ να ξεχάσω την ψωνισμένη ντίβα, βλέπω παντού την φάτσα της.. τυπωμένη σε ένα λευκό t-shirt... που το φοράει η αδερφή μου. Και όχι μόνο αυτό, η εμφάνιση της είναι βγαλμένη από την σημερινή στιλιστική του επιλογή: ένα μπεζ παντελόνι αρκετά στενό στους γοφούς, λευκά converse και ένα varsity jacket στην απόχρωση του μπλε με λευκά μανίκια. Υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και αφού κλείνω βιαστικά το τηλέφωνο, την πλησιάζω. Η εντεκάχρονη κοπέλα που άφησα πίσω στο Manchester δεν έχει καμία σχέση με την δεκαεπτάχρονη γυναίκα που βρίσκω μπροστά μου. Καστανά μακριά μαλλιά που πέφτουν ανέμελα στην πλάτη της και εξίσου καστανά μάτια που σε αφήνουν άφωνο από τον τρόπο που σε κοιτούν είναι μερικά από τα στοιχεία που την κάνουν να μεγαλοδείχνει, όπως το γυμνασμένο σώμα της και το πλούσιο στήθος της. Χαμογελάω πλατιά και την σφίγγω στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να αναπληρώσω αυτά τα έξι χρόνια της απουσίας μου από το πλευρό της. 

"Σιγά! Σιγά! Θα με κατσιάσεις αδερφούλα!" μουρμουράει καθώς με σπρώχνει απαλά μακριά της.

"Απλά μου έλειψες μικρή.." της τσιμπάω τα ροδαλά της μάγουλα, παίρνω τις αποσκευές της, και απομακρύνομαι από το σιδηροδρομικό σταθμό με σκοπό να της βάλω στο πορπαγκάζ του αυτοκινήτου μου και να ξεκινήσουμε για το σπίτι.

"Όχι και μικρούλα!" μου αντιγυρίζει και με ακολουθεί σιωπηλή μέχρι το αυτοκίνητο.

Στην ιδιοκτησία μου είχα ένα κόκκινο σκαραβαίο, τον McQueen όπως τον αποκαλώ σαρκαστικά. Ένα παλιό και μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που βρήκα σε μια μάντρα έτοιμο για παλιοσίδερα κατάφερα να το μετατρέψω σε ένα κομψοτέχνιμα.

"Σοβαρά τώρα, τόσα λεφτά έχει ο μπαμπάς, δεν μπορούσες να βρεις κάτι καλύτερο από τούτο;" μονολογεί και κατά τη διάρκεια της επιστροφής είναι το μόνο πράγμα που βγαίνει από το στόμα της. Οκ, την αγαπώ και μου έλειψε αφάνταστα αλλά δεν δέχομαι κουβέντα για τον McQueen και τον τρόπο ζωής που ακολουθώ μακριά από τα πρότυπα που της έχει πλασάρει ο αγαπητός μας πατερούλης ή μάλλον καλύτερα ο πατέρας της πουτάνας...

 Η Ana ανοίγει την πόρτα ευδιάθετη και με βοηθάει να μεταφέρουμε τις βαλίτσες μέχρι τον πάνω όροφο και το δωμάτιο της Peggy. Μας ακολουθεί σιωπηλή ενώ εξερευνά την μονοκατοικία μας, ή μάλλον καλύτερα των γονιών της Ana. Είναι κόρη μεγαλογιατρών από την Σκοτία με αρκετά μεγάλη ακίνητη περιουσία και εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Αν και πλούσια, δεν είναι καθόλου ψωνισμένη. Γι αυτό το λόγο, μάλιστα, ταιριάξαμε τόσο πολύ από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε στο πανεπιστήμιο όταν πήγαμε και οι δύο να εγγραφούμε. Εκείνη στο τμήμα εγκληματολογίας κι εγώ στο τμήμα κοινωνικής εργασίας. Καθώς ανοίγουμε τις βαλίτσες της Peggy και την βοηθάμε να τακτοποιηθεί, συνειδητοποιώ ότι δεν έχει κλέψει μόνο την ντουλάπα του Zayn αλλά και των υπόλοιπων αγοριών. Και εκτός των ρούχων της, έχει άπειρες αφίσες και άλλα αντικείμενα στην κατοχή της με την φάτσα του κολλημένη πάνω τους. Αν την έχει βάλει κάποιος να μ σπάσει τα νεύρα, το έχει καταφέρει ήδη. Γιατί να μην έχω πάψει λεπτό να τον σκέφτομαι; Είναι ένας ψωνισμένος και τίποτα παραπάνω. Αλλά κάτι με τραβάει πάνω του, σαν μαγνήτη ένα πράγμα. Όσο δυσανασχετημένη είμαι από το όλο σκηνικό, άλλο τόσο η Ana το διασκεδάζει και την βοηθάει να κολλήσουν τις αφήσεις στους γαλάζιους τοίχους του δωματίου.