Starstruck

#Twitter

Mel's P.O.V.

Ακολουθώ εδώ και μερικές βδομάδες την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Ξυπνάω το πρωί, μουλιάζω για αρκετή ώρα στη μπανιέρα, έπειτα κάθομαι ώρες ατελείωτες μπροστά από την οθόνη του λάπτοπ μου και με την συντροφιά του παγωτού βλέπω ξανά και ξάνα την αγαπημένη μου σειρά, αφιερώνω ένα μεγάλο ποσοστό του χρόνου μου στο twitter -έχει γίνει το αγαπημένο μου μέσο κοινωνικής δικτύωσης, και όταν βραδιάζει περπατάω μόνη μου στους πολυσύχναστους δρόμους της Νέας Υόρκης για να καταλήξω στο κοντινότερο φαστφουντάδικο. Απόψε γιατί να είναι εξαίρεση?

Πιάνω τα μαλλιά μου σε μια αλογοουρά και με γρήγορους ρυθμούς ντύνομαι. Φοράω ένα μαύρο μπλουζάκι, το πρώτο τζιν που βρήκα μπροστά μου, τις μαύρες μου αρβύλες και απο πάνω ένα στρατιωτικό μπουφάν. Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και ξεκλειδώνω την οθόνη. Η ώρα είναι 8:30... χμ, νομίζω απόψε θα παραλείψω την βόλτα και θα πάω κατευθύαν για φαγητό. Βάζω το κινητό μου στην τσέπη του μπουφάν μου και αφού το κουμπώνω βγαίνω από το δωματιο μου - στο οποιο να σημειώσουμε πως βγαινω κάθε μέρα για τον ίδιο λόγο: το φαγήτο.

Ο Nate βρίσκεται στο καθιστικό και παρακολουθεί κάποιο βραδινό talk-show πίνοντας μια παγωμένη μπύρα. Την ημέρα που ήρθε και με παρέλαβε από το αεροδρόμιο ήταν η μόνη μέρα που κάναμε κάτι μαζί, σαν αδέρφια. Βέβαια, έχει προσπαθήσει να με προσεγγίσει αλλά δεν είχε και πολύ επιτυχία. Η διαθεσή μου είναι 24/7 σκατά και το μόνο που κάνω είναι να ζω σε μια αδράνεια. Γιατί πολύ απλά σταμάτησα να ζω τις τελευταίες βδομάδες. Και όλοι ξέρουμε ποιος ευθύνεται γι αυτό....

Melanie Jade Trevelyan σου απαγορεύω να σκέφτεσαι αυτόν,μου λέει μια φωνούλα μέσα μου, ή μάλλον καλύτερα ουρλιάζει με όλη της τη δύναμη και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα παραπάνω από το να τον σκεφτώ για ακόμα μια φορά. Πονάει πολύ. Πονάει που δεν έχει προσπαθήσει να επικοινωνίσει μαζί μου. Έστω να μου ζητήσει ένα γαμημένο συγγνώμη κι ας μην το εννοεί. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι θέλω να ακούσω την φωνή του, έστω για λίγο...

Καταχωνιάζοντας για ακόμα μια φορά κάθε σκέψη που έχει θέμα αυτόν στον απόπατο του εγκεφάλου μου, στρέφω την προσοχή μου στον αδερφό μου. "Nate, εγώ φεύγω.."

Γυρνάει προς το μέρος μου και μου χαρίζει ένα θλιμένο χαμόγελο. "Θα αργήσεις;"

"Σε καμιά ώρα θα είμαι πίσω" του λέω ανέκφραστα και αμέσως το μετανιώνω όταν βλέπω την ανησυχία στα γαλανά μάτια του αδερφού μου. "Θα πάω να τσιμπίζω κάτι.." συνεχίζω και χαμογελάω λιγάκι.