Starstruck

Την θες;

Chapter 10

Mel's P.O.V.

Κλείνω τα μάτια και παίρνω βαθιές ανάσες με σκοπό να προετοιμαστώ ψυχολογικά για όλα όσα θα διαδραματιστούν σε λίγο σε αυτό το σπίτι. Με γρήγορες κινήσεις σκουπίζω τα δάκρυα που έχουν πασαλείψει το πρόσωπο μου και με τρεμάμενο χέρι βγάζω τα κλειδιά μου από το τσαντάκι μου και ανοίγω όσο πιο αθώρυβα γίνεται την εξώπορτα. Πριν μπω μέσα στο σπίτι, τσεκάρω το χώρο του σαλονιού με την άκρη του ματιού μου και αφού βεβαιωθώ πως είμαι μόνη, μπαίνω μέσα και ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά προς το δωμάτιο μου με σκοπό να κλειδαμπαρωθώ και να μην δω κανέναν μέχρι την δευτέρα παρουσία.  

 Αφού κλείνω την πόρτα του υπνοδωματίου μου, βγάζω μονομιάς το ροζ φόρεμα που φοράω και το πετάω όσο πιο μακριά μπορώ ενώ από τα χείλη μου βγαίνει μια κραυγή πόνου. Μια κραυγή που με τυρρανούσε τόση ώρα και περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να μείνω μόνη μου και να την βγάλω από μέσα μου. Μια κραυγή που εκφράζει όλα όσα νιώθω αυτή τη στιγμή. Γιατί νιώθω χάλια. Νιώθω απογοητευμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί ξανασκέφτομαι όλα όσα έγιναν το τελευταίο 24ώρο και νιώθω το πιο ηλίθιο άτομο σε αυτό το σύμπαν. Γιατί άξιζα τα όσα έπαθα. Γιατί άξιζα τα χτυπήματα του Josh, άξιζα τον τρόπο που μου φέρθηκε ο Zayn. Γιατί ενώ δεν ήταν σωστό, ενώ βρισκόμουν σε σχέση, πήγα σαν μια κοινή τσουλίτσα και πηδήχτηκα με έναν διάσημο που μου γυάλισε. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι, ενώ ήξερα πως αυτό που κάνω δεν οδηγεί πουθενά, ενώ ήξερα πως ο συγκεκριμένος ενδιαφέρεται μόνο για πηδήματα μιας βραδιάς, άφησα τον εαυτό μου να αφεθεί. Πως γίνεται να έχεις αισθήματα για κάποιον που καλά καλά έχεις δει μόνο πέντε φορές στη ζωή σου; Πως γίνεται να είμαι τόσο αφελής; Πως γίνεται να πληγώνω των εαυτό μου αλλά και τους γύρω μου με τις πράξεις μου; Γιατί το κάνω αυτό;  

Ακουμπάω την πλάτη μου στην ξύλινη πόρτα και γλυστράω το σώμα μου προς τα κάτω. Με τα γόνατα μου να ακουμπούν το στήθος μου και τα χέρια μου τυλιγμένα γύρω τους, αφήνω όλα τα συναισθήματα μου να βγουν στην επιφάνεια με την μορφή κλαψουρίσματος. Τα μάτια μου κατακόκκινα από το κλάμα, πασαλειμμένα από την μάσκαρα και ταλαιπωρημένα από το χθεσινοβραδινό μεθύσι, προδίδουν το πόσο αδύναμη νιώθω αυτή τη στιγμή. Αδύναμη και προδομένη. Προδομένη από τον Josh, από τον Zayn.. από μένα. Το μόνο που εύχομαι αυτή τη στιγμή είναι να γυρίσω πάλι στην εφηβική μου ηλικία. Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν από τότε. Όσο και αν δυστυχισμένη κι αν ήμουν τότε, αυτά που νιώθω τώρα δεν μπορούν να συγκριθούν.