Starstruck

Can we start it all over again?

Chapter 12

 

Mel's P.O.V.
Σήμερα ξημέρωσε η έβδομη μέρα μετά Zayn Malik. Επτά ολόκληρε μέρες από την στιγμή που αντίκρισα το αγγελικό του πρόσωπο για τελευταία φορά, κρυμμένο πίσω από μια πόρτα καθώς ο Josh μου έκανε έρωτα, προσπαθώντας να με κάνει να τον συγχωρέσω για όλα όσα έγιναν μεταξύ μας. Επτά ολόκληρες μέρες, κυρίως νύχτες, στο μυαλό μου έχει αποτυπωθεί η εικόνα του, με τα μάτια του να έχουν βουρκώσει και τα χείλη του να τρεμοπαίζουν νευρικά. Συγχαρητήρια Melanie Trevelyan. Τον πλήγωσες όπως σε πλήγωσε και εκείνος.
Αλλά είναι πραγματικά αυτό που θέλω; Οκ, το παραδέχομαι. Ήθελα να τον κάνω να νιώσει όπως ένιωσα κι εγώ, αλλά όταν αντίκρισα τον τρόπο που μας κοιτούσε, η καρδιά μου κομματιάστηκε. Δεν μπορώ να τον βλέπω πληγωμένο, αισθάνομαι το ίδιο χάλια. Και ειδικά αν ξέρω πως η αιτία που είναι χάλια είμαι εγώ, αποκλειστικά εγώ. Και το συμπέρασμα είναι ένα: η ζωή μου είναι σκατά.
Στην τελική το μόνο που θέλω είναι να είμαι ευτυχισμένη, τίποτα παραπάνω. Και ήμουν. Ήμουν ευτυχισμένη με την ζωή μου. Ήμουν με έναν υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος είναι τρελός για μένα, και έχει όλα όσα θα ζητούσε ποτέ ένα κορίτσι. Είναι όμοιος με Έλληνα Θεό και τουλάχιστον σε μένα έδειχνε τον καλό του εαυτό αυτούς τους δεκατέσσερις μήνες που ήμασταν μαζί.. πριν μπει εκείνος στη ζωή μου.
Και μπήκε έτσι ξαφνικά, χωρίς να το προσπαθήσω καθόλου. Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τα μελί του μάτια, έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου και με παρασέρνουν σε ένα γλυκό θάνατο. Ο τρόπος που τα ακροδάκτυλα του κάνουν βόλτες στη γυμνή σάρκα του κορμιού μου είναι βασανιστήριο. Βασανιστήριο γιατί χωρίς το δέρμα του ενάντια στο δικό μου, χωρίς τα χείλη μας να μάχονται μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει, χωρίς την αγκαλιά του που σε μένα μοιάζει καταφύγιο, νιώθω μισός άνθρωπος. Είμαι μισός άνθρωπος. Χωρίς αυτόν είμαι ένα τίποτα. Δεν ζω, απλά επιβιώνω.

Κοιτάζω το κινητό μου για ακόμα μια φορά με την ελπίδα να δω το όνομα του με φωτεινά και μεγάλα γράμματα να με καλεί. Ή έστω να μου έχει στείλει κάποιο μήνυμα όπως 'τι κάνεις;', 'μου έλειψες', 'θέλω να σε δω', 'μακάρι να ήσουν εδώ' ή κάτι αντίστοιχο. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα συμβεί γιατί ότι είχαμε- μάλλον ότι ήθελα να αποκτήσουμε- έχει τελειώσει πριν καν αρχίσει.

"Mel μην αργείς, στο 4 περιμένουν παραγγελία" η φωνή της Andy με ξυπνάει από το λήθαργο των σκέψεων μου και με επαναφέρει στη πραγματικότητα, δηλαδή στο μαγαζί όπου εργάζομαι και πιο συγκεκριμένα στο μαγαζί όπου πρωτογνωριστήκαμε. Φοράω το πιο γλυκό μου χαμόγελο και πιάνω στα χέρια μου το δίσκο με τις κρέπες όπου έχουν παραγγείλει η παρέα των αγοριών στο τραπέζι με τον αριθμό 4. Καθώς αφήνω την παραγγελία και είμαι έτοιμη να φύγω, η φωνή ενός αγοριού με σταμάτα. Όταν γυρνάω για να δω τι άλλο χρειάζεται συνειδητοποιώ πως δεν είναι ένα απλό αγόρι, είναι αρκετά γνωστό. Είναι ο μπουκλάκιας bandmate του Zayn. Καστανές μπούκλες και πράσινα προς το σμαραγδί μάτια. Ναι αυτός είναι.