My Husband for Real

Chapter 7

Nagising ako ng bigla. Napatingin ako sa oras.
5:30 am..
"Nakkabwiset naman.. Sino ba ang dumodoorbell ng ganitong oras" inis na inis akong bumangon.
Hindi ko na ulit tiningnan kong sino ang nasa kabilang pinto. Baka killer na, hindi ko pa alaman kasi hindi nga ko muna tiningnan sa butas ng pinto. Naisip ko lang na sa ganitong umaga ay nakka istorbo kong sino man yun. Sino ba nakka alam kong nasaan ang tinitirhan ko. Yung pinag residentialan ko, yung banko ko, si Philip, siguardo sina mom at dad kasi magaling magpa istalk si dad, 2 friends dito sa Italy and... Si Ethan.
Binuksan ko ang pinto at nakita ko si George na alalang alala. Ano ba ang nangyayari dito?
"George.."
Pumasok siya ng hindi ko manlang sinabi.
"Nandito ba siya?"
Ha? Who?
"sino ba?"
Naglalakad siya at nagmamasid. "Sabihin mo sakin na nandito siya"
"Wait. Tumigil ka nga muna. Wag mo ako matanong tanong ng ganyan kasi sinira mo ang tulog ko. Inaatok pa ako, hindi pa masyado naconnect ang utak ko sa mga sinasabi mo. Upo ka lang"
Napatingin siya sakin at napatahimik tapos bigla nalang ulit dumalaw sa kanya ang anxiety o baka naman sinasapian na.
"Nono. Hindi pwede ako umupo. Halos kahapon ko pa siya hinahanap"
Babatokan ko ito. Kanina pa siya umiimik tapos tinatanong ko kong sino, hindi siya sumasagot.
"George. Sino? Kanina kapa dyan imik ng imik, hindi ko naman alaman kong sino ang tinutukoy mo"
"Si Ethan. Where is he?"
Aah.. Siya pala..
"Bakit mo naman naisip na nandito siya?"
"So? Wala siya dito?"
Kaya ko nga tinatanong sa kaniya. Hayss..
"Wala siya dito. Pwede mo ba iexplain sakin kong anong nangyayari?"
"Come with me. Explain ko sayo hanggang hinahanap natin"
Tumango nalang ako.

Nasa kotse kami.
"So? Ano ba ang nangyari?"
Nakatingin ako sa labas, baka makikita ko siya.
"Mula nung umalis samin bahay para daw makapaghikap muna siya. Hindi kona siya nakikita. Sa amin nag iistay siya. Tinatawagan ko pero hindi sumasagot. Hindi ko alaman kong pinatay niya sadya ang phone or nalowbat na"
"Eh bakit sa akin ka pumunta?"
Nagawa kopa itanong. Kagabi nasa bahay ko.
"Kahit ilayo mo siya sayo, lalapit at lalapit parin siya sayo. Kahit ano man ang nagyari sa inyo dati, dadais at dadais parin siya sayo kahit aayaw mona siya makita"
Ha? Bakit? Konsensya?
"Well, kagabi nasa apartment ko tapos bigla nalang umalis. Baka naman nasa palibot lang at nag eenjoy. Alam mo naman yun"
Napahigpit ang hawak niya sa manobela.
"Hindi na siya katulad ng dati Tiffany. Kong may ginagawa siyang kalokohan, ginagawa niya dahil wala siya magawa ibang paraan para ilabas ang mga feelings na narramdaman niya. Kahit pa sabihin sakin, hindi nakakatulong sa kaniya kasi hyperactive siya. Kailangan niya talaga ibuhos sa isang bagay"
Kailan pa siya naging hyperactive?
"Hyperactive? Dati hindi naman siya ganon"
"Hindi nga.."
Napatahimik siya kasi may lumiliban sa kalsada at bigla siya nag preno. Buti nalang naka seatbelt ako.
Bumaba si George at tiningnan ang lasing tumatawid. Bumaba din ako. Ethan?
Tinulungan ko ka agad suya.
"Ethan? Are you ok?" Tanong ko. I mean, alam ko naman hindi. Naglasing, hindi umuuwi sa bahay. Naisip ko may problema siya. Napansin kona kagabi.
Isinakay namin sa kotse.
"Kong ibang tao, baka nasagasaan kana sa daan Bro! Buti nalang nakita kita na liliban, kong hindi wala kana"
Umimik si Ethan kahit halos walang malay na.
"Pre. Dapat pinatay mona ako o kaya ipinabangga mona ako sa kasama mong babae. Sino ba yan? Nagbabae kna ulit? Patay ka sa asawa mo kapag nalaman"
Nasiraan na ng ulo ata si Ethan, kong ano ano ang pinagsasasabi.
"Oo, patay ako kay mrs at lalo na patay ako sayo kapag pinatulan ko si Tiffany. Matulog kna nga. Dami mong akasya na imik"
Inis na inis di George kasi syempre halos hinanap niya buong gabi tapos makikita niya na ganyan ang itsura tapos sasabihin pa na dapat pinatay na siya.
"Tiffany? Where is s-s-she?"
Hindi na ako sumagot. Hinayaan ko nalang na matulog siya.
"Tiffany, pwede ba sayo ko muna iwan si Ethan? Mallate ako sa trabaho. Meron akong breakfast meeting. Diretso na siguro ako at tsaka nakkahiya naman kay mrs na asikasuhin si Ethan, may intindihin pa rin siya mga anak. Hindi ko rin siya pwede iiwan ng mag isa, baka kong ano pang kalokohan ang gawin pa niyn"
Automatic ang sagot ko.
"Sure"

Nakahiga si Ethan sa kama at ako naman nag cr muna. Halos 30 minutes na si George umalis dito. Na alaala ko nung minsan nangyari, na kinaon ko si Ethan sa pub dahil lasing na lasing. Hindi naman kami nuon, i mean kasal pero wala pa feelings ako nuon.
Pumasok ako sa kwarto at nakita ko na umiibo siya sa kama para tumayo.
"Nonono.. Wag ka aalis dyan" sabi ko ka agad.
"Kailangan ko sumuka" sabi niya.
Kinuha ko ang basurahan at inilapit ko sa kaniya.
Pagkatapos niya, kumuha ako ng towel na basa at pinunasan ko siya. Naapektuhan ako o sadya lang hindi nawawala ang narramdaman ko sa kaniya? This is not good. It's wrong. Parang nakkalimutan kona ang nakaraan.
Tatayo na ako nung hinawakan niya ang kamay ko.
"Thanks" sabi niya kahit naka pikit.
"For what?"
"Thanks at pumayag ka na papuntahin ako dito at inaalagaan mo ako ngayon"
Wala ako masabi prang nalungok kona ang dila ko. Hindi normal ang pagtibok ng puso ko, parang lalong bumibilis. Nahihirapan ako huminga ng maayos.
"Gagawin ko naman kahit kanino" tumayo ako "magpahinga kana. Mamaya bibigyan kita ng gamot sa sakit ng ulo mo"

1 pm na at nagluto na ako ng makakain namin. Simula nung tumira ako ng mag isa, dami ko natutonan sa pgluluto. Hindi yung umaasa sa iba kahit magutom na ako dyan basta hihintayin ang magluluto para sakin.
"You look so busy"
Napatingin ako sa umimik sa likudan ko.
"May papakainin kasi akong lasingero. Basta nalang nawawala sa daan"
Napangiti ako pero hindi niya kita kasi nakatalikod ako sa kanya.
"Thank you sa ginagawa mo"
"Pasalamatan mo ang kaibigan mo. Hindi ako. Isinama lang ako. Parang supporter lang"
"Ginawa niya yun kasi alam niya ang tama na dapat gawin"
Napatigil ako sa pag hahalo dahil sa sinabi niya. "Ano kinailaman ang ipagsama ako?"
Pag minsan hindi ko siya maintindihan.
"Kasi yun ang gusto ko"
Luto na ang pasta carbonara. Madaling lutuin pero masarap.
"Kain kna" hindi kona binigyan ng pansin ang sinabi niya kanina at tinuloy ko ang mga gagawin ko.
Pupunta na sana ako sa uupuan ko pero pinigil niya ako sa braso.
"Bakit mo ginagawa?"
Napakunot ang noo ko. "Ha? Ang alin?"
"Kahit hindi mo ipakita, alam ko nag aalala kpa sakin. Affected ka prin sa mga nangyayari sakin"
Umalis ako sa pgkakatayo ko at umupo sa upuan para kumain.
"Bakit ba? Hindi ko rin alaman. Kaya kumain kna. Ang dami mo pang sinasabi" sabi ng painis.
Hindi na siya umimik at kumain nalang.
Kahit naman sino mapapansin ang mga feelings ko kapag kasama or nakikita ko siya. Well, yung mga tao na talaga dikit at importante sakin. Si Ethan? Kasama sa mga tao nayun?