Starstruck

Ήταν τόσο λάθος από την αρχή

Zayn's P.O.V.

Σάββατο απόγευμα. Μια σχεδόν εβδομάδα μετά.

Έγιναν τόσα πολλά μέσα σε μόλις λίγες μέρες. Εγώ και η Melanie είμαστε μαζί ενωμένοι πιο δυνατά από ποτέ, μετά την συνέντευξη όλα μπήκαν στη θέση τους και τώρα...

..τώρα κοντεύουμε το πεδίο μάχης.

Για την ακρίβια το σπίτι των γονιών της. Που γι'αυτήν αντιστοιχεί σε κάτι χειρότερο από πεδίο μάχης.

Ξέχασα να αναφερθώ στο γεγονός ότι ο πατέρας της αμέσως μετά τη συνέντευξη την πήρε τηλέφωνο με σκοπό να μας προσκαλέσει για δείπνο. Θέλει να αναπληρώσει τα χαμένα χρόνια.

Και καλά...

"Ταξιδέψαμε 4 ώρες για το τίποτα!" ξεστομίζει μέσα από τα δόντια της καθώς παρκάρει έξω από την τεράστια αυλή του σπιτιού των γονιών της. Το μικροσκοπικό της σώμα πέφτει με δύναμη στο δερμάτινο κάθισμά του Range Rover μου και σβήνει αγανακτισμένη την μηχανή. "Προλαβαίνουμε να γυρίσουμε πίσω;" ρωτάει κατσουφιασμένα καθώς περιεργάζεται με τα μάτια της την εξωτερική όψη του κτηρίου. Ομολογουμένως, το σπίτι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί έπαυλη. Είναι πραγματικά τεράστιο.

"Hey, babe.." το χέρι μου βρίσκει το δρόμο του στον αριστερό μηρό της, ζουλώντας την ελαφρά σε εκείνο το σημείο. "Δεν θα είναι και τόσο άσχημα. You need to trust me!"

"Bullshit." αναστενάζει βαθιά και έπειτα γυρνάει προς το μέρος μου. "Το ξέρουμε και οι δυο πως θα είναι κάτι παραπάνω από άσχημα."

Οι χούφτες των χεριών μου καπακώνουν το πρόσωπο της και τα χείλη μας ενώνονται, αναζητώντας το πάθος που υπάρχει μεταξύ μας, αλλά και την ασφάλεια. Θέλω να την διαβεβαιώσω πως όλα θα πάνε καλά. Θέλω να ξέρει πως μαζί μου δεν έχει να φοβηθεί για τίποτα. Είμαι εκεί για εκείνην και ο μόνος τρόπος που γνωρίζω για να της δείξω τα όσα νιώθω για εκείνην είναι τα φιλιά μου και τα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από αυτά.

Όταν απομακρυνόμαστε, τα χείλη της κοσμούνται από ένα μικρό, αλλά τόσο γεμάτο χαρά χαμόγελο. "Πάμε μέσα και ας περάσουμε την χειρότερη βραδιά της ζωής μας τωρα" λέει σοβάρα, αν και μέσα στα λόγια της διακρίνω μια μικρή δόση χιούμορ.

Βγαίνουμε και οι δύο από το αυτοκίνητο και διασχίζουμε τον μεγάλο κήπο του σπιτιού, ο οποίος είναι γεμάτος από χρωματιστά λουλούδια, και βρισκόμαστε μπροστά από την εντιπωσιακή ξύλινη εξώπορτα. Η Melanie χτυπάει δυστακτικά το κουδούνι χαρίζοντας μου ένα αδύναμο χαμόγελο. Ενώνω τα χέρια μας και τα φέρνω κοντα στο πρόσωπο μου, αφήνοντας ένα μικρό φιλί πάνω από τις αρθρώσεις της. Εκείνη την ώρα εμφανίζεται στην εξώπορτα μια γυναίκα γύρω στα 50, η οποιά μόλις μας βλέπει σπρώχνει στην αγκαλιά της την Mel και την σφίγγει με όλη της την δύναμη. Παρατηρώντας τες και τις δυο την ώρα που αγκαλιάζονται λες και δεν υπάρχει αύριο, δεν θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως μοιάζουν και πολύ.. τουλάχιστον εξωτερικά. Προχωράμε στο εσωτερικό του σπίτιου και βρίσκουμε το δρόμο μας προς την τραπεζαρία.