IF YOU ONLY LOVE ME [ #Watty's2015 Hidden Gem Winner ]

IYOLM.37

Fierce's P.O.V.

"I'm sorry to tell you. Pero wala na kaming magagawa sa kanya.. Nasa inyo na ang desisyon kung tatanggalin na o hindi pa ang life support niya." sabi nang doktor.

Ayoko...

Kung iiwan mo ulit ako.

Hindi ko matatanggap.

Ayoko nang pag daanan ang mga naranasan ko noong akala kong iniwan niya nga ako.

Alam kong hindi na magiging kapareho nang dati. Kung noon kinaya ko, ngayon hindi na.

"Patawarin mo ang daddy anak..." sabi ko. "Sorry kung mahina ako. I just can't stay alive habang alam kong wala na ang mommy mo." sabi ko.

Umapak ako sa pasimano na siyang pinaka harang nang rooftop. No one knows I'm here. Siguro dahil okupado nang mga nag hihingalong pasyente ang hospital, ang mga doktor at nurse nito. Okupado din ang iba pa para sa mga mahal nila aa buhay na naka confine kaya walang nakaka pansin sa akin. wala din may alam sa kung ano ang balak kong gawin.

All I ever want is to be with her. Yung kumpleto kami.

Ako, ang asawa ko, si Athicus at ang magiging susunod pa naming mga anak. Magkaka sama at masaya. Pero wala na. Iiwan na naman niya ako.

Pinikit ko ang mga mata ko.

Pag talon ko dito magkikita na kami. Makakasama ko na siya. Hindi na kami mag hihiwalay...

Isang hakbang lang at tapos na. Isa lang ang kailangan ko para magkita kami. Hinigit ko ang hininga kong sumasakit kasabay nang puso ko at sinikop ang mga kamao saka pumikit nang mariin.

"Haya..."

"Hoy mamang may toyo!" napa hinto ako sa pag hakbang.

.......

Athicus's P.O.V.

Bata pa ako. Oo. At maaaring pangat pa ang tenga ko pero hindi ibig sabihin noon ay wala pa akong na iintindihan.

Kapag nag tatanong ako kay Daddy at sa iba pa, lagi nilang sinasabi na B.C o may ginagawa pa si Momma. Kunyari nalang naniniwala ako. I know really happened to her. She's in the hospital. Gusto ko mang tanungin sa kanila kung kumusta na sila but I know sasabihin na naman nila sa akin na hindi pa makaka uwi ito dahil madaming gawain just like yesterday.

I even saw dad crying in his room. Pinuntahan ko siya noon to ask again pero nakita ko siya na naka yuko at umiiyak habang sinasabi ang pangalan ni Momma. I maybe a kid but I'm not def nor a nuts. I don't know whats really happen but I know there's something wrong and I'm scared for what I don't know.

"Tito. Wala parin po momma ko? I wanna see her badly." I said after the Psychiatrist left. I don't really get the point of talking with the big headed lady Psychiatrist. She's weirdo and she keeps on saying different weird things like, "Do you have a good day? Or do you know what you're going through? Or, how's your dream? Is it bad?" She said that I was not in my head. She's nuts.

"I'm sorry Buddy. But she said she loves you and she's not coming home for few more days. She's B.C. and she knows you'll understand her. Right? But your Daddy will come here later to fetch you. Mamamasyal saw kayo." Tito Spade said. I forced a smile and nod.

I just ate, took a bubble bath after and stays on our room. I pick moms picture sitting on the side table and rest my eyes on her beautiful face. She's smiling beautifully and happily. "Mom..." I whisper while touching the screen frame. "Bumalik  ka na."

.........

Someone's P.O.V.

I need to get up. I need to...

Nagising ako sa amoy nang parang mainit na aroma nang bulaklak. Hindi siya literal na amoy nang bulaklak dahil ang pinagmumulan nito ay mainit na amoy na sumasagi sa ilong ko.

"Hindi ko nakikita yung bantay niya, Napansin niyo ba siya? Sinabi niya ba kung aalis siya?" sabi nang hindi ko kilalang boses lalake. Lumakas ang pakiramdam ko kahit hindi pa maganda ang nararamdaman ko.

"Wala po kaming napapansin at kung lumabas yun ay wala pong nag iinform sa amin. Pero kung lumabas siya ay baka pabalik na din ho siya dito Doc." a nang babaeng boses. Dahil sa panghihina ay hindi ko nagawang imulat kaagad ang mga mata ko. Nasaan ka na? Asan ka? Sino nga ba ang hinahanap ko? Kung sino at ano man ang hinahanap ko, kailangan ko siyang makita.

Nang maramdaman ko ang pag bukas at pag sara nang pinto kasabay ang sabay na pagka wala nang tunog nang dalawang pares nang mga yabag ay doon ko sinikap na pag laban ang panghihina na gumugupo sa akin. Sinikap kong gumalaw at nag tagumpay akong unang igalaw ang daliri sa paa ko. Sumunod ang mga kamay at nang mga malalalim na pag hinga ko. Lumakas ang maiingay na bagay sa paligid ko. Nasaan na ba ako? Minulat ko ang mga mata ko kahit pilit itong hinahatak muli sa pag pikit at sa suwerte ay nagawa ko nang bahagya.

Ilang sandali pa ay nagawa ko na ngang maka galaw at maka mulat. Saka ko lamang na-i-gala ang paningin ko. Paanong... I stop with the thought when another thought hit me. Naaalala ko na.

Unti-unti, nangingilig man ang mga kamay ay may mga kung anong mga masasakit na bagay ang tina naka dikit sa akin. Hindi ko na inintindi kung ano ang mga yun. Ang mahalaga ay makalabas ako dito. Ayoko dito. Tatlong taon noon at halos isang buwan matapos ay ganito ang lagay ko. Ngayon naulit na naman. Bakit ganoon? Hindi ko na alam tuloy kung totoo pa ang mga nangyari o panaginip lang pala. Na baka ngayon lang talaga ako gigising at...

"Kaya pala hindi nila napansin. Wala kasing bantay." pag sasalita ko mag isa. Huminga ako nang malalim at sinubukan na muli humakbang. Hindi ko na nga maalala kung paano ko narating nang maayos ang pinto ganoong nangangalog pa ang mga tuhod ko't tila nanglalata ang mga paa kong hubad na naka tapak sa simento.

Sa rooftop... Hindi malinaw kung bakit doon ko gusto. Basta gusto ko doon. Pinag papawisan na ako nang malapot. Hindi ko naman alam ang daan papu...

"N-Nurse... S-saan dit..."

"Miss! Saan ho kayo pupunta? Sandali at kukuha ako nang wheel ch..."

"H-hindi. Wag na. Ituro mo nalang sa akin kung saan yung..." saan nga b... "Kung... Saan ba yung rooftop." sabi ko na sa wakas, na alala ko na ang tawag sa balak kong puntahan.

"Ihahatid ko nalang kayo Ms. Kapit nalang kayo sa akin." a niya. Hindi na ako tumanggi. Nakita niya kasi na nahihirapan ako lumakad. Isa pa ay hindi naman ako hipokrita at aminado akong hindi ko alam kung kaya ko pa dahil sa mga tuhod kong parang jellytine.

Nang maka akyat ako sa rooftop ay natural na tahimik at mahangin ang lugar na naratnan kong sumalubong sa akin.

Pero hindi ako nag iisa. Natumbok nang mga mata ko ang pamilyar na pigura...

........

Wait lang po. Haha. Sorry talaga dahil ang imature nang mga chapters ko. Ang gulo pa nang sched ko kaya buhol buhol din ang utak ko. Muntik ko nang malimutan ang plot nito. Magulo na nga mula umpisa lalo pa yata gumulo ngayon. :( sorry din po sa natagalang update. I will finish this para masimulan ko na din tapusin ang cupids 25th gf.

Gue. Gawa pa ako nang susunod e.. I'll just let my phone done charging.

Love lots...
@HGBJ.