Starstruck

Μείνε μακριά της

Chapter 5

Zayn's P.O.V.

Ανοίγω το τρίτο πακέτο με τα τσιγάρα και αρχίζω να καπνίζω σαν τρελός, αντλώντας παρηγοριά από τον καπνό. Είχαν περάσει μόλις τέσσερις μέρες από την τελευταία φορά που ένιωσα τα χείλη της να ενώνονται με τα δικά μου, δέκα ώρες από την τελευταία φορά που είχα μάθει νέα της από τον Harry. Κι όμως, η εικόνα της είναι ακόμα καρφωμένη στο μυαλό μου, όπως και η μυρωδιά των ξανθών μαλλιών της. Γεύση φράουλα, να ταιριάζει με τις ροζ της άκρες, σκέφτομαι και χαχανίζω σιγανά. Το τασάκι του Range Rover μου είναι γεμάτο με γόπες τσιγάρων, είχα πιει πάνω από 5 καφέδες από το πρωί και το ταμπλό του αυτοκινήτου είναι καλυμμένο από σακούλες με φαγητά. Η ώρα είναι σχεδόν εννιά το βράδυ και έχει ήδη σκοτεινιάσει. Λόγω του βροχερού καιρού που επικρατεί, τα σύννεφα έχουν την απόχρωση του μαύρου και οι δρόμοι είναι έρημοι. Το αυτοκίνητο μου είναι παρκαρισμένο απέναντι από το μαγαζί που δουλεύει, λίγο πιο πίσω βέβαια για να μη γίνω αντιληπτός. Κάνω μια τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου και το πετάω νευριασμένος από το παράθυρο, αφού κάθε ίχνος ελπίδας έχει εξατμιστεί και είμαι έτοιμος να τα παρατήσω μια και καλή.

Πίνω μια γουλιά από το μισοτελειωμένο freddo μου πριν ξεκινήσω με προορισμό το σπίτι μου όταν διακρίνω την μικροσκοπική της φιγούρα να βγαίνει από το μαγαζί μαζί με μια άλλη κοπέλα, να καληνυχτίζονται, έπειτα να διασχίζει τον απέναντι δρόμο, και για το τέλος να καταλήγει μπροστά από ένα κόκκινο σκαραβαίο-το αυτοκίνητο της υποθέτω. Το σκέφτομαι λίγο πριν ανοίξω την πόρτα και την πλησιάσω, αλλά τα γεγονότα με προλαβαίνουν. Ένας τύπος την πλησιάζει και με την απειλή μαχαιριού την κολλάει στη πόρτα του οδηγού και αρχίζει να την φιλάει. Ένας κόμπος δένει το στομάχι μου και το αίσθημα αηδίας και οργής κυριεύει τις σκέψεις μου. Πετάγομαι σαν ελατήριο από την θέση του οδηγού και φουριόζος βγαίνω από το αυτοκίνητο μου. 

"ΜΕΙΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΤΗΣ!" φωνάζω με όλη μου την δύναμη και τρέχω προς το μέρος τους. Ο τύπος αρπάζει βίαια την τσάντα από τα χέρια της και το σκάει. Συνεχίζω να τον καταδιώκω, αλλά στο τέλος της οδού καταφέρνει να μου ξεφύγει και χάνεται από το οπτικό μου πεδίο. Σταματάω το τρέξιμο, αφού η καρδιά μου είναι έτοιμη να βγει από τη θέση της και οι αναπνοές μου είναι πότε ακανόνιστες πότε κοφτές και πότε γρήγορες. Είμαι σκυφτός, με τα χέρια μου να είναι τοποθετημένα στα γόνατα μου, προσπαθώντας να ρυθμίσω την ταχυπαλμία που μου είχε δημιουργηθεί από το τρέξιμο και να πάρω δυνάμεις για την επιστροφή. Μετά από μερικά δεύτερα βρίσκομαι κοντά στην Melanie, η οποία μόλις με αντιλαμβάνεται ορμάει προς το μέρος μου και να χώνεται στην αγκαλιά μου, τυλίγοντας σφικτά τα χέρια της γύρω από την μέση μου και γέρνοντας το κεφάλι της στο στήθος μου, αναπνέοντας παράλληλα κοφτά και γρήγορα λόγω της τρομάρας και της βροχής στην οποία είναι ακόμη εκτεθειμένη. Από ένστικτο, ανταποδίδω την αγκαλιά, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την λεπτή της μέση, οι παλάμες μου τρίβουν με δύναμη την πλάτη της σε μια προσπάθεια να την θερμάνω, το πιγούνι μου να ακουμπάει τα μαλλιά της, εισπνέοντας αυτό το γνώριμο άρωμα φράουλας που μου έχει πάρει τα μυαλά, και τέλος η αίσθηση της ανακούφισης, το να ξέρω δηλαδή πως είναι σώα και αβλαβή στα χέρια μου, πως κανένας άλλος δεν θα την ακουμπήσει πέρα από μένα, με κάνει να κλείσω τα μάτια μου και να απολαύσω τη στιγμή. Το όλο σκηνικό θυμίζει ταινία του Hollywoοd ή το τελευταίο κεφάλαιο κάποιου βιβλίου, στο οποίο οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στην μέση του δρόμου, κάτω από τη βροχή και ανταλλάζουν παθιασμένα φιλιά και όρκους παντοτινής αγάπης. Στην περίπτωση μας όμως, η Melanie τουρτουρίζει από το κρύο, το όμορφο πρόσωπο της είναι πασαλειμμένο με μαύρο μολύβι και μάσκαρα ενώ τα ζουμερά της χείλη τα οποία είναι επικαλυμμένα με μοβ κραγιόν τρεμοπαίζουν. Ένας χείμαρρος δακρύων βγαίνουν από τα μάτια της ενώ άρχισε να μουρμουράει ασυναρτησίες. Μέσα από τα αναφηλιτά της έπιασα κάποιες σκόρπιες φράσεις. Από ότι κατάλαβα, τα κλειδιά του σπιτιού και του αυτοκινήτου της βρίσκονταν στην τσάντα της όπως και όλα της τα χρήματα. Επίσης δεν ήταν κανείς στο σπίτι και το κυριότερο, εκείνο που έκανε την καρδιά μου να θρυμματιστεί ήταν ότι φοβήθηκε πολύ. Δεν θα άφηνα ποτέ ξανά κανέναν να την φοβήσει. Αυτό είναι υπόσχεση στον εαυτό μου. Δε θέλω ποτέ ξανά να δω τα μάτια της κλαμένα. Θέλω να είναι χαρούμενη και να χαμογελάει, και η αιτία για το χαμόγελο της να είμαι αποκλειστικά Ε-Γ-Ω!