My Husband for Real

Chapter 10

Naka tingin ako sa isang halaman at naisipan kong bilhin.
Pag sakay ko sa kotse, bumalik ka agad ako sa bahay para itanim siya sa base na malaki sa bahay.
Kinuha ko ang lupa at inilagay ko sa base at itinanim ko naman ang halaman. Hindi man siya mabubuhay ng matagal kasi sabi ng binilhan ko ng halaman na ito ay mamatay din daw siya kasi mas gusto niya ang mainit na season. Aalagaan ko ito hanggang sa mamatay siya. Binigyan ko ng tangin ang pagbalik ni Ethan. Kapag namatay ito at wala pa siya, mag mmove on na talaga ako. Kailangan kona siya kalimutan at pasayahin ang sarili.
May nag doorbell. Napaasa ako kahit alam ko na hindi siya ang nasa pinto. Binuksan ko ito.
"Helloo atee!" May biglang yumakap sakin.
"Hope? Nice to see you again. Paano mo nalaman na nandito ako?"
Pinapasok ko siya at umupo kami sa sofa.
"Nasa Pilipinas kami nung nakaraan na linggo. Nakapulong namin ni William si tita at ang sabi niya nandito ka nga daw"
Napuno ang bahay ng happiness. At least, hindi na muna ako malulungkot kasi nandito siya.
"Namiss talaga kita Hope. Nasaan si William?"
"Nasa Pinas pa siya. May inaasikaso. Diba? Ang galing kona mag tagalog?"
Napatawa ako. "Well.. Medyo pero ok na. Ang laki na ng improvement"
Nagtawanan kami.
Pinagstay ko siya dun sa isang kwarto at ako naman, tinapos ko ang ginagawa ko sa terrace.
"Kamusta kna ate? Long time na tayo hindi nag kikita at nagpupulong. Mula nung umalis kna sa Pilipinas, wala na tayo naging contact"
May lungkot sa pag imik niya. Alam ko na wala silang kasalanan pero nadamay pa sila sa problema ko. I mean, yung hindi sila kapulongin, Putulin ang contact ko sa kanila. Nasasaktan pa kasi ako nuon kasi sila ang naging tulay namin ni Ethan. Syempre kapag nakikita ko sila, na aalala ko siya at ang mga maggandang moment namin na magkasama.
"Sorry.. Nadamay pa kayo ni William. Hindi ko talaga alaman kong paano ako haharap pa sa iniyo"
Napangiti siya. Nakka confort naman ang ngiti niya. "Don't worry ate. Ok lang" niyakap niya ako.

Nasa sala kami ngayon at buhay ang radio.
"Ano? Balita na sa buhay mo Hope? May boyfriend kna?"
Nag blush si Hope. Parang may ibig sabihin.
"Well.. May nakilala ako nitong last year, muka naman ok siya at pwede pagkatiwalaan"
"Kayo na?" Masaya kong sinabi.
"Magkaibigan kami pero feeling ko may narramdaman din siya sakin. Napansin ko lalo nitong huling 4 months. Parang nanliligaw na siya pero hindi niya sinasabi. Ikanga fact speaks more than words"
Napangiti nalang ako. I'm really happy for her, so much.
"Tama ka Hope. Ipakilala mo sakin kapag kayo na ha?" Kinindatan ko siya.
Napatawa siya. "Sure ate. Ikaw pa. Pero about you?"
Hindi naman nawala ang ngiti ko pero sa kalooban ko, parang nalulungkot ako sa tanong niya.
"Eto.. Alone. Single parin"
"Imposible. Sa ganda mong yan ate, ewan ko lang ko wala ka ngayon boyfriend or kahit kaibigan na may feelings para sayo"
Napangiti ako kasi naisip ko si Philip nitong mga past years.
"Kaibigan ko siya ngayon pero naging kami nitong mga past years after Ethan. Naka ilan buwan lang pero iniwan din niya ako kasi may nakita siyang iba. Ala Ethan lng ang boy. The same lang ang kanilang ginagawa"
Naging serious ang muka ni Hope or nalulungkot? Hindi ko magets.
"Ate, mahilig ka talaga sa mga lalaki na babaero ah" sabay tawa.
Napatawa naman ako sa sinabi niya. "Ewan ko ba. Alam mo ba kong ano pa ang nakkatawa?"
"Ano?"
"Na magkakilala sila ni Ethan. Si Philip at si Ethan ay mag pinsan"
Hindi siya makapaniwala. "Noo.. Seryoso? Mag pinsan? Omg. Ikaw na ate. Haba ng hair"
Napatawa ako sa reaction niya.
"Nung nalaman ko, hindi talaga ako makaget over"
Tuloy ang tawa ni Hope. I like this sound. May sumaltik sa isipan ko. I love this music.. Sinasabi lagi ni Ethan kapag ako ay natawa. Nalulungkot nnaman ako.
"Mmh.. Ate.. Pwede mag tanong?"
Bumalik sa seryosong usapan.
"Yes. Ano yun?"
"Nakita mo na ba si Ethan ulit mula nung umalis ka?"
Napapaluha nnaman ako. Nakka inis ang mga mata at sarili ko. Pinipigil ko lang kasi ayaw ko naman maging iyakin kahit sadya naman.
"Nakita ko siya. Nitong nga past weeks or day. About one week na siya na umalis na dito. Bumalik na ulit siya sa Pilipinas"
"Bakit siya nandito at paano mo nakita sa laki laki ng Rome?"
Napangiti ako. "Best friend niya nakita ko dito. Tapos ayun! Nakita ko siya"
"So nagkapulong kayo?"
Inayos ko ang mga gadget na nasa ibabaw ng maliit na table sa harapan ko.
"Yes, I talked to him. Pinagpulungan namin ang nakaraan at kong ano ano pa ang kailngan pag pulungan. Tinapat namin ang problema. He still loves me pero sabi niya hindi daw pwede maging kami. Ang nakkalungkot ay yung mahal niya ako pero hindi daw pwede sabihin kong bakit hindi pwede maging kami. Pero masaya ako at lumapit ang amin kalooban sa isa't isa nuon kaso lumayo na ulit nung bumalik siya sa Pinas"
Dumais siya sakin at niyakap niya ako. Mappaiyak na ulit ako pero pinigil ko talaga kahit gusto kona ilabas ang luha.
"Maniwala ka nalang sa narramdaman mo para sa kaniya. Nakapulong ko siya about 2 years ago. Sabi niya sakin na ilan months na siya ikot ng ikot sa buong mundo at nagbabaka sakali na makita ka daw niya. After 2 years na nakita ko siya, nakita ka naman. Hindi ko alaman kong tadhana lang ba talaga ang nagpanagpo sa inyo pero may ibig sabihin kong nag kita kayo. Tiwala lang ate. Maaayos ang lahat"
Niyakap ko siya. I'm really happy na nandito siya. Sana tunay talaga ang sinasabi niya pero nakkatakot at nakkalungkot at the same time ang nangyayari. Hindi ko alaman kong parusa samin dalawa sa mga nagawa namin masama sa bawat isa samin pero ikanga, tiwala nalang. Basta ako naniniwala ako sa halaman na binili ko. Alam ko na dadating si Ethan bago mamatay siya. Tiwala lang talaga..